Ο δρόμος (της Χούντας) είχε τη δική του Ιστορία

Τα εύστοχα συνθήματα γεννιούνται και διαδίδονται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής. Τα συνθήματα που προέκυψαν από την περίοδο της Χούντας, βρήκαν μεγάλη απήχηση από τους καταπιεσμένους Έλληνες της εποχής εκείνης, και αποτυπώθηκαν στις μνήμες όλων των Ελλήνων. Τι γίνεται όμως όταν ένα σύνθημα που γράφτηκε στον τοίχο με αίμα, συντροφεύει τις διαδηλώσεις των νέων παιδιών μέχρι και τις μέρες μας; Διαπιστώνουμε πως η γενιά του Πολυτεχνείου, οι νεκροί του Πολυτεχνείου μάς άφησαν παρακαταθήκη τα θέλω τους που δεν είναι άλλα από τα δικά μας θέλω. Ας προσπαθήσουμε όλοι κράτος,πολίτες,αγρότες, παιδιά να χτίσουμε ένα μέλλον ασφαλές για τις μελλοντικές γενιές. Ένα μέλλον, όπου τα αυτονόητα για την ανθρώπινη υπόσταση, όπως το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία να είναι μέρος της καθημερινότητας τους. Κάποτε πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι οι αγώνες δικαιώνονται, και πάμε μπροστά…
Στην μνήμη όλων όσων αγωνίστηκαν κατά της Δικτατορίας για να μπορούμε εμείς να είμαστε ελεύθεροι, παραθέτουμε λίγα από τα συνθήματα της εποχής και ένα από τα τραγούδια που έγραψαν ιστορία.

«Λαέ πεινάς γιατί δεν πολεμάς», «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», « «Κάτω η Χούντα», «Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη», «Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ»,  «Ουε! Γραμματείς, Φαρισαίοι, Υποκριταί», «Οι φοιτητές δεν βολεύονται, βουλεύονται», «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»…

Το τραγούδι-ύμνος του Πολυτεχνείου

Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά ‘βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης, μουσική: Μίκης Θεοδωράκης