- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

“Ο ερχομός της κόρης μου μου έφερε τεράστια χαρά, αλλά και μεγαλύτερες αντοχές”, λέει ο Γιάννης Στάνκογλου στο infokids.gr

Τον συναντήσαμε σ’ ένα καφέ στην περιοχή του Ψυρρή.  Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο και ζεστή χειραψία.  Απλός, προσιτός και ανθρώπινος, ο Γιάννης Στάνκογλου μάς έδειξε πώς μπορεί ένας καταξιωμένος ηθοποιός να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια λαμπρή καριέρα και την οικογένεια. Όταν τα μάτια του ανθρώπου “γελάνε” ξέρεις ότι μόνο όμορφα πράγματα θ’ ακούσεις…

Τι σήμαινε στη ζωή σας ο ερχομός του παιδιού σας; Τι σας «έφερε»;
Το τι σήμαινε δεν το ήξερα μέχρι που την είδα, μέχρι που γνωριστήκαμε.  Τελικά αυτό το «τι σημαίνει» έρχεται με τον καιρό, κάνοντας αυτά που θέλεις να κάνεις με το παιδί σου, την επικοινωνία που έχεις, που όσο μεγαλώνει γίνεται και μεγαλύτερη. Μου έφερε πολύ μεγάλη χαρά και μεγαλύτερες αντοχές που δεν τις είχα συνειδητοποιήσει. Τώρα γυρνώντας το χρόνο πίσω σκέφτομαι όταν ήμουν στο «Τρίτο Στεφάνι», μια παράσταση διάρκειας 4,5 ωρών και επέστρεφα σπίτι, τη φρόντιζα, την έβαζα για ύπνο.  To άλλο που μου έφερε ήταν κούραση γιατί άμα δουλεύεις πάρα πολύ και έχεις και παιδί δεν έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο.  Νομίζω όμως  ότι με μια ματιά και μόνο του παιδιού σου ξεχνάς τα πάντα και συνεχίζεις.

Τι είδους μπαμπάς είστε; Αυστηρός, “ήπιος”, “χαζομπαμπάς”;
Νομίζω ότι είμαι χαζομπαμπάς, αλλά εκεί που χρειάζεται είμαι σοβαρός.  Με κάποιο τρόπο αυστηρός, και βάζω κάποια όρια. Βέβαια δεν θέλω να περιορίσω τα όρια σ’ ένα παιδί αλλά προσπαθώ να της κάνω όσο πιο καθαρό γίνεται το τι σημαίνει να είμαστε μαζί, δηλαδή ο καθένας να δέχεται τα όρια του άλλου για να έχουμε μια επικοινωνία σαν δύο φίλοι.

Αφιερώνετε χρόνο στην κόρη σας καθημερινά; Πώς προσπαθείτε να περνάτε μαζί;
Προσπαθώ πάρα πολύ. Συχνά μπορεί να έχω 1-2 ώρες για ξεκούραση, αλλά επειδή είμαι στο σπίτι και επειδή τη βλέπω, είμαι μαζί της. Περπατάμε μαζί έξω ή πηγαίνουμε κάπου να παίξει, ακόμα και να δούμε θέατρο. Για παράδειγμα, πήγαμε πρόσφατα και είδαμε τον ”Μάικ τον Φασολάκη”. Έχουμε καθιερώσει κάθε Κυριακή να βλέπουμε θέατρο. Η κόρη μου είναι θεατρόφιλη σε αντίθεση με εμένα όταν ήμουν μικρός. Έχει δει και παραστάσεις για μεγάλους, έχει δει δυο φορές την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” που έκανα εγώ τον Αχιλλέα, έχει δει σκηνές από το “Τρίτο Στεφάνι” αλλά και τον “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” σε εφηβικό θέατρο. Μαγεύεται από το θέατρο και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο να το βλέπεις. Μετά κάνουμε και κριτικές για τις παραστάσεις που είδαμε, δηλαδή λέμε τι της άρεσε και τι όχι.  Γενικά θέλω να είμαι μαζί της όσο πιο πολύ γίνεται.

Εσείς έχετε όμορφες εικόνες, αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Οι αναμνήσεις οι δικές μου είναι οι πιο πολλές στον δρόμο. Mεγάλωσα στον Περισσό, όπου τότε ήταν γειτονιά. Ήταν όλα τα παιδιά στους δρόμους , δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα και γενικά ήταν αλλιώς τα πράγματα. Υπήρχαν αλάνες, κούνιες, πάρκα, χώμα. Οπότε έχω αυτές τις μνήμες της ελευθερίας έξω στο δρόμο και του παιχνιδιού μετά το σχολείο με τους φίλους μου, την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν καίγαμε τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς και του Άι-Γιάννη υπήρχαν στον Περισσό φωτιές στις διασταυρώσεις. Βγαίναμε έξω και πηδάγαμε τις φωτιές, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει πια. Τα παιδιά πια προτιμούν κλειστούς χώρους, παιδότοπους και ασχολούνται από πολύ νωρίς με το διαδίκτυο. Δεν υπάρχει αυτή η μαγεία της εποχής  μου. Έχει αλλάξει η Αθήνα τα τελευταία 25-30 χρόνια και δυστυχώς είναι δύσκολο για ένα παιδί να μεγαλώσει σε αυτή τη πόλη κατά την γνώμη μου.

Τι θα συμβουλεύατε την κόρη σας να μην κάνει ποτέ;
Νομίζω ότι θα την συμβούλευα σε κάποια πράγματα αλλά όχι με τον τρόπο της απαγόρευσης.  Αυτό θα το κάνω σε μια ακραία περίπτωση όπου θα δώ ότι το παιδί έχει ξεφύγει λίγο και θέλει να γίνει το δικό της. Κάποιες στιγμές δεν μπορεί να γίνει το δικό σου. Πρέπει να καταλάβεις ποια είναι η αλήθεια, τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε να λειτουργήσεις ως μέλος της οικογένειας.

Μένετε στο κέντρο της Αθήνας.  Θεωρείτε ότι είναι επικίνδυνο να μεγαλώνει ένα παιδί στο κέντρο; Θα σκεφτόσασταν να μετακομίζατε σε κάποιο προάστιο;
Ναι, μένω Ψυρρή.  Το σκέφτηκα πέρυσι να μετακομίσω αλλά άφησα αυτή την σκέψη για λίγο πιστεύοντας ότι κάπως αλλάζει το κέντρο. Δυστυχώς σε αυτή την πόλη, με αυτό τον ήλιο που έχουμε θα μπορούσαμε κάλλιστα κάθε εβδομάδα να πηγαίναμε σε πάρκα και να κάναμε πικνίκ όπως κάνουν στο εξωτερικό. Εμείς που έχουμε τον ήλιο 8 μήνες τον χρόνο δεν εκμεταλλευόμαστε ούτε αυτό και βλέπεις κάτι πάρκα έρημα, βρόμικα και εγκαταλελειμμένα. Δεν υπάρχει μέριμνα της πολιτείας για να εκμεταλλευτούν κάποια πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ζωή μας. Εγώ πάντως όποτε βρίσκω χρόνο παίρνω την κόρη μου και πάμε στην εξοχή.

Έχετε δηλώσει “Η δουλειά με έχει αλλάξει. Ήμουν απότομος και «κακό παιδί». Αυτή η αλλαγή σας έχει βοηθήσει στη ζωή σας, στις σχέσεις σας με τους δικούς σας ανθρώπους, τους συνεργάτες σας;
Κακό παιδί δεν ήμουν. Απλώς ήμουν απότομος και ίσως λίγο περισσότερο εγωιστής, με “γωνίες”, δεν άλλαζα εύκολα γνώμη.  Όλοι είμαστε καλοί και κακοί και είναι οι καταστάσεις οι οποίες τελικά το προσδιορίζουν. Τώρα λόγω της δουλειάς που κάνω, που έχει σχέση με επικοινωνία, έχω βελτιώσει τον προσωπικό μου κόσμο. Και με την έλευση του παιδιού κάποια πράγματα έχουν μαλακώσει, τα βλέπω πιο εύκολα και νιώθω πολύ καλά. Ξέρω πού είμαι, τι είμαι και νιώθω πολύ καλά. Έχω ζήσει ακραία πράγματα, δηλαδή έχω χάσει φίλους από μηχανές, ναρκωτικά, τα είδα από κοντά από πολύ νωρίς. Λίγο πολύ όλοι τα έχουμε δει. Το σημαντικό είναι να έχεις βάσεις και να ξέρεις τα όριά σου.

Ποιος ρόλος από αυτούς που έχετε ερμηνεύσει σας έχει γοητεύσει; Ποια δουλειά σας θα ξεχωρίζατε;
Ξεχωρίζω κάθε δουλειά με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή από τα πρώτα χρόνια στον Τερζόπουλο, που ταξιδέψαμε τόσο πολύ με το θέατρο ΑΤΤΙΣ, Κολομβία, Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία ήταν μια τρομακτική εμπειρία για εμένα και το να ασχοληθώ με την τραγωδία με τον τρόπο που ασχολήθηκα. Η συνεργασία μου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό μου άνοιξε πολλές πόρτες, μου έμαθε τι είναι η υποκριτική, το σώμα, η αναπνοή και γενικά πολλά πράγματα.  Η συνεργασία με την γυναίκα μου στο “Festen”, μια παράσταση που πολλοί μου λένε ότι με θυμούνται απ΄αυτή τη δουλειά. Επίσης“To Tρίτο Στεφάνι” ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά. Γενικά έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που θαύμαζα  και τους κρατάω ως παρακαταθήκη, που μου δώσανε τη δυνατότητα να κάνω κάποιους ρόλους, είτε είναι ο Μάρκος Αντώνιος στον “Ιούλιο Καίσαρα” είτε είναι ο Stanley Kowalski στο “Λεωφορείον ο Πόθος”. Από την τηλεόραση θα ξεχώριζα σίγουρα “Tο Νησί”. Ήταν μια τρομερή δουλειά. Νιώθαμε όλοι ότι δεν ήμασταν ηθοποιοί, αλλά πραγματικοί χαρακτήρες του έργου. Το ότι κάναμε γυρίσματα στην Κρήτη, στο φυσικό περιβάλλον ήταν πάρα πολύ σημαντικό και όμορφο. Θα ξεχώριζα και τη “10η Eντολή” γιατί ήταν μια σειρά που άλλαζε συνέχεια χαρακτήρες και αυτό εμένα μου αρέσει.  Βαριέμαι και στο θέατρο. Μ’ αρέσει να παίζω ένα μήνα, δύο το πολύ, και μετά να κάνω κάτι άλλο. Μια ολόκληρη σεζόν με κουράζει. Ξεχωρίζω και από το σινεμά κάποια πράγματα όπως “Το Tανγκό των Χριστουγέννων”.

Φέτος που σας βλέπουμε;
Φέτος συμμετέχω στην παράσταση «Rain man». Η γνωστή ταινία που είχε γίνει το 1988 και πήρε 4 Όσκαρ με τον Dustin Hoffman και τον Tom Cruise. Είναι η ιστορία δύο αδελφών.  Είναι ένας χαρακτήρας , ο Tσάρλι, τον οποίο υποδύομαι εγώ του οποίου ο πατέρας πεθαίνει και αφήνει όλη την περιουσία του σε ένα ίδρυμα. Έτσι ο Τσάρλι πηγαίνοντας σε αυτό το ίδρυμα ανακαλύπτει ότι έχει έναν αδερφό τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ και ο οποίος είναι υψηλής νοημοσύνης αλλά αυτιστικός και τον απαγάγει από το ίδρυμα για να του πάρει το μερίδιο του.  Όμως σε όλο αυτό το ταξίδι γνωρίζονται μεταξύ τους και συνειδητοποιούν ότι εκτός από τα λεφτά υπάρχει και κάτι άλλο πιο ουσιαστικό, πιο ανθρώπινο.

Στην τηλεόραση προβλέπεται να κάνετε κάτι;
Δεν γίνεται κάτι στην τηλεόραση αυτή την στιγμή. Στο σινεμά συζητάω κάποια πράγματα. Παιδικό θέατρο θα κάνω τέλος Γενάρη στο θέατρο Badminton όπoυ θ’ ανέβει η παράσταση «Ο Θησέας και η Αριάδνη στη χώρα των Ταύρων», ο γνωστός μύθος.  Θα είναι μια υπερπαραγωγή με τρομερά κοστούμια και μαγευτικά σκηνικά με νερά, πισίνες, καράβια, ακροβάτες, χορευτές, μουσικούς.  Τη σκηνοθετεί η Σοφία Σπυράτου, τα σκηνικά έχει κάνει ο Παντελιδάκης και γενικά είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα πάρω μέρος για πρώτη φορά σε μια παιδική παράσταση ύστερα από πολλά χρόνια, από τα δώδεκα μου που έπαιζα σε μια θεατρική παράσταση  γιατί το  πρώτο μου θεατρικό ήταν το “Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο” του Γιάννη Ξανθούλη όπου έκανα τον εφημεριδοπώλη. Η  παράσταση λοιπόν  ξεκινάει 26 Γενάρη και την περιμένω πώς και πώς.

Αν δεν είχατε γίνει ηθοποιός με τι θα θέλατε να είχατε ασχοληθεί;
Δεν ξέρω γιατί μέχρι να γίνω ηθοποιός δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Στην εφηβεία μου ήθελα να γίνω γεωπόνος αλλά δεν τα κατάφερα.  Μετά έκανα διάφορες δουλειές για να επιβιώσω.  Ίσως να ήμουν εκπαιδευτής σε scuba diving, κάτι κοντά στη φύση, κοντά στη θάλασσα.

Είστε λάτρης των ταξιδιών. Ποιο είναι το αγαπημένο σας και ποιο θα θέλατε να πραγματοποιήσετε με την κόρη σας;
Με έχει στιγματίσει το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης που ήταν στο όρος Σινά στην Αίγυπτο γιατί ήταν ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Την πρώτη μέρα που βρέθηκα εκεί κολύμπησα  με ελεύθερο δελφίνι οπότε ήταν κάτι μαγευτικό και από τότε σκέφτομαι ότι αυτό είναι πραγματικό ταξίδι και όχι σε χώρες του δυτικού πολιτισμού. Με την κόρη μου θα ήθελα να κάνω πολλά ταξίδια. Ήδη έχω κάνει ένα το οποίο ήταν μακρινό, αφού είχαμε πάει στην Κένυα πριν κλείσει τα 2 χρόνια και είχαμε κάνει σαφάρι για τρεις μέρες.  Αλλά εκεί που θα ήθελα να την πάω μετά τα 6-7 είναι η Λατινική Αμερική που δεν έχω πάει και εγώ, Χιλή, Περού, Παταγονία αλλά και στην Νέα Υόρκη που είχα ζήσει δύο χρόνια από το 2000 έως το 2002.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι σε σχέση με την κόρη μου, μην πάθει κακό. Υπάρχει προτεραιότητα στην κόρη και από εκεί και πέρα ο δικός μου φόβος είναι να μην πέσω στα μάτια των δικών μου, είτε της γυναίκας μου είτε της κόρης είτε των φίλων μου. Να μπορέσω να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου, να είμαι σε πράγματα τα οποία θέλω, να είμαι ευτυχισμένος όσο γίνεται.

Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αδυναμίες.  Εσείς ποια δικιά σας θ’ αλλάζατε και ποια όχι;
Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία αλλά έχω κόλλημα με το κάπνισμα. Δεν μ’ αρέσει αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω. Έχω προσπαθήσει, δεν τα έχω καταφέρει, αλλά θα ξαναπροσπαθήσω. Επίσης είναι ωραίο να είσαι σ’ ένα όμορφο περιβάλλον, ν’ ακούς μουσική, να πίνεις το κρασί σου και να χορεύεις.  Το κάνω 2-3 φορές το μήνα.  Έχω αδυναμία στην καλή μουσική, στο καλό φαγητό, στη ταχύτητα, στην κόρη μου πολύ μεγάλη και στη γυναίκα μου.

Αν έπρεπε να σας χαρακτηρίσει η κόρη σας με μια λέξη όταν μεγαλώσει ποια θα θέλατε να είναι αυτή;
Αυτό που μου λέει στα ξεκάρφωτα μερικές φορές: «Μπαμπά, είσαι καλός μπαμπάς».