Ο μικρός Νικόλας-Το κόκκινο μπαλόνι

Αυτός ο μικρός δε θα μεγαλώσει ποτέ!

Πενήντα χρόνια μετά τη γέννησή του, ο μικρός Νικόλας είναι πάλι εδώ, σε ένα ολοκαίνουριο βιβλίο!

Παρέα με τους φίλους του ή και μόνος, καταφέρνει για άλλη μια φορά με τις αθώες γκάφες του να κάνει άνω κάτω δασκάλους, μαμάδες και μπαμπάδες.

Ο Ζαν Ζακ Σενπέ ξαναπήρε το πενάκι του (αυτή τη φορά και τα πινέλα του!) και εικονογράφησε, για πρώτη φορά με έγχρωμα σκίτσα, δέκα ανέκδοτες ιστορίες, που έγραψε με το ανεπανάληπτο χιούμορ του ο Ρενέ Γκοσινί.

―Θα είναι υπέροχο το τσίρκο μας! είπε ο Κλοτέρ.
―Για μια στιγμή, είπε ο Αλσέστ. Μπορεί το τσίρκο μας να είναι υπέροχο, αλλά δεν έχουμε φιστίκια για να πουλάμε στην είσοδο. Και χωρίς φιστίκια, τσίρκο δε γίνεται!
―Ο Αλσέστ έχει δίκιο, είπε ο Ζοφρουά. Ξέρετε τι θα κάνουμε; Θα βάλουμε όλοι αμέσως λεφτά για ν’ αγοράσουμε φιστίκια, κι έτσι θα μπορούμε να ξεκινήσουμε το τσίρκο μας την ερχόμενη Πέμπτη!

… Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν μπορούμε να το ξεκινήσουμε όσο γρήγορα θα θέλαμε.
Γιατί τα φιστίκια τα φάγαμε όλα.
Aπόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου

Ένα ατελιέ στο Μονπαρνάς, στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας της δεκαετίας του ‘30. Μπροστά μου, το σχεδιαστήριό του. Και πάνω στο σχεδιαστήριο, κάτι ακαθόριστα σχήματα. Τα χρώματα σχηματίζουν μικρά κουκλίστικα συννεφάκια. Μου εξηγεί: «εδώ, σκουπίζω τα πινέλα μου».
―Ζαν Ζακ, πρέπει να σου μιλήσω. Είναι περίπλοκο. Τέλος πάντων, θέλω να πω, όχι απλό.
―Σ’ ακούω.
―Να, μου έχουν μείνει δέκα ιστορίες του μικρού Νικόλα. Αλλά παρότι η ουσία βρίσκεται εκεί (οι λέξεις), πώς να σ’ το πω, λείπει η ουσία (τα σκίτσα).
―Ναι… Θέλεις να πιεις κάτι;
Λαχταρούσα μια γρεναδίνη. Μόλις γίνεται λόγος για παιδικές ηλικίες (τη δική μου ή κάποιου άλλου), δεν κρατιέμαι!
―Οι λέξεις του δεν έχουν νόημα χωρίς τα σκίτσα σου. Βλέπεις είναι σαν…
―Ασπρόμαυρα σύννεφα;
―Ακριβώς!
Σκέφτομαι τότε μια παρτιτούρα της οποίας οι νότες θα ήταν μικρά χρωματιστά συννεφάκια.
Μια παρτιτούρα γραμμένη για δύο φωνές, από τις οποίες η μία σώπασε εδώ και τριάντα χρόνια. Απομένει η άλλη.
Έφυγα από το ατελιέ, πήρα το ασανσέρ και χάθηκα μες στην πόλη. Φαντάστηκα το Ζαν Ζακ να με κοιτάζει καθώς απομακρυνόμουν στο πεζοδρόμιο του μπουλβάρ ντι Μονπαρνάς. Ένα τόσο δα μικρούτσικο ανθρωπάκι στεφανωμένο μ, ένα σύννεφο ακουαρέλας. Ένα ανθρωπάκι του Σενπέ.
Αρκετούς μήνες αργότερα, ο Ζαν Ζακ μού ζήτησε να πάω να τον δω. «Θέλω να σου γνωρίσω κάποιον», μου είπε.
Το ατελιέ του, που το ζωντάνευα με τη φαντασία μου μετά την τελευταία μου επίσκεψη, είναι ακόμα πιο φωτεινό.
Φοβισμένη σαν κοπελίτσα στο πρώτο της ραντεβού, φτιάχνω τα μαλλιά μου στο ασανσέρ. Με περιμένει ένα αγοράκι. Ντυμένο με ένα παράξενο πουλόβερ, μελαγχολικό γιατί δεν το καταλαβαίνουν οι μεγάλοι, ήταν εκεί.
Μάλιστα, εκεί. Ο μικρός Νικόλας, με το πενάκι του Σενπέ, τριάντα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου (και του δικού του), ξανάπαιρνε ζωή, εκεί, μπροστά στα μάτια μου. Από την αλάνα ως το καινούριο παντοπωλείο, από μια βιτρίνα γεμάτη μπιμπελό ως το φανταστικό τσίρκο, από ένα κόκκινο μπαλόνι ως το θεωρείο ενός θεάτρου, ο Νικόλας περιφέρει την παιδική του ηλικία πενήντα χρόνια μετά τη γέννησή του.
Η τρυφερότητα που πηγάζει από τούτα τα σκίτσα κάνει τα μάτια μου να λαμποκοπάνε (ναι, Ζαν Ζακ, νομίζω πως θα πιω κάτι!), και ο Νικόλας, τσαντισμένος ή κουρασμένος, σκανταλιάρης και καβγατζής, χαμογελάει μ’ αυτές τις ιστορίες που δεν ήξερε.

Συγγραφέας: ΡΕΝΕ ΓΚΟΣΙΝΙ,ΖΑΝ ΖΑΚ ΣΕΝΠΕ

Έκδοση: 1η

Έτος Έκδοσης: 2009

Εκδότης: ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Τιμή: 19,80 Euro