Αληθινή μαρτυρία: Πώς νιώθει ένας πατέρας όταν παντρεύεται η κόρη του;

Λένε ότι η σχέση πατέρα-κόρης είναι από τις πιο δυνατές. Και όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν αλλάζει…

Πίστευα πώς όλα αυτά δεν ισχύουν ή πως όταν πια η κόρη μεγαλώσει ο πατέρας θα πάψει την βλέπει σαν το «κοριτσάκι» του.

Με αφορμή, λοιπόν, την Ημέρα του Πατέρα που γιορτάζεται στις 18 Ιουνίου μιλήσαμε με τον κ. Γιώργο Κλαυδιανό συνταξιούχο βιοτέχνη, ο οποίος πάντρεψε την κόρη του Αγγελική πριν περίπου έναν χρόνο για να διασταυρώσουμε το κατά πόσο ο πατέρας  μπορεί να δεχθεί ότι η κόρη του ανοιγεί πια τα δικά της φτερά και στην προσωπική της ζωή…

«Φεύγει το πουλί από τη φωλιά» μου λέει συγκινημένος ακόμη και τώρα έναν και κάτι χρόνο μετά από τον γάμο της κόρης του.

Τον ρωτάω πώς ένιωσε όταν έμαθε ότι η κόρη του παντρεύεται και αμέσως αντιλαμβάνεται πως περιμένω ένα σχόλιο και για τον γαμπρό του: «Είμαι άνθρωπος της αγοράς και νομίζω ότι τώρα πια μπορώ να καταλάβω τους άλλους σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό. Πιστεύω ότι όλα πήγαν καλά από την αρχή και έτσι συνεχίζουν. Να ξέρετε πώς τα παιδιά πάντα θα ζητούν τη συμβουλή των γονιών τους. Αυτή θα είναι η πρώτη και η σημαντικότερη. Όσους φίλους και αν κάνουν. Έτσι έκανε και η κόρη μου».

Ο λόγος του τώρα έχει ροή, -το πρώτο άγχος και η συγκίνηση έχουν μειωθεί- και έτσι τον αφήνω να μιλά χωρίς να διακόπτω τον ειρμό του.

«Τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, σύνθετα. Δεν μπορεί μια λέξη να τα περιγράψει. Μπορεί να ζοριστήκαμε, να πιεστήκαμε και οικονομικά, αλλά τα καταφέραμε. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με πολύ αγώνα, κόπο και ιδρώτα. Αλλά, πλέον, έφτασαν εκεί που έπρεπε να φτάσουν.

Δεν γινόταν διαφορετικά. Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Ό,τι καλύτερο σα γονείς. Όσο και αν στεναχωρηθήκαμε, όσο κι αν κλάψαμε ήταν κλάμα χαράς. Συγκίνηση, ικανοποίηση για τους κόπους μας. Περισσότερο όμως χαρά για το κορίτσι μας…»

Ενάμιση χρόνο, όμως, μετά το γάμο της Αγγελικής πώς νιώθει;

Ο κ. Γιώργος και η κόρη του Αγγελική την ημέρα του γάμου της…

Έχουν πλέον το άγχος και η ανησυχία μειωθεί;

«Το άγχος δε θα φύγει ποτέ. Ναι, μου έχει φύγει ένα μικρό βάρος επειδή ξέρω ότι το κορίτσι μου ζει με έναν καλό άνθρωπο που την προσέχει, αλλά το άγχος θα υπάρχει μέχρι να πεθάνω. Η αρχή ήταν καλή αλλά πρέπει να είναι καλή και η συνέχεια. Με την κόρη μου μιλάμε καθημερινά και δυο φορές τη μέρα, όπως και με το γιο μου. Ελπίζω από τα 100 που τους λέω να κρατούν τα πέντε. Μέχρι στιγμής έχει βγει σε καλό…»

Όπως αντιλαμβάνεστε ένας πατέρας δε θα πάψει ποτέ να βλέπει την κόρη του σαν «κοριτσάκι» ακόμα και όταν εκείνη παντρευτεί. Και τέλικά ο δεσμός πατέρα κόρης είναι όντως ένας από τους πιο δυνατούς…