- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Ειρήνη Γ. : Μια αποβολή, μια εξωσωματική και ένα ταξίδι Θεσσαλονίκη-Αθήνα για την ευτυχία!

Η μητρότητα είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή της γυναίκας. Ο πιο δύσκολος ρόλος που καλείται να αναλάβει, μα συνάμα ο πιο σπουδαίος, εκείνος που την ολοκληρώνει ως άνθρωπο και δίνει νόημα στην ύπαρξή της. Όμως, στη ζωή δεν έρχονται όλα εύκολα και υπάρχουν γυναίκες που πέρασαν από πολλές δυσκολίες μέχρι να καταφέρουν να αποκτήσουν τη δική τους συνέχεια στη ζωή. Αυτές τις γυναίκες αξίζουν ακόμη περισσότερο το σεβασμό και την εκτίμηση όλων, αφού δεν το έβαλαν κάτω και αποφάσισαν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα!

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας θελήσαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στις γυναίκες που υποβλήθηκαν σε εξωσωματική γονιμοποίηση, πέρασαν από πολλές περιπέτειες αλλά δεν τα παράτησαν, ώσπου τελικά έφεραν στον κόσμο το παιδί τους και βίωσαν την απόλυτη εμπειρία της μητρότητας.

Ειρήνη Γ. : «Ήμουν αποφασισμένη ότι η εξωσωματική θα πετύχει»

Παρότι σε μικρή ηλικία και σχεδόν με δύο χρόνια γάμου, η 34χρονη τότε Ειρήνη Γ. από τη Θεσσαλονίκη μπήκε για πρώτη φορά στη σκέψη της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ως ζευγάρι με το σύζυγό της προσπαθούσαν να κάνουν παιδί αλλά δεν τα κατάφερναν, ώσπου αποφάσισαν να το ψάξουν περισσότερο. «Θέλω να κάνω εξωσωματική γιατί δεν μπορώ να περιμένω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να περιμένω», είπε χαρακτηριστικά στο γιατρό που επισκέφθηκε, ο οποίος της είπε ότι πρώτα θα κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις και θα πράξουν αναλόγως.

«Ήξερα ότι με την εξωσωματική γίνονται παιδιά, όμως δεν ήξερα πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα. Μετά μπήκα σε όλα αυτά τα γρανάζια και έμαθα ότι είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία, πόσο μάλλον για να πετύχει κιόλας. Επισκέφθηκα τον κ. Εμμανουήλ Καπετανάκη στην Αθήνα, ο οποίος με εξέτασε και βρήκε ενδομητρίωση, δύο κύστες και ένα ινομύωμα. Πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο το περιβάλλον για να γίνει γονιμοποίηση. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος».

Ωστόσο, τον Ιανουάριο του 2006 υποβλήθηκε σε χειρουργείο και λίγο αργότερα έμεινε έγκυος. «Ήρθε τόσο όμορφα όλο αυτό, όμως είναι αυτές οι κλασικές περιπτώσεις που συνήθως η πρώτη εγκυμοσύνη μπορεί να οδηγήσει σε αποβολή. Μιλήσαμε με το γιατρό, με βοήθησε στις σκέψεις και τις αποφάσεις και αποφασίσαμε τελικά να προχωρήσουμε μετά από τρεις μήνες στην πρώτη προσπάθεια και όπου μας βγάλει».

Αφού τελείωσε η διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης, η Ειρήνη ταξίδεψε την ίδια στιγμή για Θεσσαλονίκη και το αποτέλεσμα σήμερα, 10 χρόνια μετά, είναι δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. «Είμαστε ευγνώμονες. Κάθε μήνα πήγαινα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για τον υπέρηχο και το πιο τρελό της ιστορίας είναι ότι όταν έφτασε η στιγμή να γεννήσω, έσπασαν ένα βράδυ του Ιουλίου τα νερά και ξεκινήσαμε με τον άντρα μου οδικώς από τη Θεσσαλονίκη στις 4 τα ξημερώματα, φτάσαμε στη Αθήνα, και μαζί με το γιατρό και όλη την ομάδα του καταφέραμε και γεννήθηκαν δύο υγιέστατα παιδιά».

Τα πρώτα συναισθήματα

«Κλάμα ατελείωτο. Για μοναδική φορά, ο φόβος με κυρίευσε τη στιγμή πριν από τον τοκετό. Ούτε καν στη διαδρομή από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Είχαμε ένα υπέροχο ταξίδι, με το χέρι διαρκώς πάνω στην κοιλιά δεξιά και αριστερά για να ακούω τις καρδιές των παιδιών. Όταν φτάσαμε στο μαιευτήριο άρχισα να νιώθω το φόβο, ώσπου μέχρι να καταλάβω τι είχε γίνει, ήρθε ο γιατρός και όλα πια ήταν υπό έλεγχο. Έκανα ό,τι χρειάστηκε όλο αυτό τον καιρό σύμφωνα με τις υποδείξεις του, με απόλυτη συνεννόηση και όλα πήγαν καλά. Θέλει θάρρος, χρειάζεται να πιστέψεις ότι θα πετύχει. Δεν ξέρεις αυτό κατά πόσο είναι εφικτό πάντα, αλλά πρέπει να το πιστέψεις».

Ο ρόλος του συζύγου στη διαδικασία

«Ήταν δίπλα μου, συμπαραστάτης, από την πρώτη στιγμή σε ό,τι εξετάσεις έκανα. Κάθε μήνα έπαιρνε το αμάξι και πηγαίναμε στην Αθήνα. Με βοήθησε υπερβολικά πολύ. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η στάση του συζύγου. Θυμάμαι μετά από κάθε επίσκεψη στο ιατρείο να πηγαίνουμε βόλτα, να μιλάμε, να χαιρόμαστε το γεγονός, να χαιρόμαστε αυτό που θα έρθει… Σου δίνει μεγάλη ψυχική δύναμη. Το 50% και παραπάνω ήταν από τον άντρα μου. Βλέποντας αυτή τη συμπεριφορά έπαιρνα ακόμα πιο πολύ θάρρος».

Το παν είναι η εμπιστοσύνη

«Μέτρησε σε μεγάλο βαθμό η εμπιστοσύνη που είχα στον κ. Καπετανάκη, το γιο του Βασίλη, έναν εξαιρετικό επίσης επιστήμονα, και σε όλη την ομάδα του ιατρείου. Η ορθότητα της σκέψης και η ψυχική δύναμη του γιατρού μου έδιναν θάρρος. Έπαιρνε όλο το άγχος και την ευθύνη πάνω του. Για αυτό το λόγο ήθελα να είμαι στην Αθήνα, ό,τι κι αν πάθω να είμαι κοντά στο γιατρό μου. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή και αν ξαναγεννιόμουν πάλι δίδυμα θα ήθελα να αποκτήσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου και με άλλες γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μητέρες και δεν τα καταφέρνουν. Είναι κάτι σαν ιεραποστολή, όλο αυτό δεν το κρατάς για τον εαυτό σου. Πρέπει να το μοιραστείς γιατί πρέπει να γεννιούνται παιδιά. Το μήνυμα που θέλω να τους δώσω είναι ότι αξίζει να το προσπαθήσουν. Αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια είναι ένα μεγαλείο, ένα θεϊκό πράγμα».

Εκείνες τις στιγμές του Ιουλίου του 2007 θυμάται μαζί με την Ειρήνη και ο γιατρός της, ο κ Εμμανουήλ Καπετανάκης – Διευθυντής του Γυναικολογικού Κέντρου Αναπαραγωγής και Γενετικής, ο οποίος μίλησε αποκλειστικά στο Infokids.gr για την εξωσωματική γονιμοποίηση.

«Ειδικά για την Ελληνίδα γυναίκα η μητρότητα είναι πολύ σημαντικό γεγονός, τόσο για την ίδια και την οικογένεια της, όσο και για κοινωνικούς λόγους. Όταν λοιπόν φτάσει κανείς στο σημείο να δει τι φταίει, από εκεί κι έπειτα εξαρτάται από τη διάγνωση ποια θεραπεία πρέπει να ακολουθήσει. Η εξωσωματική γονιμοποίηση, αν χρειάζεται, είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί χωρίς τη μέθοδο αυτή πολλά παιδιά δεν θα υπήρχαν σήμερα, καθώς υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει άλλη λύση. Από εκεί και πέρα πρέπει να γίνει σωστά, όχι από την αρχή, χωρίς να γνωρίζει κανένας περί τίνος πρόκειται. Δεν είναι τίποτα 100% σίγουρο, αλλά όταν γίνεται σωστά, πιστεύω ότι έχει μεγάλη επιτυχία και εξίσου σημαντικό είναι να γίνεται χωρίς ταλαιπωρία, πιο ανώδυνα, γιατί είναι ήδη μια αγχώδης κατάσταση».

Σε πόσες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης μπορεί να υποβληθεί μια γυναίκα;

«Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός, οι ορμόνες δεν έχουν καμία επίδραση στον οργανισμό. Όμως, ό,τι γίνεται πρέπει να γίνεται σωστά. Συνήθως αν γίνουν 2-3 προσπάθειες και αποτύχουν, πρέπει να ψάξουμε τι ακριβώς φταίει. Στην εξωσωματική υπάρχουν δύο πράγματα: η ποιότητα των ωαρίων και το περιβάλλον όπου τοποθετούνται. Πρέπει και τα δύο να είναι σωστά για να έχουμε επιτυχία. Μπορεί κανείς να το επαναλάβει γιατί τα ωάρια δεν είναι όλα ίδια, άλλα είναι ποιοτικά καλά και άλλα όχι, οπότε πρέπει να βρεθεί το κατάλληλο έμβρυο να γονιμοποιηθεί για να προχωρήσει η εγκυμοσύνη και να φτάσει στο τέλος. Επειδή υπάρχει μεγάλο άγχος από την ίδια τη γυναίκα και το οικογενειακό περιβάλλον, πρέπει να φροντίσει κανείς να το απαλύνει αυτό και να εξηγήσει στον κόσμο τι συμβαίνει και πώς μπορεί να το αντιμετωπίσει σωστά».

Η εξωσωματική γονιμοποίηση συνεπάγεται απαραίτητα τοκετό με καισαρική;

«Εάν η εξωσωματική γίνει σε γυναίκες μεγάλης ηλικίας, τότε νομίζω ότι η καισαρική είναι πιο πιθανή, γιατί σε μια γυναίκα που είναι άνω των 40-45 ετών δεν θέλεις να το ρισκάρεις για φυσιολογικό τοκετό. Αν υπάρχει πρόβλημα όμως, τότε δε ρισκάρεις ένα δύσκολο τοκετό, νομίζω ότι η καισαρική ενδείκνυται σε πολλές περιπτώσεις. Στην καισαρική δεν έχουν βγει ποτέ παιδιά με πρόβλημα, ενώ στο φυσιολογικό τοκετό κανείς το ρισκάρει, ιδιαίτερα αν είναι δύσκολος. Αν όμως προμηνύεται ένας εύκολος τοκετός και πάνε όλα καλά, αυτό είναι θέμα του γιατρού να κρίνει τι είναι καλύτερο για την κάθε περίπτωση. Στην ιατρική όλα πρέπει να γίνονται με τη σωστή ένδειξη και τη σωστή τεχνική, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Σήμερα, μια γυναίκα πολύ δύσκολα δεν μένει έγκυος. Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι που μπορεί να κάνει ένα παιδί, αλλά το πιο σημαντικό είναι να μη ταλαιπωρείται και να βρεθεί η σωστή λύση όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αν ο γιατρός κρίνει ότι μια γυναίκα χρειάζεται να μείνει έγκυος, χρειάζεται μια σταθερή πορεία και περισσότερο ο γιατρός να ξέρει τι πρέπει να γίνει και βεβαίως να φύγει το άγχος, διότι αρκετές γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική χωρίς επιτυχία, αισθάνονται σαν να είχαν ένα παιδί και πέθανε. Είναι μεγάλη η απογοήτευση. Χρειάζεται ηρεμία και όχι άγχος, αν είναι να γίνει θα γίνει. Σήμερα, όπως έχει προχωρήσει η επιστήμη, ελάχιστες γυναίκες δε μένουν έγκυες»,