«Είσαι πιο δυνατή από το φόβο σου!»

«Κοριτσάκι μου,

Πριν λίγο σε άφησα στην είσοδο του σχολείου. Εννιά χρονών πια είχες τον αέρα τελειόφοιτης. Γύρισες για λίγο το κεφάλι, μου έστειλες ένα φιλί στον αέρα και συνέχισες αμέριμνη το δρόμο σου, γελώντας και παίζοντας με τις φίλες σου. Γεμάτη αυτοπεποίθηση, χωρίς φόβο, χωρίς καμιά αμφιβολία ότι εκεί ανήκεις. Μια εικόνα τόσο όμορφη, που ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την ανάμνηση της πρώτης σου ημέρας στο νηπιαγωγείο. Τι ημέρα και εκείνη! Σε πήγα μέχρι την είσοδο του νέου σου σχολείου. Τεράστιο μπροστά στην μικροσκοπική κορμοστασιά σου. Τρομαγμένη εσύ, αγχωμένη εγώ. Με κοιτούσες λες και σε εγκατέλειπα για πάντα! Παρά τις διαβεβαιώσεις μου δεν μπόρεσα να διώξω τον φόβο από τα μάτια σου, ακόμα και όταν η δασκάλα σου έδειξε ένα ολόκληρο δωμάτιο με παιχνίδια. Σε άφησα, αν και η καρδιά μου ούρλιαζε να μην φύγω. «Πού πας άσπλαχνη μάνα;». Έφτασα στη δουλειά νιώθοντας λες και με είχε πατήσει τρένο.

Δεν άντεχα τον φόβο στα μάτια σου. Μα ακόμα περισσότερο δεν μπορούσα να διώξω τους δικούς μου φόβους. Αν δεν τα καταφέρεις; Αν είναι πολύ νωρίς; Αν είσαι δυστυχισμένη; Αν μισήσεις το σχολείο και δεν θες να ξαναπάς ποτέ; Αν δεν κάνεις φίλους;

Φόβος. Αν και είναι μια τόση δα λεξούλα, στο μυαλό μας συχνά παίρνει επικές διαστάσεις. Κάποιες φορές είναι παιδικοί φόβοι, όπως το σκοτάδι ή ο μπαμπούλας στη ντουλάπα, άλλες πάλι πιο «ενήλικοι», όπως φόβος για το άγνωστο, την αποτυχία, την μοναξιά. Πολλοί φόβοι υπάρχουν μέσα μας σχεδόν από τη γέννησή μας, ως δικλείδα ασφαλείας. Χρήσιμοι γιατί μας προστατεύουν από τους κινδύνους της ζωής πριν ακόμη καλά καλά καταλάβουμε ποιοι είναι αυτοί.

Μεγαλώνοντας, όμως, αυτή η δικλείδα ασφαλείας, που όταν είμαστε παιδιά μας βοηθά να επιβιώσουμε, πολλές φορές καταφέρνει να μας αποτρέψει από το να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη. Μια ζωή που να έχει αξία και νόημα. Τι ουσία έχει να επιβιώσουμε πολλά χρόνια, αν δεν τα ζήσουμε στο έπακρο; Αν δεν τολμήσουμε να πιάσουμε τη ζωή από τα μαλλιά, να ταξιδέψουμε, να γευτούμε την κάθε στιγμή, να αγγίξουμε τα όνειρά μας και να αφήσουμε ανεξίτηλα το αποτύπωμά μας στον κόσμο;

Γιατί ο φόβος υπάρχει σε όλους μας, το θέμα είναι τι επιλέγεις να κάνεις με αυτόν. Να τον χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία ή ως κίνητρο για να τολμήσεις και να ξεπεράσεις τη ζώνη ασφαλείας σου; Λένε ότι συχνά αυτός ο φόβος είναι η ένδειξη ότι πας προς τη σωστή κατεύθυνση. Πιστεύω, κοριτσάκι, ότι όσα πράγματα αξίζουν, βρίσκονται λίγο πιο πέρα από αυτή τη φαινομενικά άνετη, γνώριμη ζώνη. Εκεί που όλα είναι πιο εύκολα, πιο οικεία. Κανείς μας, άλλωστε, δεν θέλει πραγματικά να ξεβολευτεί. Παλέψαμε τόσο πολύ για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Δεν πειράζει αν ξαποστάσουμε για λίγο! Όμως εδώ είναι η παγίδα, αν δεν σπρώξεις τα όρια του γνώριμου, ποτέ δεν θα ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι και ακόμα περισσότερο ποιος θα μπορούσες να γίνεις.

Κάτσε καλά να σκεφτείς, τι είναι αυτό που στα ογδόντα σου, γιαγιούλα πια, θα ήθελες να λες, όταν κοιτάς πίσω τη ζωή σου.

Η δική μου απάντηση είναι ότι θα ήθελα να ξέρω ότι έζησα τη ζωή μου σαν να μην υπήρχε αύριο, ότι αγάπησα, ερωτεύτηκα, και ας πληγώθηκα. Ότι κυνήγησα τα όνειρά μου μέχρι τέλους. Και αν δεν κατάφερα κάποια από αυτά, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Προσπάθησα, και αυτό σίγουρα με πήγε παρακάτω, και ας μην ήταν εκεί που πίστευα αρχικά. Θέλω να με θυμάσαι ως εξερευνήτρια, που θαύμασε τις αμέτρητες ομορφιές του κόσμου και επέλεξε να ζήσει το κάθε λεπτό. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, δεν μετανιώνω για όσα έκανα, μα για όσα δεν τόλμησα. Αν φοβάμαι; Φυσικά και φοβάμαι! Φοβάμαι κάθε φορά που ξεκινάω για κάτι καινούριο. Αλλά δεν το αφήνω να με σταματήσει, να ορίσει την ποιότητα της ζωής μου ή τις επιλογές μου.

Την πρώτη σου μέρα στο σχολείο, έκανες ένα βήμα στο άγνωστο και βγήκες νικήτρια. Από τότε έκανες πολλά ακόμα βήματα. Κάποια από αυτά σε δύσκολα ή σκοτεινά μονοπάτια, αλλά συνέχισες να προχωράς. Κάποια στιγμή έκανες την διαδρομή κτήμα σου και το περπάτημα έγινε τρέξιμο. Μην αφήσεις ποτέ τον φόβο να σε σταματήσει από το να ζήσεις μια ζωή που αξίζει να ζει κανείς. Και εγώ θα βρίσκομαι πάντα πίσω σου, να φυλάω τα νώτα σου και να σε καμαρώνω».

Η Μαρίνα Γιώτη είναι συγγραφέας και εικονογράφος της επιτυχημένης σειράς «Παραμύθια Αλλιώς» και άλλων παιδικών βιβλίων από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αλλά και ακούραστη εξερευνήτρια της παιδικής φαντασίας. Το τελευταίο της βιβλίο «Ρεβιθοκοντούλης» μιλάει στα παιδιά για τον φόβο και για το πώς μπορούμε να τον ξεπεράσουμε!  

www.marinagioti.gr