Icebike

Ποδηλασία στον πάγο; Αν αναλογιστείτε και μόνο, πόσο δύσκολο είναι να περπατά κανείς πάνω σε χιόνι που έχει παγώσει, τότε δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να φανταστείτε πόσο εξαιρετικά επικίνδυνη μπορεί να αποδειχθεί η ποδηλασία στο χιόνι – παγωμένο ή φρέσκο.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που το απολαμβάνουν, αφού το θεωρούν ένα εξαιρετικό χόμπι, αναζωογονητικό όσο τίποτε άλλο, που συνδυάζει άσκηση, αδρεναλίνη και εκτόνωση. Για πολλούς Σκανδιναβούς μάλιστα είναι τρόπος ζωής, αφού κάθε πρωί παίρνουν το ποδήλατό τους για να κατευθυνθούν στη δουλειά τους, έχοντας διανύσει μία απόσταση χιλιομέτρων σε δρόμο που καλύπτεται από παγωμένο χιόνι. Δεν πρόκειται βέβαια για μαζική συνήθεια. Ακόμη κι εκεί, όπου η εξοικείωση με το χιονισμένο τοπίο είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι στα μέρη μας, η ποδηλασία στον πάγο εξασκείται από λίγους και τολμηρούς. Γι’ αυτούς τους freak ice bikers, λοιπόν, η αίσθηση του να προσπαθείς να ισορροπήσεις πάνω στους δύο τροχούς του ποδηλάτου σου, ενώ η γη γλιστράει κάτω από τα πόδια σου, δημιουργεί τέτοια έκκριση αδρεναλίνης, που δεν είναι διατεθειμένοι να σταματήσουν ούτε υπό συνθήκες black ice, του πιο επικίνδυνου τύπου πάγου, που συναντά κανείς σε σκιερά σημεία ή στην επιφάνεια λιμνών και ποταμών, όταν ο πάγος έχει γίνεται σαν γυαλί. Σύμφωνα με τον Δανό Soren Gustafson, ο οποίος συμμετέχει σε ποδηλατικούς αγώνες σε πάγο, τα πρώτα 500 μ. είναι πάντα τα πιο δύσκολα. Άλλωστε, σε τέτοιες παγωμένες συνθήκες πιο ασφαλές είναι να ποδηλατείς παρά να περπατάς. Βέβαια, για να καταφέρει κανείς να οδηγήσει ποδήλατο σε συνθήκες πάγου, είναι απαραίτητο να αλλάξει κατά κάποιο τρόπο τις γνωστές συνήθειες οδήγησης. Έτσι, πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις στροφές, αφού σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψει στο σώμα να πάρει την παραμικρή κλίση, εάν δεν θέλει να βρεθεί εκτός άξονα και κατ’ επέκταση αγκαλιά με το χιόνι. Το σώμα μένει όσο το δυνατόν πιο κάθετο πάνω στη σέλα, ενώ για το φρενάρισμα απαιτείται επίσης διαφορετική προσέγγιση. Τα μπροστινά φρένα χρησιμοποιούνται μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, π.χ. για να αποφύγει την πτώση πάνω σε κάποιον διερχόμενο, ενώ αυτό που γνωρίζει καλά ο ποδηλάτης είναι ότι μόνο με τα πίσω φρένα θα επιτύχει ένα κατά το δυνατόν ομαλό σταμάτημα, χωρίς παρ’ όλα αυτά να γλιτώσει το μικρό ολίσθημα. Σίγουρα πρόκειται για τεχνικές που απαιτούν γνώση και εμπειρία, αλλά και έξτρα δεξιότητες, οι οποίες αποκτούνται σταδιακά, με το χρόνο και την εξάσκηση. Ο Soren Gustafson πιστεύει πως αυτό που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του όταν ασχολείται με κάποιο άθλημα που εξασκείται στη φύση και μάλιστα κάτω από «σκληρές» συνθήκες είναι ότι η Μητέρα φύση ποτέ δεν γίνεται εχθρός σου, αν έχεις μάθει να την ακούς.


Πάντως, σε ό,τι αφορά το ice biking, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να δει κανείς τις –πολλαπλές- παραλλαγές στα ποδήλατα. Οι αγώνες συνήθως διεξάγονται με mountain bikes, στα οποία έχουν προστεθεί ρόδες με μεταλλικά καρφιά – οι top αθλητές γνωρίζουν και τα φτιάχνουν μόνοι τους, επιδιώκοντας τις όλο και καλύτερες επιδόσεις-, αλλά από κει και έπειτα, ανάλογα με τις φιγούρες που θέλει κάποιος να επιτύχει, τα ποδήλατα έχουν αλλάξει εντελώς μορφή. Στα χιονισμένα βουνά λοιπόν κυριαρχούν τα λεγόμενα SMX, στα οποία έχουν προσαρμόσει στη θέση των τροχών πέδιλα του σκι. Κι εδώ πάλι οι παραλλαγές είναι πολλές, με το πέδιλο του σκι άλλοτε να μικραίνει και άλλοτε να αποκτά το μέγεθος σανίδας του σκι, ενώ επίσης άλλοι το χρησιμοποιούν αντί του μπροστινού τροχού και άλλοι στη θέση του πίσω.

Info
http://www.icebike.org/