“Μπορεί τα παιδιά μου να μεγάλωσαν, αλλά τώρα με χρειάζονται στο σπίτι περισσότερο από ποτέ”

Ένα από τα πιο αγχωτικά διλήμματα που έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα όταν γίνεται μαμά, είναι το κατά πόσο θα μπορέσει να συνδυάσει εργασία και μητρότητα ή θα πρέπει να αφήσει την δουλειά της. Τις περισσότερες φορές απάντηση δίνει η πραγματικότητα, η οποία συχνά δεν αφήνει περιθώρια πολλών επιλογών.

Οι γυναίκες σήμερα θέλουν και χρειάζεται να δουλεύουν για να συμβάλλουν στις οικονομικές απαιτήσεις της ανατροφής των παιδιών τους, αλλά και για την κάλυψη δικών τους αναγκών. Υπάρχουν, όμως, και εκείνες που επιλέγουν ή αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και έτσι είναι εκεί, σε κάθε τους καθημερινή ανάγκη. Κάποιες από αυτές τις μαμάδες, όταν το παιδάκι τους μεγαλώσει αρκετά, μπορεί να γυρίσουν ξανά στην δουλειά -άλλες, όμως, επιλέγουν να συνεχίσουν να είναι δίπλα στα παιδιά τους.

Διαβάστε την ιστορία της παρακάτω μαμάς και πείτε μας αν συμφωνείτε μαζί της.

«Κατά την διάρκεια μιας ατελείωτης βραδινής βάρδιας στο νοσοκομείο που δούλευα τότε ως νοσοκόμα, ρώτησα μια μεγαλύτερή μου πώς κατάφερνε να εξισορροπεί δουλειά και οικογένεια με παιδιά όλα αυτά τα χρόνια: “Θα έρθει ποτέ η στιγμή που δεν θα γίνομαι χίλια κομμάτια μέσα σε μια ημέρα;”, τη ρώτησα. Περίμενα κάποια συμβουλή παρηγοριάς για το πώς όλα γίνονται πιο εύκολα, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν. Άκουσα, όμως, κάτι που με άφησε άφωνη. Εκείνη έμεινε στο σπίτι όταν τα παιδιά της διένυαν την εφηβεία και την προεφηβεία και όχι όταν ήταν μικρά. Τότε, μου είπε, την χρειάζονταν περισσότερο.

Μέσα στην ζάλη και το άγχος της μητρότητας – ήμουν νέα μαμά τότε – ένιωσα τα λόγια της να με ζεσταίνουν, αφού αναγνώρισα κάτι πολύ σημαντικό σε όσα μου έλεγε. Η μητρότητα είναι πολλά περισσότερα και κρατάει πολύ περισσότερο από την φάση του μωρού και του νηπίου.

Δίνουμε μεγάλη έμφαση σε αυτές τις ηλικίες. Αλλά το να είσαι μαμά δεν τελειώνει εκεί. Και καθώς τα χρόνια περνούν, αντιλαμβάνομαι, ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν και με χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε.

Τόσο καιρό σκεφτόμουν μόνο πώς θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας. Πίστευα, ότι η παρουσία μου θα είναι απαραίτητη μόνο μέχρι τα 5 τους έτη. Πίστευα, ότι αν τα καταφέρω μέχρι τότε, η δουλειά μου, οι φιλοδοξίες μου, τα σχέδιά μου θα έπαιρναν τον δρόμο τους και όλα θα ήταν ήρεμα. Έκανα λάθος!

Η δουλειά μου έχει γίνει ήδη πιο απαιτητική. Όταν τα παιδιά ήταν πιο μικρά δεν παρατηρούσαν, ότι δούλευα με τις ώρες στον υπολογιστή. Μεγαλώνοντας, όμως, παρατηρούν και απαιτούν. Και πρέπει να μειώσω κατά πολύ τις ώρες εργασίας μου, αλλά και να εγκαθιδρύσω μία ρουτίνα που να μην τους επιτρέπει να με βλέπουν κολλημένη σε μία οθόνη. Ήμουν πιο παραγωγική όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά και πρέπει να παραδεχτώ, ότι, τώρα, είμαι το ίδιο μπερδεμένη με εσάς.

Όσο οι φυσικές ανάγκες των παιδιών μειώνονταν, τόσο αυξάνονταν οι συναισθηματικές. Τα πρώτα χρόνια ενός μωρού-παιδιού σε εξουθενώνουν σωματικά. Για εμένα, όμως, ήταν ευκολότερα. Και αυτό γιατί δεν απαιτούσαν πολλά συναισθηματικά. Θέλω να πιστεύω, ότι με αγαπούσαν όσο εγώ, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: προσέφερα το επόμενο γεύμα τους. Ένοιαζε το μωρό μου αν θηλάζοντάς την τσέκαρα και τα e-mails μου; Όχι! Την εννιάχρονη κόρη μου, όμως, την νοιάζει και, μάλιστα, πολύ.

Τα μωρά είναι ευχαριστημένα όταν τα ταΐζεις και τα παίρνεις αγκαλιά. Δεν μαθαίνουν από εσένα τα πάντα! Νιώθω, ότι κάθε στιγμή με τα μεγαλύτερα παιδιά μου είναι και εκείνη που θα διαμορφώσει την υπόλοιπη ζωή τους. Από το τι τους διδάσκω για την ανθρωπότητα, τη δουλειά, το σεβασμό μέχρι την εικόνα του σώματός τους και την αυτοπεποίθηση. Και αυτό μοιάζει και είναι πολύ βαρύ! Είναι ένας καινούριος και γεμάτος συναισθήματα κόσμος και εγώ τώρα αντιλαμβάνομαι με πόση “χάρη” πρέπει να τον “περάσω” στα παιδιά μου.

Ένα μέρος του εαυτού μου φωνάζει και λέει, ότι τα παιδιά μου είναι αρκετά μεγάλα και πρέπει να κάνουν περισσότερα πράγματα μόνα. Αλλά, κάθε φορά θυμάμαι τα λόγια εκείνης της νοσοκόμας και σκέφτομαι, ότι δεν είμαι αποτυχημένη. Τα παιδιά μου με χρειάζονται με διαφορετικούς τρόπους τώρα και αυτό είναι εντάξει.

Νιώθω καλά όταν τα διδάσκω πώς να διαχειρίζονται τα δύσκολα συναισθήματά τους. Όταν ακούω τα προβλήματα που έχουν στις φιλίες τους, όταν μπορώ να τους πω πώς να προστατευθούν από κάποιον που μπορεί να τους φερθεί “πονηρά”.

Όχι, δεν λέω, ότι δεν θα τα κατάφερνα αν συνέχιζα να δουλεύω εκτός σπιτιού. Αλλά λέω, ότι εμένα με βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός, ότι αντιλήφθηκα τις εποχές – αλλαγές που έχει η οικογένεια και η μητρότητα. Τώρα διανύουμε την περίοδο στην οποία είναι καλύτερο να είμαι διαθέσιμη για τα παιδιά μου.

Σίγουρα μετράει θετικά το γεγονός, ότι έχω έναν πολύ βοηθητικό σύντροφο, ο οποίος καταφέρνει με τη δουλειά του να καλύπτει τις βασικές ανάγκες της οικογένειάς του. Μπορεί τα παιδιά μου να ξέρουν πώς να ντυθούν και να φάνε, αλλά με χρειάζονται συνεχώς, με τρόπους που ακόμα ανακαλύπτω.

Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα, ότι όταν με χρειάζονται θα είμαι εκεί! Πιθανότατα, θα είμαι το ίδιο κουρασμένη όπως πριν, αλλά θα είμαι εκεί…»

Πηγή: babble.com