Η Αγγελική Φράγκου, Ηθοποιός – Καλλιτεχνική Διεύθυνση «Θέατρο ΡΕΤΡΟ», γράφει στο Infokids.gr για την παράσταση “Το αγόρι με τη βαλίτσα”, μία παράσταση που πραγματεύεται μια δύσκολη πραγματικότητα και στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, με τρόπο συγκινητικό αλλά και διασκεδαστικό.
“Το αγόρι με την βαλίτσα” ειναι μια γνήσια παράσταση. Μια παράσταση που πραγματεύεται ένα δύσκολο ζήτημα, χωρίς να ωραιοποιεί τις καταστάσεις.
Ο Δ. Μακαλιάς συγκινεί με την ερμηνεία του και η Α. Κετιμέ παρηγορεί με τα τραγούδια της. Έφυγα απο την παράσταση με μια ζεστασιά στην καρδιά. Σας προτείνουμε να δείτε την παράσταση και να αφεθείτε στην αυθεντική της ιστορία.
Δημήτρης Μακαλιάς
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας ως Ναζ. Τι σας συγκινεί, τι σας προβληματίζει;
Στην παράσταση ‘Το αγόρι με την βαλίτσα’ κάνω το αγόρι, το οποίο λέγεται Νάζ. Είναι ένα μικρό παιδί το οποίο ξεκινά από μία χώρα της Ανατολής, από μία χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και έχει μεγαλώσει με τις ιστορίες του Σεβάχ του θαλασσινού. Ο πατέρας του, του περιγράφει αυτές τις ιστορίες, μέσα από τα ταξίδια που έχει κάνει δίνοντας του μέσα από τις ιστορίες τον τρόπο, για να καταφέρνει να επιβιώνει και να ξεφεέγει από το κακό.
Με παρακαταθήκη αυτό και με μοναδική αποσκευή μία βαλίτσα που κουβαλάει μέσα τις ιστορίες ο Νάζ ξεκινάει μόνος του ένα ταξίδι για να φτάσει στον πολιτισμό, για να φτάσει στη Δύση, για να φτάσει στο Βερολίνο για να φτάσει στο όνειρο που έχουν οι άνθρωποι της Ανατολής, που θέλουν να φύγουν από τις εμπόλεμες αυτές καταστάσεις και να βρεθούν σε μια πιό ήσυχη και ήρεμη ζωή. Εμένα με συγκινεί πάρα πολύ αυτός ο χαρακτήρας, είναι ένα παιδί. Νιωθω ότι είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου, είναι το κομμάτι του μετανάστη, το κομμάτι του ανθρώπου που παλεύει συνέχεια να βρεί κάτι καλύτερο και τελικά συνειδητοποιεί πως το καλύτερο ήταν ο τόπος του, το καλύτερο είναι εκεί που είναι η οικογένεια του, που είναι οι ρίζες του, που είναι η πατρίδα του, η παράδοση του και δεν χρειάζεται να φύγει για να πάει αλλού για να βρεί τα καλύτερα, γιατί δεν ξέρω εαν υπάρχουν αυτά τα καλύτερα και επειδη είμαι σε μια οικογενεια που εχουν φύγει συγγενείς, βρίσκω αρκετά σημεία που ταυτίζομαι με αυτό το παιδί και με την περιπέτεια του.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή του έργου;
Η πιο αγαπημένη μου σκηνή του έργου είναι όταν φτάνει στον αδερφό του στο Βερολίνο, είναι αυτή η απομυθοποίηση, είναι αυτή η στιγμή που φτάνει επιτέλους στον προορισμό του γεμάτος χαρά οτι έχει φτάσει στο όνειρο, ότι έχει εκπληρώσει τον στόχο του, έχει κάνει αυτό που του έλεγαν οι γονείς του. Και ο αδερφός του του λεει, κοίταξε σας έστειλα μία κάρτα που έλεγε κάποια θετικά πράγματα αλλα τελικά δεν είναι έτσι τα πράγματα, ειναι πολύ δύσκολα παντού και εδώ που ήρθες δεν υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι που σου χαμογελούν και εδώ που ήρθες δεν υπάρχουν χρήματα και εδώ που ήρθες πρέπει να δουλέψεις σκληρά, να αρχίσεις απο το μηδέν και μάλιστα ίσως και πολύ χειρότερα γιατί ο ρατσισμός είναι εδώ και παραμονεύει, θα σε χτυπήσει κι εσένα. Αυτή νιώθω ότι είναι οτι είναι η στιγμή που η ιστορία μας, το παραμύθι μας χτυπάει πολύ ρεαλισμό και όταν υπάρχει αυτή η σύμπραξη ρεαλισμού και παραμυθιού εμένα με συγκινεί πολύ.
Τι πιστεύετε ότι προσφέρει το θέατρο για παιδιά στο παιδί;
Αυτή την παράσταση την προτείνω και για πολύ μικρά παιδιά που μπορεί να μην καταλάβουν το νόημα της παράστασης. Το θέατρο είναι πολιτισμός, είναι ήχοι είναι εικόνες, είναι λέξεις, είναι η παράδοση μας, είναι η ζωή μας, είναι η καθημερινότητα μας. Θέλω μέσα από το θέατρο να προσφέρω στα παιδιά! Να ρουφήξουν εικόνες, να ρουφήξουν ιδέες, να ρουφήξουν ιστορίες, να τους δώσω ένα καλό παράδειγμα. Ακόμα και εαν πιάσουν την γενική ιδέα θα είμαι πανευτυχής. Αρκεί να φύγουν από εδώ και να είναι λίγο καλύτεροι από αυτό που ήρθαν, αυτό μου αρκεί. Και αυτός είναι ένας πολιτισμός που δεν μπορώ να τον βρούν από πουθενά αλλού, δε μπορούν να τον βρούν από την τηλεόραση, δεν τον βλέπουν από τα παιχνίδια που παίζουν, από τα κινητά και τα τάμπλετ που έχουν. Το θέατρο πια, ίσως είναι η υπέροχη μοναδική λύση για αυτά.
Στην πορεία σας έχετε συναντήσει δυσκολίες; Και εαν ναι τι σημαίνουν τώρα πια αυτές οι δυσκολίες για εσάς;
Οι δυσκολίες που έχω συναντήσει στο επάγγελμα μου, έχουν να κάνουν κυρίως με τους ανθρώπους, είναι το μοναδικό στοιχείο το οποίο μπορεί να με στεναχωρήσει ή να με δυσκολέψει. Οι ρόλοι πολλές φορές είναι πιο δύσκολοι, πολλές φορές είναι πιο εύκολοι, πολλές φορές βάζεις ενα κομμάτι του ευατού σου, κάποιες φορές αναζητάς τελείως διαφορετικά πράγματα. Όλα αυτά είναι υπέροχα ταξίδια και η αναζήτηση αυτού του ταξιδιού έχει πολλές πτυχές. Η δυσκολία έγκυται όταν έχεις κακές συνεργασίες με ανθρώπους, όταν λόγω της κρίσης κ της εποχής μας δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν, στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις εκείνοι προς εσένα. Όταν δεν μπορούν να τηρηθούν οι υποχρεώσεις από την μία κ την άλλη πλευρά κ πρέπει να χάνουμε το καλλιτεχνικό κομμάτι κ να πηγαίνουμε σε ένα άλλο πλαίσιο επαγγελματικό και λογιστικό. Δυστυχώς οι καλλιτέχνες, οι ηθοποιοί στην εποχή μας πρέπει να τα κάνουμε όλα, πρέπει να είμαστε και καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή και μάνατζερ πίσω από τη σκηνή και λογιστές για τα οικονομικά. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας και ταυτόχρονα οταν βγαίνουμε στην σκηνή, να τα βγάζουμε όλα έξω και να γινόμαστε ένας ρόλος. Αυτή είναι η δυσκολία, πώς θα τα βγάλεις ολα αυτά πάνω στη σκηνή και να είσαι αυτό που θέλεις και επιλέγεις να είσαι και να προσφέρεις το καλύτερο θέαμα στον θεατή.
Αρετή Κετιμέ
Τι αίσθηση προσδοκάτε να δημιουργήσει στον μικρό και μεγαλο θεατή η παράσταση ‘Το αγόρι με την βαλίτσα;
Αυτό που έχουμε στο μυαλό μας πάντα είναι ό,τι μας εμπνέει εμάς και ό,τι ικανοποιεί το δικό μας κριτήριο, να μπορέσουμε αυτό να το μεταδώσουμε και στους μεγάλους αλλά και στα παιδιά. Η πραγματικότητα είναι ότι το παιδικό θέατρο ίσως και να είναι λίγο πιο δύσκολο από το ενήλικο θέατρο γιατί οφείλεις να κάνεις πράγματα τα οποία προσεγγύζουν άλλα μυαλά με πιο αγνή ματιά. Αυτό λοιπον που προσδοκούμε είναι να μεταφερούμε αυτό που έχουμε εμείς στην ψυχή μας μουσικά, υποκριτικά, σκηνικά σκηνοθετικά ως ομαδα στα παιδιά . Τις περισσότερες φορές αυτό το δέχονται και τους αρέσει.
Σε πολλά σημεία του έργου το τραγούδι σας λειτουργούσε καταλυτικά και παρηγορητικά, όπως στο σημείο όπου η Κρισία εξομολογείται την εμπειρία της με το σκοτάδι, στο σημείο που ο Νάζ συναντά τη μητέρα του Αμίρ. Πώς πιστεύετε πως το τραγουδι και η μουσική λειτουργεί στα παιδιά και στο παιδικό θέατρο;
Το τραγούδι και η μουσική επειδή ακριβώς τα παιδιά ειναι πολύ εύπλαστα και η μουσική είναι κυρίως ηθικοπλαστική τέχνη, θεωρώ ότι τα ηρεμεί ή τα ξεσηκώνει . Σε κάθε περίπτωση όμως η μουσική προσέγγυση που έχουμε κάνει είναι με βάση και το παιδικό κοινό και το ενηλικο κοινό γιατί είναι κάποια τραγούδια παραδοσιακά τα οποία προσπαθούμε να τα περάσουμε και στα παιδιά και όχι μόνο. Όσον αφορά την παρηγοριά που είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο γιατί η μουσική μας εχει αυτό το χαρακτηριστικό, το να παρηγορεί ακόμα και στο γλέντι μας. Πιστεύω πως κ τα τραγούδια τα υπόλοιπα που λέμε που είναι ξένου εντός εισαγωγικών τραγούδια ενα σεφαραδίτικο, ενα αρμένικο, ένα αράβικο, είναι επίσης και αυτά ένα στοιχείο για να μάθουν τα παιδιά κάτι παραπάνω να αρχίσουν να προβληματίζονται, γιατί υπάρχουν διαφορετικά όργανα, γιατί υπάρχουν αυτοί οι ήχοι, γιατί αλλάζουμε γλώσσα, τι θέλουμε να συμβολίσουμε με τις αλλαγές της γλώσσας και των τραγουδιών, να σκεφτείτε για παράδειγμα ένα παιδί είδε ενα μουσικό οργανο που παίζουμε, το παίζει ο Έκτορας ο Κυριάκου και ονομάζεται τσουμπούς, είναι το λεγόμενο ούτι των φτωχών, το ούτι του λαού και μας ρώτησε πως λέγεται αυτό το όργανο για να το μάθει.
Και πόσα κοριτσάκια έχουν έρθει και μου έχουν πει και εγώ μαθαίνω σαντούρι και αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για μένα και πολύ τιμητικό.
Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή από το εργό και τι σημαίνει για εσάς αυτή η σκηνή και την αγαπάτε;
Λοιπόν, για μένα η αγαπημένη μου σκηνή του έργου είναι ο Τζούχα, είναι αυτό το λογοπαίγνιο που γίνεται με το καρφί. Αυτή είναι η αγαπημενη μου σκηνή γιατί γελάνε πολύ τα παιδιά και γελάω κι εγώ με την αίσθηση που αφήνει αυτό, γιατί είναι μεν παιδικό αλλά σε πονηρεύει λίγο κιόλας για το ποιός είναι πιο έξυπνος τελικά, αυτός που πάει να βάλει τρικλοποδιά στον καλό ή ο καλός που γελάει και τελευταίος;
