«Προς όλες τις μη εργαζόμενες μαμάδες που κάνουν αυτό που εγώ δεν κατάφερα ποτέ»

Σαφώς και κουραζόμαστε, εμείς οι εργαζόμενες μαμάδες. Σαφώς και έπειτα από 8-10 ώρες στο γραφείο, έχουμε σχεδόν άλλες τόσες στο σπίτι, για να κάνουμε δουλειές, να μαγειρέψουμε, να πάμε και να φέρουμε τα παιδιά, να τα διαβάσουμε για την επόμενη μέρα και σίγουρα κάθε βράδυ, δεν κοιμόμαστε ακριβώς –λιποθυμάμε! Ωστόσο, οι περισσότερες από εμάς που έχουμε περάσει πολλές συνεχόμενες ημέρες με τα παιδιά μας (π.χ. στις διακοπές), συνειδητοποιούμε, ότι τελικά η καθημερινότητά μας ως εργαζόμενες μαμάδες δεν είναι τελικά τόσο δύσκολη. Αυτή η μαμά το εξηγεί καλύτερα…

«Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω μαμά και να μείνω στο σπίτι για να μεγαλώνω τα παιδιά μου.

Ήμουν πάντα από τους ανθρώπους που αγαπούν πολύ τα παιδιά. Ξεκίνησα να κάνω babysitting από τα 12 και αποφάσισα πως αυτή τη δουλειά θέλω να κάνω. Για πολλά χρόνια, παρατηρούσα τα παιδιά φίλων και συγγενών, ειδικά κατά τις καλοκαιρινές διακοπές. Όσο σπούδαζα, δούλευα ως νταντά για πολλές οικογένειες. Τελικά, πήρα πτυχίο στην εξελικτική ψυχολογία. Και παρόλο που είχα και το πτυχίο, αλλά και τις επαγγελματικές βλέψεις, ήξερα, ότι με το που θα γινόμουν μαμά, θα άφηνα τα πάντα στην άκρη και θα έμενα στο σπίτι, να μεγαλώσω τα παιδιά μου.

Και μετά ήρθε η ζωή.

Υιοθέτησα την κόρη μου ως single μαμά λίγους μήνες πριν τα 30α μου γενέθλια. Παρόλο που προσπάθησα να είμαι και full-time μαμά και full-time εργαζόμενη (συχνά φορώντας το μωρό μου στο μάρσιππο, ενώ δούλευα στον υπολογιστή), όταν έγινε περίπου 4,5 μηνών, έπρεπε να το παραδεχτώ –δεν θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι! Κοιμόμουν ελάχιστες ώρες και είχα εξαντληθεί, το πρωί ήμουν μαμά και το βράδυ δούλευα.

Έτσι, αποφάσισα η κόρη μου να πάει στον παιδικό σταθμό. Στην αρχή για λίγες ώρες, κάποιες μόνο ημέρες της εβδομάδας. Όλο τον πρώτο μήνα έκλαιγα, κάθε φορά που την άφηνα το πρωί. Την ήθελα στο σπίτι, μαζί μου. Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα.

Έρχομαι στο τώρα –τέσσερα χρόνια μετά. Μου αρέσει πολύ που αφήνω την κόρη μου κάθε πρωί στο σχολείο. Είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο και λατρεύω να περνάω χρόνο μαζί της. Αλλά το καλοκαίρι που πέρασε, ένιωσα πιο έτοιμη από ποτέ να την αφήσω να πάρει τον δρόμο της.

Για την ακρίβεια, την τελευταία μας μέρα στο σπίτι μαζί, πραγματικά πίστευα, ότι θα χάσω το μυαλό μου αν δεν περάσω μερικές ώρες μακριά της –μακριά από τις φωνές και την υπερκινητικότητά της.

Δεν είχε κακή διάθεση. Δεν είχε γκρίνια ή μούτρα. Απλά δεν σταματούσε να φωνάζει. Χωρίς λόγο, στα καλά καθούμενα, έβγαζε δυνατές κραυγές που στα αυτιά μου έφταναν σαν νυχιές στον πίνακα! Ανατρίχιαζα κάθε φορά που την άκουγα –είχα φτάσει στα όριά μου. Και όσες φορές κι αν της ζήτησα να σταματήσει, εκείνη συνέχιζε να κάνει έτσι.

Μέχρι που έφτασα στο σημείο να αρχίσω να ουρλιάζω κι εγώ: «ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ! ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ;!;! ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ!!!»

Και τότε το παιδί μου γέλασε. Το εννοώ. Της φάνηκε το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο, το ότι τώρα ούρλιαζα κι εγώ…

Παιδί: 1. Μαμά: 0.

Ήταν απλά πεισματάρα όλη την ημέρα, μου έκανε διάφορα κόλπα και χαλούσε τα παιχνίδια της. Τελικά, την ρώτησα ευθέως, αν ο πραγματικός σκοπός της ήταν να με τρελάνει. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και περήφανα μου είπε: «Ναι!».

Αυτό ήταν. Σαφώς και ήμουν έτοιμη να επιστρέψει η κόρη μου στο σχολείο. Και όταν έφτασε εκείνη η μέρα, σχεδόν την έσπρωξα περιχαρής στην αγκαλιά της δασκάλας της!

«Είναι δικό σου πρόβλημα τώρα!», μπορεί και να είπα χαμηλόφωνα.

Ξέρω, ότι όλα αυτά κάνουν το παιδί μου να ακούγεται σαν μικρός τρομοκράτης. Στην πραγματικότητα δεν είναι. Αλλά έπειτα από πολλές συνεχόμενες μέρες στο σπίτι μαζί μου, ήταν κι αυτή έτοιμη να επιστρέψει στο σχολείο της. Μπορεί κι εκείνη να άρχισε λίγο να… τρελαίνεται, επειδή βγήκε από το συνηθισμένο της πρόγραμμα.

Εγώ από την άλλη, αναπολούσα πλέον αυτές τις ήσυχες ώρες, στις οποίες είχα συνηθίσει, δουλεύοντας και αφιερώνοντας την προσοχή μου -επιτέλους- σε κάτι άλλο.

Καθώς, λοιπόν, μετρούσα τις μέρες αντίστροφα, μέχρι να αρχίσει ξανά το σχολείο, δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι όλες αυτές τις μαμάδες φίλες μου που δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να απολαύσουν ένα τέτοιο διάλειμμα. Οι περισσότερες από τις γυναίκες που ξέρω, οι οποίες μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, δεν παραπονιούνται ποτέ, και ούτε παίρνουν τα εύσημα που τους αξίζουν. Έχουν αδιανόητη υπομονή, όση εγώ θα ευχόμουν κάποτε να αποκτήσω, κι ας είναι “κολλημένες” σε αυτή την τρελή ρουτίνα της καθημερινότητας με τα παιδιά, χωρίς καμία ελπίδα αναστολής.

Αυτό που καταφέρνουν σε καθημερινή βάση -συνεχώς να τα βγάζουν πέρα με μικρά παιδιά, χωρίς να φτάνουν στα όριά τους- είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστο.

Εσείς είστε οι πραγματικές ηρωίδες, μαμάδες που δεν δουλεύετε. Εσείς, οι γυναίκες που ξέρετε τι σημαίνει να “βάζετε πλάτη” και να διατηρείτε το χαμόγελό σας μέσα στο χάος. Εσείς που καταφέρνετε να είστε τα πάντα για τα παιδιά σας, ενώ με κάποιον μυστηριώδη τρόπο, μπορείτε να κρατάτε και την υπομονή σας. Κάποτε ήθελα να γίνω σαν εσάς. Μέχρι που συνειδητοποίησα, ότι δεν είμαι ικανή.

Γιατί ναι… ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενη που άφησα το παιδί μου στο σχολείο, και σήμερα το πρωί. Ενώ εσείς, την ίδια ώρα, είστε κλεισμένες στο σπίτι, με τα δικά σας παιδιά. Για αυτό και μόνο σας αξίζει όλος ο καφές, οι σοκολάτες και τα κοκτέιλς του κόσμου. Και λίγα λέω!»

Πηγή: mom.me