Προσωπική ιστορία: “Ο γάμος μας διαλύθηκε, όχι όμως και η οικογένεια μας…”

Kείμενο της Jessica Ciencin Henriquez στην ιστοσελίδα των New York Times

«Όλη μου τη ζωή προγραμμάτιζα την επικείμενη εγκυμοσύνη μου, όμως δεν είχα σχεδιάσει να μείνω έγκυος από τα 26 μου. Κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα μηνών, διάβαζα κάθε εγχειρίδιο γονέων που έπεφτε στα χέρια μου με μεγάλη προσοχή. Είχα αποφασίσει πόσους μήνες θα θηλάσω, σε ποιο νηπιαγωγείο θα στείλω το παιδί, ενώ ήμουν ήδη προετοιμασμένη για τα σημαντικά ορόσημα στη ζωή του. Ποτέ, όμως, δεν σκέφτηκα τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που θα χώριζα με το σύντροφό μου.

Παντρευτήκαμε μετά από έναν χρόνο σχέσης. Το ξεκίνημά μας ήταν σαν παραμύθι με υπέροχη πλοκή αλλά καταστροφικό στην πραγματική ζωή. Όταν κατάλαβα ότι δεν πάει άλλο, πανικοβλήθηκα. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο πώς το διαζύγιο των γονέων επηρεάζει τα παιδιά. Πενήντα πέντε εκατομμύρια αποτελέσματα εμφανίστηκαν στην οθόνη μου. Σε κάθε κλικ ανησυχούσα περισσότερο από το προηγούμενο. Φυσικά, προσπαθήσαμε να μείνουμε μαζί για το καλό του γιου μας.

Μέχρι που μια νύχτα, κατά τη διάρκεια ενός έντονου καβγά, οι φωνές μας ξύπνησαν το μωρό που μας κοιτούσε με τα τρομοκρατημένα ματάκια του. Ήταν ο μόνος μάρτυρας της άσχημης πλευράς της αγάπης μας. Τότε συνειδητοποίησα ότι το να μένουμε μαζί ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε στο παιδί.

Στα πρώτα γενέθλια του μωρού, έφυγα από το σπίτι. Την πρώτη εβδομάδα που έγινε 2 ετών αποφασίσαμε να πάρουμε διαζύγιο. Μέσα σε ένα χρόνο δώσαμε 365 «μάχες». Αγωνιστήκαμε για να μείνουμε ξανά μαζί, παλέψαμε να λύσουμε τις διαφορές μας, είπαμε πράγματα ασυγχώρητα ο ένας για τον άλλο…Περάσαμε έναν ολόκληρο χρόνο γύρω από το αναπόφευκτο…

Ένιωθα ότι έπρεπε να πενθήσω για αυτό το διαζύγιο. Ωστόσο, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να μεριμνήσουμε για τη σωστή ανατροφή του παιδιού μας. Οι πληγές μας έπρεπε να επουλωθούν, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η φροντίδα του μωρού. Ο βασικότερος στόχος μας ήταν να το προστατεύσουμε από το συναίσθημα ότι η οικογένειά μας καταρρέει.

Ένα Σαββατοκύριακο πέρυσι το χειμώνα, ο πρώην σύζυγός μου μού τηλεφώνησε για να μου πει ότι ο μικρός ήταν άρρωστος και με ζητούσε απεγνωσμένα. Παρά το γεγονός ότι πλέον οι σχέσεις μας περιορίζονταν μόνο στα τυπικά που αφορούσαν το παιδί, έτρεξα στο σπίτι του 12 τετράγωνα παρακάτω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όταν έφτασα, το μωρό είχε υψηλό πυρετό και καθόλου διάθεση. Παρακολουθούσα ήσυχα από την πόρτα του δωματίου τον πατέρα του να προσπαθεί να το ηρεμήσει, κουνώντας το στην αγκαλιά του και χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο λόγος που είχα επιλέξει να αποκτήσω παιδί με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν ήταν πλέον ο ιδανικός σύζυγος, αλλά ως πατέρας ήταν ακριβώς αυτό που αναζητά κάθε γυναίκα: υπομονετικός, παρών, έτοιμος να δεσμευτεί με κάθε τρόπο.

Πήρα τον γιο μας από τα χέρια του για να τον ξεκουράσω. Περάσαμε το υπόλοιπο Σαββατοκύριακο ως ομάδα, προσπαθώντας να ηρεμήσουμε το παιδί και με τις προσευχές μας για να γίνει γρήγορα καλά να διαδέχονται η μία την άλλη. Ωστόσο, το να είμαστε ξανά μαζί δεν ήταν πλέον εφικτό.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, ο γιος μας αποκοιμήθηκε ανάμεσά μας. Ήταν παράξενο να αισθάνομαι εξίσου πληγωμένη και ευτυχισμένη. Ο σύζυγός μου μού κράτησε απαλά το χέρι.

«Σε ευχαριστώ που ήρθες», μου ψιθύρισε.

«Εγώ σε ευχαριστώ που με άφησες να έρθω», του είπα.

Ο γάμος μας διαλύθηκε, όχι όμως και η οικογένεια μας…