«Τα παιδιά μου αξίζουν μια πιο υπομονετική μαμά…»

«Στο μυαλό μου, η υπομονή είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Μερικοί γεννιούνται με άφθονη υπομονή, ενώ άλλοι την αποκτούν με την πάροδο του χρόνου. Συνήθως, αισθάνομαι απλώς ότι μου λείπει και αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να κάνω για να έχω περισσότερη. Αλήθεια, προσπαθώ να μάθω για χάρη των παιδιών μου που δεν θέλουν μια μητέρα που με το παραμικρό είναι έτοιμη να εκραγεί», γράφει στο scarymommy.com η μαμά-blogger Rita Templeton. «Η απογοήτευση συμβαίνει και πάντα θα συμβαίνει. Ο κόσμος γενικά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να μας απογοητεύει. Και όταν κάτι μας κάνει ανυπόμονους, συνήθως αντιδρούμε με δύο τρόπους:

Μπορούμε να το αφήσουμε να μας θυμώσει και να μεταμορφωθούμε στον χειρότερο εαυτό μας, κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν και περισσότερο στα παιδιά μας που γίνοντια συχνά στόχος της άδικης συμπεριφοράς μας -απλά μετατρεπόμαστε στην πιο αηδιαστική, πιο απίθανη εκδοχή του εαυτού μας. Ή μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να το αντιμετωπίσουμε με σεβασμό, πατώντας «παύση» πριν αντιδράσουμε και παίρνοντας όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να σκεφτούμε πριν μιλήσουμε και να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε έτσι.

Όταν τα παιδιά μου με ωθούν στα όριά μου, αναρωτιέμαι αν περιμένω πολλά από εκείνα. Αυτό που τώρα μοιάζει ως δεύτερη φύση μου, ύστερα από χρόνια πρακτικής και προετοιμασίας, είναι σχετικά νέο για εκείνα. Για να δέσουν τα κορδόνια τους, χρειάζονται 10 φορές περισσότερο χρόνο επειδή 1) δεν το έχουν εξασκήσει για δεκαετίες και 2) δεν έχουν μάθει να συγκεντρώνονται πλήρως σε αυτό που κάνουν.

Προσπαθώ να συμπεριφέρομαι στα παιδιά μου, όπως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται οι άλλοι, είτε σε μια νέα δουλειά με ένα ιδιαίτερα απαιτητικό αφεντικό ή σε μια τάξη με έναν καθηγητή που διδάσκει σε μη ρεαλιστικό επίπεδο.

Προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου ότι είναι άνθρωποι. Ναι, μπορεί να με απογοητεύουν πολλές φορές, να είναι πεισματάρικα, αλλά είναι άνθρωποι. Ανεξάρτητα από την ηλικία, κανένας δεν θέλει συνεχώς να πιέζεται, ειδικά αν προσπαθεί για το καλύτερο. Τα παιδιά μου δεν έχουν ως μοναδικό σκοπό να καταστρέψουν την ημέρα μου, ακόμα κι αν φαίνεται ότι προσπαθούν να το κάνουν.

Υπάρχουν περιπτώσεις που αισθάνονται μίζερα όπως ακριβώς κι εμείς. Υπάρχουν μέρες που δεν είναι «στα πάνω τους» και αυτό μπορεί να επηρεάζει τη διάθεσή τους. Και σε περιπτώσεις όπως αυτές, η υπομονή είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε. Αντί της πειθαρχίας, χρειάζονται κάποιον να τους ακούσει και να τους δώσει μια αγκαλιά. Η συμπαράσταση είναι αυτό που έχουν ανάγκη πολύ περισσότερο από την πίεση. Όταν έχω μια άσχημη ημέρα, θέλω απλώς να γίνομαι κατανοητή και να αισθάνομαι ότι με συμπονούν -και τα παιδιά μου δεν διαφέρουν από εμένα.

Κοιτάξτε, η υπομονή μου δεν είναι ακόμα στο πιο επιθυμητό επίπεδο και μερικές φορές οι στατηγικές μου δεν λειτουργούν. Όταν λοιπόν αποτυγχάνω, φαντάζομαι ότι συμμετέχω σε ένα reality show και πρέπει να επιδεικνύω την καλύτερη συμπεριφορά μου ως γονέας. Κανείς δεν συμπεριφέρεται άσχημα στα παιδιά του όταν υπάρχουν μάρτυρες τριγύρω. Έχω πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να γίνω τόσο ευχάριστη και υπομονετική όσο θέλω να είμαι με τα παιδιά μου, αλλά ξέρω ότι είναι σημαντικό να συνεχίζω να προσπαθώ. Εν τω μεταξύ, ελπίζω ότι κι εκείνα είναι υπομονετικά μαζί μου, όσο μαθαίνω να είμαι υπομονετική μαζί τους!».