«Το ταξίδι κάποιου άλλου δεν θα σε σταματήσει ποτέ από το να επιτύχεις το δικό σου»

«Κοριτσάκι μου,

Nα θυμάσαι ότι το ταξίδι κάποιου άλλου δεν θα σε σταματήσει ποτέ από το να επιτύχεις το δικό σου. Μην χάνεις τον χρόνο σου σε αχρείαστες σκέψεις.

Αυτό ήταν το μήνυμα που έγραψε πριν από λίγες ημέρες ένας αγαπημένος μου φίλος από το Πανεπιστήμιο, ο Μο. Γεννημένος στην Τανζανία, επένδυσε όσα έμαθε στην επιχείρηση της οικογένειάς του και στα 38 έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αφρικής, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες κάτω των 40 και ακτιβιστής με τεράστια δράση στη χώρα του. Ένα από αυτά τα απολύτως φυσιολογικά παιδιά, με τα οποία περάσαμε παρέα τα ξέγνοιαστα φοιτητικά μας χρόνια και δεν θα φανταζόσουν ποτέ το όραμα και την πυγμή που έκρυβαν μέσα τους.

Ο Μο, μετά το Πανεπιστήμιο, είχε την ευκαιρία και τις γνώσεις να ζήσει οπουδήποτε. Να πάρει το μονοπάτι που πολλοί ακολούθησαν και να ζήσει μια ζωή άνετη σε κάποια πόλη της Ευρώπης ή της Αμερικής. Εκείνος όμως αρνήθηκε να συγκριθεί με τα «θέλω» και τα «πρέπει» των άλλων και επέστρεψε σε μια γωνιά του κόσμου ξεχασμένη για τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν επισκέφθηκα τη χώρα του με αφορμή τον γάμο του λίγα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας, το 2000, το σπορέλαιο το έδιναν με το σταγονόμετρο και το σαπούνι το παρείχαν σε μπαστούνια που ο μπακάλης έκοβε ανάλογα πόσο χρειαζόσουν. Καφεκόκκινο χώμα παντού, ακόμα και στον αέρα που αναπνέαμε. Όλα ήταν σαν να είχαν βγει από ταινία του Bollywood.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, μετά το αρχικό σοκ μιας Ευρωπαίας που πάει για πρώτη φορά στην Αφρική, ήταν ο ενθουσιασμός με τον οποίο ο Mo μίλαγε για τη χώρα του. Δεν τη συνέκρινε με τις άλλες, δεν τη μείωνε και δεν γκρίνιαζε που βρισκόταν εκεί. Έβλεπε τα προβλήματά της, αλλά πιο πολύ έβλεπε τις δυνατότητές της και οραματιζόταν μια άλλη πραγματικότητα για τους συμπολίτες του. Ξεκίνησε τότε το ταξίδι του και στην πορεία ανακάλυψε ότι το όραμά του μπορούσε να βοηθήσει εκατομμύρια άλλους. Δεν κοίταξε τριγύρω, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να συγκριθεί με κανέναν μας και προχώρησε μπροστά σε ένα παράλληλο ταξίδι χωρίς πισωγυρίσματα. Μέσα του ήταν σίγουρος για το πού πήγαινε. Έβλεπε κάτι που στους υπόλοιπους δεν ήταν ορατό και, επειδή το πίστευε με τόση δύναμη, κάποια στιγμή έγινε πραγματικότητα για όλους. Αυτό, κορίτσι μου, λέγεται όραμα. Αν το έχεις πρέπει να το πιστέψεις, να το διαφυλάξεις και να μην αφήσεις κανέναν να στο μαγαρίσει. Γιατί είναι σπάνιο και μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά στη ζωή πολλών.

Στη φράση του Μο αναγνώρισα ένα χρόνιο πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης, κάτι που βλέπω γύρω μας πολύ συχνά. Προφανώς δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα και ο Μο με βοήθησε να το καταλάβω αυτό. Συχνά ασχολούμαστε πιο πολύ με την κατσίκα του γείτονα, αντί να δούμε πώς θα κάνουμε τη δική μας καλύτερη, εξυπνότερη ή πιο αποτελεσματική τέλος πάντων! Αναλώνουμε απίστευτο χρόνο και ενέργεια στο τι κάνουν οι άλλοι, γιατί και πώς το κάνουν. Όχι για να μάθουμε από τους καλύτερους, αλλά για να βρούμε τρόπο να τους μειώσουμε. Να απαξιώσουμε τις επιτυχίες τους και να νιώσουμε εμείς καλύτερα για όσα δεν καταφέραμε. Είναι απείρως πιο εύκολο να κάθομαι στον καναπέ μου και να κρίνω τους άλλους, από το να σηκωθώ και να κάνω κάτι για τη ζωή μου. Είναι καθησυχαστικό το συναίσθημα ότι «δεν βαριέσαι, και οι άλλοι δεν τα πάνε καλύτερα» ή «κάποιο μέσο θα ‘χει». Θέλει θάρρος και πυγμή η επιτυχία -και η ευτυχία- αγάπη μου, και δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Μπορεί να φαίνεται έτσι απ’ έξω, αλλά η αλήθεια είναι ότι η τύχη ευνοεί τους προετοιμασμένους. Όλοι αυτοί που βλέπεις ψηλά έχουν δουλέψει πολύ σκληρά, έχουν καταναλώσει χρόνο και προσπάθεια, έχουν φάει τα μούτρα τους αμέτρητες φορές και έχουν σηκωθεί ξανά και ξανά. Κυρίως όμως δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με το ταξίδι των άλλων, εκτός κι αν είναι για να το θαυμάζουν ή να μάθουν απ’ αυτό. Βλέπουν τους «ανταγωνιστές» τους ως ευκαιρίες, ως τον πήχη που συνεχώς ανεβαίνει και τους ωθεί να γίνουν καλύτεροι. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν ακόμα ένα χαρακτηριστικό: Είναι γενναιόδωροι με τους άλλους, καθώς δεν έχουν να αποδείξουν τίποτε πια σε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό τους.

Γι’ αυτό, κοριτσάκι μου, όταν καμιά φορά απογοητεύεσαι, μη χάνεσαι σε ανούσιες και αχρείαστες σκέψεις για το τι κάνουν οι άλλοι. Δες πώς μπορείς εσύ να γίνεις καλύτερη, δυνατότερη, αποτελεσματικότερη και φτιάξε ένα πλάνο για το πώς θα τα καταφέρεις. Αυτός είναι ένας θετικός τρόπος να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου. Διαφορετικά θα μπεις σε επικίνδυνα νερά και σιγά σιγά θα βουλιάξεις σε μια θάλασσα αυτολύπησης, από την οποία δύσκολα ξεφεύγεις, γιατί αυτό που σε τραβάει προς τα κάτω δεν είναι το νερό, αλλά εσύ που αφήνεσαι…

Η Μαρίνα Γιώτη είναι συγγραφέας και εικονογράφος της επιτυχημένης σειράς «Παραμύθια Αλλιώς» και άλλων παιδικών βιβλίων από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αλλά και ακούραστη εξερευνήτρια της παιδικής φαντασίας. Το βιβλίο της «Σκουφοκοκκινίτσα» ψηφίστηκε στα 10 καλύτερα παιδικά βιβλία για το 2016 και είναι το πρώτο βιβλίο της που μεταφράστηκε στα Αγγλικά για το Amazon.

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την Μαρίνα και τα βιβλία της στο www.marinagioti.gr