Ένα διάδημα στολισμένο με κεφάλια λεόντων και φανταστικών ζώων, βραχιόλια, ένα δαχτυλίδι με ανάγλυφη μορφή του Έρωτα, και στολισμένα ηνία αλόγου, αποτελούν μέρος του θησαυρού των Γετών που βρέθηκε στο βορειοανατολικό τμήμα της Βουλγαρίας. Οι Γέτες ήταν μια από τις θρακικές φυλές που κατοικούσαν στο νότιο-ανατολικό τμήμα της Ευρώπης από τη 2η χιλιετία π.Χ. μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Το κιβώτιο (οστεοθήκη) που ανακαλύφθηκε περιέχει χρυσά αντικείμενα που χρονολογούνται από τα τέλη του τέταρτου ή τις αρχές του τρίτου αιώνα π.Χ. Η επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής Ντιάνα Γκέργκοβα στο Γαλλικό Πρακτορείο ανακοίνωσε ακόμα ότι βρέθηκε “ένα ξύλινο κιβώτιο σε ένα ανώτερο στρώμα του τύμβου του Ομουρτάγκ (στη βορειοανατολική Βουλγαρία) που περιέχει καμένα οστά και προσφορές εξαιρετικής τέχνης από χρυσό που ήταν τυλιγμένες σε ένα πανί του οποίου η ύφανση περιέχει και χρυσή κλωστή. Ο θησαυρός βρίσκεται στον υψηλότερο τύμβο, που σηματοδοτεί την κορύφωση του πολιτισμού της Γετών”, οι οποίοι έζησαν και στις δύο πλευρές του Δούναβη. Αυτός ο τύμβος είναι μέρος της ίδιας νεκρόπολης όπου βρίσκεται ο τάφος του Σβεστάρι (βορειοανατολικά) του 3ου αιώνα π.χ. που ανακαλύφθηκε το 1982, και περιλαμβάνεται στην παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO.
Ιδιαίτερη θεότητά τους ήταν ο Ζάμολξις. Αυτός ήταν μια προσωπικότητα βαθιά επηρεασμένη από τον Ορφισμό, αν και κάποιες ιστορικές μαρτυρίες τον θέλουν πολύ μεταγενέστερο του Πυθαγόρα και ο ίδιος έδρασε εντελώς έξω από τους χώρους που αναπτύχθηκε το Ορφικό κίνημα.
Οι Γέτες πίστευαν ότι πεθαίνοντας πηγαίνουν κοντά στον Ζάλμοξη. Ανά πέντε έτη διάλεγαν έναν άνδρα για να τον στείλουν ως αγγελιοφόρο στο θεό. Τον έριχναν πάνω στις αιχμές τριών δοράτων. Αν δεν πέθαινε, τον θεωρούσαν άνθρωπο κακό και τον αντικαθιστούσαν με άλλο.
Οι Γέτες μαζί με τους Δάκες αποτελούσαν τα βορειότερα θρακικά φύλα που ήταν εγκατεστημένα στις περιοχές πέραν του Ίστρου (ή Δούναβη). Οι Γέτες, αν και εθνικώς ανήκαν στους Θράκες συνόρευαν και κάποτε αναμειγνύονταν με τους Σκύθες, διέφεραν όμως ουσιαστικά και από τους μεν και από τους δε.
Λόγω αυτής ακριβώς της γεωγραφικής τους τοποθετήσεως ήταν πιο αποκομμένοι από τους υπολοίπους Θράκες και έρχονταν σε πιο άμεση επαφή με τις βαρβαρικές φυλές που κατά καιρούς κατέρχονταν από την βόρεια Ευρώπη ή εισέρχονταν σε αυτήν από τις Ασιατικές στέπες. Το υδάτινο εμπόδιο του Δουνάβεως αφενός και τα σκιώδη αχανή δάση της χώρας μέσα στα οποία κατοικούσαν αφετέρου στάθηκαν η αιτία τού να μην είναι γνωστά πολλά για την ιστορική τους διαδρομή.
Για τους Ρωμαίους, ο Ίστρος ήταν το υπερβόρειο όριο, από όπου άρχιζε η χώρα των Γετών. Ο Μαρτιάλης στα Επιγράμματά του κάνει υπαινιγμούς στο μυστήριο και στους κινδύνους αυτής της χώρας, την ίδια στιγμή που ένας αυτοκράτωρ όπως ο Δομιτιανός γνώριζε εκεί την ατυχία των όπλων.
