MENU
Μπορεί η Ιωάννα Κανελοπούλου τον τελεταίο καιρό να μην είναι στην τηλεόραση και να παρουσιάζει κάποια εκπομή διατροφής ή lifestyle, ωστόσο δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο. Η όμορφη δημοσιογράφος μεγαλώνει τον γιο της Σίμο και περιμένει σε λίγους μήνες τον ερχομό της κόρης της.
– Ιωάννα πώς είσαι αυτό τον καιρό; Με τι ασχολείσαι;
Είμαι επαγγελματίας μητέρα. Εκτός από το γιο μου τον Σίμο, που είναι 2,5 ετών, είμαι πάλι έγκυος έξι μηνών και αυτή τη φορά είναι κορίτσι.
– Αυτό το επάγγελμα είναι το πιο δύσκολο που έχεις κάνει;
Μακράν. Καταρχάς δεν έχεις ποτέ ρεπό, είσαι εκεί 24 ώρες την ημέρα και φυσικά δεν σου τη μαθαίνει κανείς αυτή τη δουλειά, δεν τη σπουδάζεις, αλλά τελικά είναι η πιο ωραία δουλειά.
– Αν υπήρχαν σεμινάρια για μαμάδες θα πήγαινες;
Ναι, γιατί πολλές φορές ψάχνω λύσεις σε θέματα που με απασχολούν.
– Έχεις βοήθεια από τη μητέρα σου ή την πεθερά σου;
Είναι η μητέρα μου κοντά. Η αλήθεια όμως είναι ότι μεγαλώνω το γιο μου τελείως διαφορετικά από τον τρόπο που με μεγάλωσε η μητερά μου. Η εμπειρία της μητέρας μου όμως με βοήθησε πολύ ειδικά τον πρώτο καιρό.
– Όταν είδες το παιδί σου να κλαίει για πρώτη φορά πώς ένιωσες;
Με έπιασε πολύ άγχος γιατί δεν ήξερα τι ήταν και πώς να το αντιμετωπίσω. Το ξεπέρασα όμως γρήγορα γιατί έχω πολύ καλή παιδίατρο, που μου είπε κάποια πράγματα. Το παιδί ή θα πεινάει ή θα πονάει ή θα είναι κατουρημένο. Έβλεπα λοιπόν τα εύκολα, αυτά που μπορούσα να αντιμετωπίσω και να αποκλείσω και πήγαινα παρακάτω.
– Είσαι σκληρή μαμά;
Όχι είμαι αυστηρή αλλά και τρυφερή. Τον αγκαλιάζω συνέχεια αλλά όταν πρέπει, τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια και από πρόγραμμα. Παλεύω συνέχεια να κρατήσω το πρόγραμμά του, μετά ειδικά από μια Κυριακή, που είναι πιο χαλαρή μέρα για όλους, που έρχονται οι παππούδες και του κάνουν όλα τα χατίρια, η Δευτέρα είναι μια μέρα κόλαση, είναι πολύ δύσκολο να επαναφέρεις το παιδί.
– Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις σήμερα ένα παιδί και να περιμένεις ένα ακόμα;
Είναι δύσκολο και έχω αρκετό άγχος. Είμαι της άποψης όμως ότι ένα παιδί πρέπει να μεγαλώνει με όσα χρειάζεται, τίποτα παραπάνω, αν του δώσεις αγάπη και είσαι εκεί γι’ αυτό τότε τα έχει όλα. Δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα στα παιδιά. Πάντα όμως στο μυαλό μου, υπάρχει η ανασφάλεια, ειδικά τον τελευταίο καιρό, που σκέφτεσαι θα έχω να φάω, να το πάω στο γιατρό.
– Πώς είσαι με τη διατροφή του παιδιού;
Αυστηρή, δεν του δίνω ούτε σοκολάτες ούτε καραμέλες ούτε γλυκό. Ξέρεις κάτι όμως, δεν του στερώ τίποτα είναι μόλις 2,5 ετών έχει μπροστά του χρόνια για να τα δοκιμάσει όλα αυτά. Τουλάχιστον, ας έχει σωστές βάσεις. Το φαγητό είναι δείγμα φροντίδας. Ας το προσέξουμε λίγο παραπάνω, τώρα χτίζεται ο οργανισμός τους και το ανοσοπιοιτικό τους σύστημα.
– Θα ήθελα να μου πεις αν κάποια στιγμή μετά την εγκυμοσύνη σου ένιωσες ότι χάνεις τη θηλυκότητά σου;
Με έχει πιάσει τώρα στη δεύτερη εγκυμοσύνη, την πρώτη φορά, αν και είχα πάρει 16 κιλά, δεν μου πέρασε από το μυαλό τίποτα τέτοιο. Τώρα είμαι μόλις στον 6ο μήνα και έχω πάρει 10 κιλά και λέω στον εαυτό μου συνέχεια ότι είμαι χοτρή και τι θα κάνω, αλλά ευτυχώς ο σύζυγός μου με καθησυχάζει. Όλα αυτά όμως είναι υπερβολές, το βασικό είναι ότι φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο.
– Πώς πιστεύεις ότι θα αναθρέψεις την κόρη σου σε ό,τι αφορά το θέμα της εμφάνισης;
Πρέπει να σου πω ότι εγώ δεν είμαι η γυναίκα κοκέτα. Αυτή δηλαδή που κοιτάζεται με τις ώρες στον καθρέφτη ή περνάει πολλές ώρες στο μπάνιο της βάζοντας κρέμες. Δεν ξέρω λοιπόν με τι φόντα θα μεγαλώσω την κόρη μου σε αυτό το θέμα. Είμαι περισσότερο αγορομάνα.
– Συζητάς από τώρα το θέμα εκπαίδευσης των παιδιών μαζί με τον άντρα σου;
Ναι. Μάλιστα πήγαμε και είδαμε ένα σχολείο, αυτό που έχει σημασία όμως δεν είναι οι εγκαταστάσεις αλλά τι γίνεταιε στην πράξη. Δεν ξέρω να σου πω τι είναι καλύτερο το δημόσιο ή το ιδιωτικό. Μακάρι να είχαμε καλή δημόσια παιδεία αλλά δυστυχώς δεν έχουμε, εύχομαι να έχω την οικονομική δυνατότητα όταν τα παιδιά μου πάνε στο δημοτικό να μπορέσω να τα στείλω σε ένα ιδιωτικό σχολείο, τουλάχιστον εκεί θα έχουν βιβλία. Βέβαια, αν το παιδί “το έχει” θα μάθει όπου και αν το στείλεις. Και εγώ σε δημόσιο πήγα και μια χαρά τελείωσα και το πανεπιστήμιό μου και τα μεταπτυχιακά μου.
– Στις μέρες μας βλέπουμε παιδιά ακόμα και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού να παίζουν την τεχνολογία στα δάχτυλα. Πως σου φαίνεται αυτό;
Με τρομάζει, ίσως γιατί εμείς μεγαλώσαμε διαφορετικά. Περνάς έξω από internet cafe και βλέπεις μικρά παιδιά καρφωμένα μπροστά από έναν υπολογιστή να παίζουν παιχνίδια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνουν. Ας βγουν έξω αυτά τα παιδιά να γνωρίσουν πραγματικό κόσμο και να κάνουν πραγματικές φιλίες και όχι μέσω facebook. Μια πολύ καλή διέξοδο, που τη συστήνω σε όλους τους γονείς είναι ο αθλητισμός. “Βγάλτε τα παιδιά σας να αθληθούν”, δεν θα έχουν μετά χρόνο για τίποτα άλλο, ούτε και κουράγιο.
– Όταν τα παιδιά σου θα μπουν στην εφηβεία μπορεί και να σου πουν “Μάνα παράταμε”. Πώς θα αντιδράσεις;
Το σκέφτομαι συχνά και ξέρω πως όλοι μας έχουμε περάσει από αυτή τη φάση και δεν θα το εννοούμε. Αν ένα παιδί το έχεις μεγαλώσει σωστά, ξέρει να το εκτιμήσει. Εμείς πλάθουμε τα παιδιά μας, δεν γίνεται επομένως να βγει τέρας. Όταν μου το πει αυτό θα προσπαθήσω να είμαι ψύχραιμη.
– Η ανατροφή ενός παιδιού είναι υπόθεση και των δυο γονιών ή μόνο της μητέρας;
Νομίζω και των δύο. Πρέπει να υπάρχει μια κοινή γραμμή, εννοείται ότι το περισσότερο βάρος πέφτει στη μητέρα επειδή είναι τις περισσότερες ώρες με το παιδί. Αν όμως δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των γονιών τα παιδιά το καταλαβαίνουν και το εκμεταλεύονται.
– Τι δεν θέλεις να σου πει το παιδί σου όταν μεγαλώσει;
Ότι δεν του έδωσα όση αγάπη μπορούσα να του δώσω. Αυτό δεν θα το αντέξω να το ακούσω ποτέ.
– Θα μπορούσες να ασχολήθεις στο μέλλον με μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχει να κάνει με τα παιδιά; Πιστεύεις ότι η χώρα μας έχει μείνει πίσω σε αυτό το κομμάτι του εθελοντισμού;
Άνετα θα μπορούσα να το κάνω. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που μας έμαθε να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και τώρα το πληρώνουμε όλο αυτό. Εγώ έχω μια διαφορετική νοοτροποία. Όσο μποορύμε να βοηθήσουμε πρέπει να το κάνουμε, γι’ αυτό και στο γάμο μας που έγινε μαζί με τη βάφτιση του μικρού ζήτησα αντί για δώρα, τα χρήματα να πάνε στην actionaid για τα παιδιά που δυστυχώς πεθαίνουν από την μέρα που γεννιούνται. Μακάρι να το έκαναν όλοι οι άνθρωποι αυτό, είναι μεγάλο καλό.
