Μαθησιακές Δυσκολίες & Μαθησιακό Έλλειμμα – Ποια η διαφορά και πώς αντιμετωπίζονται;

Ορολογίες που ενδεχομένως οι γονείς δεν γνωρίζουμε, αλλά είναι απαραίτητο να μάθουμε τι ακριβώς σημαίνουν καθώς τα παιδιά μας ετοιμάζονται να εισέλθουν στις πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης.

Τα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

α) Τα παιδιά με μαθησιακό έλλειμμα ή μαθησιακά κενά (15% περίπου του μαθητικού πληθυσμού)
β) Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, ήπιες (7%) ή ειδικές (3%)

Γράφει ο Φώτης Παπαναστασίου, Ειδικός Παιδαγωγός, MSc Σχολική Ψυχολογία

Μαθησιακά κενά

Στα παιδιά με μαθησιακά κενά ή μαθησιακό έλλειμμα, οι δυσκολίες οφείλονται σε εξωγενείς κυρίως παράγοντες, όπως η ελλιπής σχολική φοίτηση, οι χαμηλές προσδοκίες των γονέων, η πολιτισμική υστέρηση, οι διαταραγμένες οικογενειακές σχέσεις κ.ά. Οφείλονται, δηλαδή, σε παραλείψεις και εσφαλμένες παρεμβάσεις, τόσο στο σχολικό όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, κι όχι στην ιδιοσυστασία του. Θα πρέπει λοιπόν να τονιστεί ότι το παιδί με μαθησιακό έλλειμμα δεν παρουσιάζει αναπτυξιακές ανεπάρκειες.

Για την αντιμετώπιση τέτοιων δυσκολιών συστήνεται η παροχή ενισχυτικής διδασκαλίας στο σχολείο. Καλό θα είναι ακόμη, να δίνεται στο παιδί περισσότερος διδακτικός χρόνος, περισσότερες ευκαιρίες για συμμετοχή και εμπέδωση του μαθησιακού υλικού, καλύτερη οργάνωση και διαχείριση του χρόνου, οργάνωση του τρόπου μελέτης κτλ. Για μια ομαλή σχολική πορεία απαραίτητη είναι επίσης η ψυχολογική υποστήριξη του παιδιού και η υπομονή.

Μαθησιακές δυσκολίες

Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στα παιδιά με ήπιες μαθησιακές δυσκολίες και στα παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Τα παιδιά αυτών των κατηγοριών παρουσιάζουν αναπτυξιακές ιδιαιτερότητες και οι δυσκολίες τους οφείλονται σε δυσμενείς ενδογενείς αναπτυξιακούς παράγοντες. Οι μαθησιακές δυσκολίες, λοιπόν, οφείλονται στην ελλειμματική ανάπτυξη κάποιων γνωστικών λειτουργιών που σχετίζονται με τη διαδικασία της μάθησης.

Σε αντίθεση με τα παιδιά με μαθησιακό έλλειμμα, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες απαιτούν εξειδικευμένη διδακτική παρέμβαση. Δεν αρκεί η συνήθης ενισχυτική διδακτική βοήθεια, η οποία στην περίπτωση των μαθησιακών δυσκολιών είναι ματαιοπονία και ανώφελη καταπόνηση του παιδιού. Για την αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών χρειάζεται εξατομικευμένη και συστηματική παρέμβαση, ειδικώς σχεδιασμένη και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κάθε παιδιού.

Δείτε τι υποστηρίζουν οι ερευνητές για όσες έγκυες περιμένουν αγόρι

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, τα αγόρια φαίνεται ότι αρχίζουν να δημιουργούν μικροπροβλήματα ενώ βρίσκονται ακόμη μέσα στη μήτρα.

Αφού μελέτησαν περίπου 600.000 γεννήσεις στην Αυστραλία το διάστημα 1981-2011, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι σοβαρές επιπλοκές της εγκυμοσύνης είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν σε γυναίκες που κυοφορούν αγόρια. Δεν είχαν μόνο περισσότερες πιθανότητες να γεννηθούν νωρίς σε σύγκριση με τα κορίτσια, αλλά τα αγόρια είχαν 27% περισσότερες πιθανότητες πρόωρου τοκετού μεταξύ της 20ης και 24ης εβδομάδας της κύησης, 24% μεγαλύτερο κίνδυνο για πρόωρη γέννηση μεταξύ της 30ης και 33ης εβδομάδας και 17% περισσότερες πιθανότητες για τοκετό στις 34-36 εβδομάδες.

Επίσης, ο διαβήτης της κύησης ήταν 4% πιο πιθανό να εμφανιστεί σε γυναίκες που κυοφορούσαν αγόρια, ενώ η προεκλαμψία ήταν πιο συχνή σε ποσοστό 7,5%.

«Το φύλο του μωρού έχει άμεση σχέση με τις επιπλοκές της εγκυμοσύνης», δήλωσε η συγγραφέας της μελέτης Petra Verburg M.D. από το Robinson Research Institute στο Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας στην Αυστραλία. Πρόσθεσε ότι ενώ δεν είναι απόλυτα σαφής η αιτία, «είναι πιθανό να οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες».

Μια πιθανή εξήγηση, σύμφωνα με την Claire Roberts, επίσης ερευνήτρια στο Robinson Research Institute, είναι ότι ο πλακούντας που τρέφει το αναπτυσσόμενο έμβρυο είναι διαφορετικός στα αγόρια και τα κορίτσια. «Ο πλακούντας είναι κρίσιμος για την επιτυχή έκβαση της εγκυμοσύνης. Πιστεύουμε ότι οι διαφορές του φύλου στη λειτουργία του πλακούντα μπορούν να εξηγήσουν τις διαφορές που βλέπουμε στα αποτελέσματα για τα νεογέννητα αγόρια και κορίτσια και τις μητέρες τους. Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσουμε τη συνέπεια των διαφορών αυτών και πώς μπορούν να επηρεάσουν την πορεία προς τις επιπλοκές της εγκυμοσύνης».

«Τα αποτελέσματα της έρευνας μάς δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει ανάγκη για συγκεκριμένες παρεμβάσεις ανάλογα με το φύλο του μωρού, για την αποφυγή ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων τόσο για το παιδί όσο και τη μητέρα», εξηγεί η Δρ. Verburg. «Είμαστε σε διερεύνηση άλλων παραγόντων που μπορούν να προβλέψουν τις επιπλοκές της εγκυμοσύνης, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το φύλο του εμβρύου».

Ωστόσο, οι συμβουλές για τις γυναίκες που κυοφορούν αγόρια παραμένουν ίδιες όπως και για όλες τις έγκυες: να τρώνε σωστά, να μην καπνίζουν και να αθλούνται. «Ακόμη κι αν η εγκυμοσύνη δεν ήταν προγραμματισμένη, υπάρχει ακόμη πιθανότητα για μια γυναίκα να μειωθούν οι κίνδυνοι για τις επιπλοκές της εγκυμοσύνης».

Πώς να φροντίσουμε την ψυχική υγεία των παιδιών μας

Συνηθίζουμε να λέμε: «Πάνω από όλα η υγεία μας, η υγεία των παιδιών μας!» και πράγματι η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μαζί όμως με τη σωματική υγεία έρχεται και η ψυχική: «Νους υγιής εν σώματι υγιεί».

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος (www.paidi-efivos.gr)

Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και να αναδείξουμε την αξία της συναισθηματικής υγείας των παιδιών, καθώς επίσης να διερευνήσουμε πώς θα μπορούσαμε οι γονείς να ευνοήσουμε τη συνθήκη αυτή. Ας μιλήσουμε πρώτα για τα βασικά. Τις βασικές ανάγκες ενός παιδιού, τις οποίες οι γονείς καλούνται να φροντίσουν.

Τι έχει ανάγκη ένα παιδί;

– Ένα ζεστό σπιτικό που αποδέχεται όλα τα μέλη της οικογένειας
– Θετικό παράδειγμα
– Αρκετή ανεξαρτησία
– Σταθερά και συνεπή όρια

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ

1. Καλλιεργήστε στο παιδί την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι αξίζει. Τονίστε τα θετικά του σημεία αντί να συγκεντρώνετε την προσοχή σας στα λάθη του.
2. Αποφύγετε να περνάτε στα παιδιά τις δικές σας προσδοκίες, αυτό που εσείς περιμένετε, γιατί τα παιδιά δεν αποκτούν δικούς τους στόχους, αλλά κάνουν “δικές” τους τις προσδοκίες των μεγάλων.
3. Πολύ συχνά οι γονείς προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις που τα παιδιά είναι αδύνατο να πραγματοποιήσουν (π.χ. να είναι τέλειοι σε ό,τι μετράει για εμάς -αθλητικά, σχολείο- να έχουν πεντακάθαρο το δωμάτιο τους) και περιμένουν επιτυχίες που είναι πέρα από τις δυνατότητές τους.
4. Συχνά οι γονείς, χωρίς να το συνειδητοποιούν, καλλιεργούν ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών, π.χ. μπορεί να επαινούν το παιδί που έχει πετύχει και να αγνοούν ή να επικρίνουν εκείνο που έχει αποτύχει.
5. Συχνά ζητούν την τελειότητα από τα παιδιά τους κι έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες για αυτά.
6. Οι γονείς πρώτοι πρέπει να κάνουν πράξη αυτά που ζητούν από τα παιδιά τους, π.χ. δεν μπορεί ο γονιός να ζητά από τα παιδιά να μαζέψουν τα πράγματά τους, ενώ ο ίδιος δεν το κάνει ποτέ.
7. Δεχτείτε τα παιδιά σας όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Δηλαδή με όλες τις ατέλειες και τα λάθη τους.
8. Πιστέψτε στα παιδιά σας για να μπορούν να πιστέψουν στον εαυτό τους.
9. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση, όπως και το τελικό επίτευγμα.

talking-to-kid

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να τα ακούσουμε και να τα συντροφέψουμε με τις κουβέντες μας, πολύ περισσότερο από τις υλικές φροντίδες που τους παρέχουμε. Αυτό σημαίνει ότι ακούω τα συναισθήματα του παιδιού μου, ακόμα και του θυμού, της απογοήτευσης και του φόβου και δεν μπαίνω σε διαδικασία κριτικής, κηρύγματος ή επίκρισης. Αφήνω επομένως να εκφράσει τα συναισθήματα του, και ακόμα και αν δεν συμφωνώ, μπορώ να τα δεχτώ.

Επίσης, πολλές φορές τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια για να σκεφτούν διάφορους τρόπους που μπορούν να δράσουν. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν στην αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων κι αυτά να διαλέξουν τις λύσεις που τους ταιριάζουν. Δεν πρέπει να συγχέουμε τη διαδικασία για την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων με τη συμβουλή.

Για παράδειγμα, όταν λέμε “κάνε αυτό”, 1) δεν βοηθάει τα παιδιά να μάθουν να λύνουν τα προβλήματά τους, αλλά συνεχίζουν να εξαρτώνται από τους γονείς, 2) πολλά παιδιά αντιδρούν στη συμβουλή, είτε αμφιβάλλουν, είτε δεν κάνουν αυτό που τους λένε οι γονείς, 3) αν η συμβουλή σας δεν φέρει αποτέλεσμα, τότε ποιος θα θεωρηθεί υπεύθυνος;

ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ (αντί τιμωρίας)

Μία από τις πιο συνηθισμένες μεθόδους που ακολουθούμε για να πειθαρχήσουμε τα παιδιά είναι να τα αμείβουμε όταν υπακούν και να τα τιμωρούμε όταν δείχνουν ανυπακοή. Αυτή είναι μια μέθοδος με την οποία πολλοί σημερινοί γονείς έχουν μεγαλώσει, όμως έχει τα εξής μειονεκτήματα: Εμποδίζει τα παιδιά να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και κατά συνέπεια να υιοθετούν κανόνες θετικής συμπεριφοράς, υπονοεί ότι περιμένουμε την παραδεκτή συμπεριφορά μόνο στα άτομα που εκπροσωπούν την εξουσία, προκαλεί την αντίδραση γιατί προσπαθεί να υποχρεώσει τα παιδιά να συμμορφωθούν.

Αντί για αμοιβή και τιμωρία, η εναλλακτική πρόταση είναι οι φυσικές και λογικές συνέπειες, η οποία είναι μια μέθοδος που παρουσιάζει ορισμένα πλεονεκτήματα σε σχέση με την προηγούμενη.
Ποια η διαφορά; Εξηγούμε στο παιδί γιατί κάτι δεν μπορεί να γίνει, ώστε να είναι καθαρό το “γιατί”, και το συνδέουμε μόνο με αυτό που συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή.

Για παράδειγμα, δεν μπορείς να δεις τηλεόραση δυνατά γιατί είναι μεσημέρι και η μητέρα σου κι εγώ θέλουμε να κοιμηθούμε, αντί για… δεν θα δεις τηλεόραση επειδή προχθές δεν έφαγες το φαΐ σου. Αυτό βοηθάει το παιδί να σέβεται και να αντιληφθεί πως υπάρχουν κάποιες λογικές και φυσικές συνέπειες για τα πράγματα που κάνουμε.

ΟΡΙΑ:

Τα όρια δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας. Θέστε δίκαια όρια και φροντίστε αυτά να τηρούνται. Χρειάζεται να είστε συνεπείς (τηρείτε την ίδια στάση κάθε φορά που το όριο παραβιάζεται) και σταθεροί (ένα όριο δεν αλλάζει παρά μόνο όταν αυτό απαιτείται, επειδή το παιδί μεγαλώνει), αλλά ποτέ υπερβολικοί.

Αγάπη, εμπιστοσύνη, επικοινωνία, ζεστασιά… λέξεις, έννοιες, αξίες που αποκτούν τεράστια σημασία στην εφαρμογή τους, στην έμπρακτη μετουσίωση τους, ενώ παραμένουν όμορφα λόγια όταν είναι μόνο θεωρίες…

Ας το προσπαθήσουμε, ας το κάνουμε πράξη!

«Η κόρη μου είναι 10 ετών και είδε περίοδο. Τι χρειάζεται να κάνω;»

«Έχω μια κόρη 10 ετών και πριν από λίγους μήνες της ήρθε περίοδος για πρώτη φορά (στην ίδια ηλικία είχε έρθει και σε μένα). Το είπα στην παιδίατρο και μου είπε ότι θα πρέπει να τη δει ενδοκρινολόγος και να κάνει εξετάσεις, προκειμένου να πάρει φάρμακα για να πάμε πίσω την περίοδο. Ποια είναι η γνώμη σας;»

Απαντά η Ελισάβετ Ευσταθίου, Παιδίατρος

Τα κορίτσια μπορεί να έχουν περίοδο στην ηλικία των 10,5 ετών, είναι φυσιολογικό φαινόμενο και δεν χρειάζεται να γίνει περαιτέρω έλεγχος. Τα κορίτσια μετά την ηλικία των 8 ετών μπορεί φυσιολογικά να μπούνε στην εφηβεία. Συνήθως δύο έτη αφότου μπει ένα κορίτσι στην εφηβεία έρχεται η περίοδος. Αυτό που έχετε να κάνετε είναι να εξηγήσετε στο παιδί τι είναι η περίοδος ώστε να εξοικειωθεί, να νιώθει άνετα και να μπορεί να το διαχειρίζεται.

Οι πιο τοξικοί γονείς – Ένας ψυχαναλυτής αφηγείται αληθινό περιστατικό

Οι πιο τοξικοί γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου τοξικοί. Για τον κόσμο εμφανίζονται ως οι πιο φυσιολογικοί γονείς όλων. Τα παιδιά αυτών των γονέων δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν “δηλητηριαστεί”. Ούτε κανείς άλλος, μέχρι να είναι πολύ αργά…

Μερικοί γονείς κακοποιούν τα παιδιά τους, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Στην περίπτωση αυτή, είναι επίσης προφανές ότι είναι τοξικοί και τα παιδιά μπορούν πιο εύκολα να κατανοήσουν αυτό το είδος της κακοποίησης και να συνειδητοποιήσουν πώς έχουν επηρεαστεί από αυτήν. Ως εκ τούτου, μπορούν να προβλέψουν και να μάθουν να ελέγχουν μια τέτοια κακοποίηση για να ελαχιστοποιήσουν τις συνέπειες της.

Οι ίδιοι πείθουν τον εαυτό τους, τα παιδιά τους και όλους τους άλλους ότι έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Και πραγματικά το πιστεύουν. Η τοξικότητά τους γίνεται ακόμα πιο σοβαρή επειδή είναι καλά κρυμμένη. Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κακή πρόθεση, απλά και μόνο επειδή ούτε οι ίδιοι θα το είχαν σκεφτεί ποτέ.

Υπήρξε κάποτε ένα περιστατικό, αναφέρει ο ψυχαναλυτής Gerald Schoenewolf, Ph.D, στο οποίο μια διαταραγμένη μητέρα αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη κόρη της σαν να είχε εκείνη διαταραχθεί. Η μητέρα ήταν σε πλήρη άρνηση της δικής της διαταραχής. Καθώς η κόρη της μεγάλωνε, τα μικρότερα αδέλφια της γνώριζαν ότι το κορίτσι είχε προβλήματα και την αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο που την αντιμετώπιζε και η μητέρα τους.

Στην κανονική, υγιή ανατροφή των παιδιών, ο χαρακτήρας ενός παιδιού στηρίζεται και ενθαρρύνεται από τους γονείς, το παιδί αισθάνεται ότι έχει σωστή κρίση, υγιή ένστικτα και είναι κάποιος που είναι αξιόπιστος και λογικός. Στο είδος της ανατροφής που αναφέρθηκε παραπάνω, το παιδί έχει ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά. Η μητέρα του κοριτσιού πήγαινε στο γιατρό ξανά και ξανά και εμφανιζόταν εξαιρετικά ανήσυχη για την κατάσταση της κόρης της. Αυτό έκανε το κορίτσι να φαίνεται ακόμα πιο διαταραγμένο, επειδή βαθιά μέσα της ήξερε ότι η μητέρα της υποκρινόταν. Για τη μητέρα της, το κορίτσι ήταν αμείλικτο, ανεξήγητα επιθετικό. Τελικά, η μικρή εγκατέλειψε την προσπάθεια να είναι το καλό παιδί και άρχισε να συμπεριφέρεται όπως θα ήθελε η μητέρα της. Τελικά, άρχισε να την μισεί: “Θέλω να την σκοτώσω”, έλεγε στους γιατρούς. Η μητέρα απαντούσε, κλαίγοντας: “Απλά δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε δοκιμάσει τα πάντα για να την βοηθήσουμε”.

Το κορίτσι άρχισε να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι και στο σχολείο, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο ψυχιατρείο. Μόνο τότε αισθάνθηκε ανακουφισμένη. Στο νοσοκομείο υπήρχαν κι άλλοι ασθενείς που την άκουγαν και προσπαθούσαν να την κατανοήσουν. Ορισμένα άτομα από το προσωπικό που την άκουγαν επίσης, είχαν καταλάβει ότι η οικογένεια ήταν τοξική για εκείνη και εισηγήθηκαν την παραμονή της στο ψυχιατρείο, όπου ανθούσε. Εκείνη πάντα ήξερε ότι δεν ήταν τόσο διαταραγμένη όσο την παρουσίαζε η μητέρα της. Ωστόσο, μετά από λίγο καιρό επέστρεψε στο σπίτι της και η κατάστασή της άρχισε να χειροτερεύει.

Τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν συχνά και κανείς δεν τις γνωρίζει. Ένας διαταραγμένος γονέας θα προβάλει τη διαταραχή του σε ένα συγκεκριμένο παιδί. Συχνά είναι ένα όμορφο και έξυπνο παιδί, που απειλεί το εύθραυστο, διαταραγμένο “εγώ” του γονέα. Ίσως ένας τέτοιος γονέας να είχε μια παιδική ηλικία, στην οποία του συνέβη το ίδιο πράγμα. Αυτά τα πράγματα μπορεί να περάσουν από γενιά σε γενιά.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, η διαταραχή του γονέα παραμένει κρυφή, προβάλλεται πάνω στο παιδί. Ως ένα βαθμό το παιδί βλέπει αυτή την εξαπάτηση, μπερδεύεται και τελικά οργίζεται. Ο γονέας εκφράζει τη λύπη του για το παιδί, ενώ τα αδέλφια προσπαθούν να παρηγορήσουν τη μητέρα. Δεν υπάρχει κανείς στον οποίο το παιδί μπορεί να στηριχθεί. Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή, όπου αισθάνονται ότι έχουν αδικηθεί αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους υποστηρίζουν ότι είναι και ενεργούν όλο και περισσότερο ως διαταραγμένοι. Η τοξίνη βρίσκεται βαθιά μέσα τους και τους έχει καταστήσει αβοήθητους. Και ο κόσμος συμπάσχει με τους “φτωχούς” γονείς, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν αυτά τα “διαταραγμένα” παιδιά.

Η έκπληξη του Infokids.gr και της Ζέτας Δούκα στα παιδιά της «Αγκαλιάς»

Το Infokids.gr, στο πλαίσιο των φιλανθρωπικών του δράσεων με θέμα «Στηρίζουμε τα Παιδιά», διοργάνωσε για τρίτη χρονιά την καθιερωμένη «Τούρτα-έκπληξη», χαρίζοντας χαμόγελα σε τρία παιδάκια από τον Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά».

Σε ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα, οι μικροί μας φίλοι γιόρτασαν τα γενέθλιά τους μαζί με όλα τα παιδιά του Συλλόγου σε ένα πάρτι-έκπληξη που θα τους μείνει αξέχαστο!

13439004_10154610601080348_6224126527113737040_n

 

 

Η Ζέτα Δούκα με την Βαρβάρα Μεταλληνού, Πρόεδρο του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Η Αγκαλιά"
Η Ζέτα Δούκα με την Βαρβάρα Μεταλληνού, Πρόεδρο του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού “Η Αγκαλιά”

Η ηθοποιός, παρουσιάστρια και νέα μανούλα, Ζέτα Δούκα, έδωσε το παρών για να ευχηθεί στα παιδιά και να τους μοιράσει παιχνίδια και βιβλία, προσφορά της AS Company και των εκδόσεων Μίνωας. Σημαντικός αρωγός στην προσπάθεια του Infokids.gr υπήρξε το Ada’s Little Kitchen που επιμελήθηκε τις γενέθλιες τούρτες, αλλά και ο Αντώνης Μπέρτος που ανέλαβε την ψυχαγωγία των παιδιών, παρουσιάζοντας ένα από τα νέα προγράμματα της Αέρινης Πόλης.

13501973_10154610596985348_443499806112328144_n

13516547_10154610600795348_479413332533108118_nΤο Infokids.gr συνεχίζει τις φιλανθρωπικές του δράσεις, θέλοντας να αναδείξει ιδρύματα και συλλόγους που προσφέρουν πολύτιμο έργο στην κοινωνία, και με τον τρόπο αυτό να ευαισθητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ώστε να συμβάλλουν όπως ο καθένας μπορεί από την πλευρά του.

13521994_10154610601670348_5102829823405056572_n

Δείτε το βίντεο:

5 τρόποι να βοηθήσετε τα παιδιά να πιστέψουν στον εαυτό τους

Όλα τα παιδιά γεννιούνται με μια εσωτερική πυξίδα που, όταν προάγεται μέσω της θετικής άσκησης του δικού μας γονικού ρόλου, βοηθάει τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους και να έχουν επιτυχία, τόσο στο σχολείο όσο και στη ζωή τους. Ακόμη και οι μικρές, καθημερινές, θετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των γονέων και των παιδιών, μπορούν να κάνουν αυτή τη δυνατότητα, πραγματικότητα.

Γράφει η Βιολέττα – Ειρήνη Κουτσομπού, Συμβουλευτική – Προαγωγή Ψυχικής Υγείας και Συναισθηματικής Ανάπτυξης

Οι γονείς, λοιπόν, βοηθούν τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους, όταν:

1. Βοηθούν τα παιδιά να επικεντρωθούν σε λύσεις και όταν δεν προσπαθούν να τα σώσουν από τα προβλήματα. Η επίλυση προβλημάτων για λογαριασμό των παιδιών, τα καθιστά εξαρτώμενα και χωρίς αυτοπεποίθηση. Ακούστε τα, ενθαρρύνετε και υποστηρίξτε τα, καθώς σκέφτονται τις δικές τους λύσεις. Για παράδειγμα, «Μαμά, ο Γιώργος έσκισε το βιβλίο μου» λέει ο Μάριος αγανακτισμένος με αυτό που έκανε ο μικρός του αδερφός. Άρα, εδώ έχουμε ένα παιδί που διατυπώνει το πρόβλημα και θέλει να το λύσει η μητέρα του. Η μητέρα μπορεί να πει: «Αγάπη μου, λυπάμαι πολύ αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Τι θα μπορούσες όμως να κάνεις για να μη σου ξανασκίσει ο Γιώργος κάποιο άλλο βιβλίο; Σκέψου τι μπορείς εσύ να κάνεις και τα λέμε πάλι σε λίγο».

2. Επαινούν τα παιδιά για τις προσπάθειές τους, αντί της νοημοσύνης τους. Παρατηρήστε τα μικρά πράγματα που κάνουν και που μέσα από αυτά φαίνονται αξίες όπως το θάρρος, η ειλικρίνεια ή η φροντίδα/τρυφερότητα που δείχνουν για τους άλλους, και στη συνέχεια πείτε τους πόσο εκτιμάτε αυτές τις ιδιότητες. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι το βλέπετε και το αναγνωρίζετε. Για παράδειγμα, η μητέρα μιλά με τη γιαγιά στο τηλέφωνο και λέει: «Μαμά, έπρεπε να δεις τον εγγονό σου σήμερα που έκανε το εμβόλιο! Τέντωσε αμέσως το χέρι του με θάρρος και μίλησε στο γιατρό πρόσχαρα και πραγματικά αυτά τα εμβόλια πονούν όταν τα κάνεις!».

3. Βοηθούν τα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους. Η έρευνα δείχνει ότι η μάθηση ενισχύεται όταν τα παιδιά κάνουν λάθη. Αναγνωρίστε ότι δεν περιμένετε τα παιδιά σας να είναι τέλεια, πέιτε τους ότι έχουν την αγάπη σας πάντα και είναι άνευ όρων, δηλαδή ανεξάρτητη από τα λάθη τους. Βοηθήστε τα να δουν τα λάθη τους ως ευκαιρίες μάθησης και όχι ως ήττες. Μπορείτε απλά να πείτε: «Καταλαβαίνω ότι αναστατώθηκες. Έλα, ας συζητήσουμε να δούμε τι πήγε στραβά» αντί του «Ποιος σου είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη; Πάλι λάθος έκανες!» ή ακόμα χειρότερα «Είσαι άχρηστος/βλάκας κ.α».

4. Όταν τα παιδιά σας κατηγορούν τους άλλους, κλαψουρίζουν ή διαμαρτύρονται, μετατρέψτε αυτές τις στιγμές σε ευκαιρίες για να ανακαλύψουν για το τι πραγματικά νοιάζονται! Αποκαλύψτε τις κρυφές πεποιθήσεις τους, δημιουργήστε ένα σύστημα αξιών, που μπορεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία και τη δράση του παιδιού σας στον κόσμο. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε: «Ακούγεσαι απογοητευμένος/η, ας δούμε τι συμβαίνει!» ή «Τι σημαίνει αυτό για σένα;» αντί να πείτε: «Πώς κάνεις έτσι; Δεν έγινε και τίποτα».

5. Ενθαρρύνουν τα παιδιά να σταθούν ξανά στα πόδια τους μετά τις όποιες οπισθοδρομήσεις – γιατί απλά πιστεύουν σε αυτά. Αποτελέστε έναν χρήσιμο οδηγό για να προσδιορίσουν τα παιδιά σας τις προκλήσεις τους, να προβληματιστούν σχετικά με τις επιλογές τους, να καταλήγουν σε δικές τους αποφάσεις, να προσαρμόζουν στρατηγικές, καθώς και να σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους. Όταν το κάνετε αυτό, θα έχετε προωθήσει την προσαρμοστικότητα του παιδιού σας. Το πιο όμορφο που μπορούν να ακούσουν τα παιδιά σας είναι: «Πολλά συμβαίνουν στη ζωή όμως να θυμάσαι, είμαι εδώ για σένα όποτε με χρειαστείς!».

Έχετε στο μυαλό σας ότι ο θετικός τρόπος ανατροφής των παιδιών είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να καλλιεργηθούν υγιή παιδιά! Όταν ενεργοποιήσετε αυτές τις προσεγγίσεις του θετικού γονικού ρόλου και τις βάλετε «σε δράση», θα έχετε βοηθήσει με βεβαιότητα στη διαμόρφωση της τωρινής ζωής των παιδιών σας, αλλά και για τα υπόλοιπα χρόνια του μέλλοντός τους.

Επικεντρωθείτε και βοηθηθείτε από ειδικούς ψυχικής υγείας για να αναπτύξετε τα κατάλληλα εργαλεία και τις τεχνικές της θετικής άσκησης του γονικού ρόλου και της θετικής πειθαρχίας. Θυμηθείτε… κανένας δεν γεννήθηκε γονιός, ας σκεφτούμε όμως ότι τα πρότυπα που δίνουμε στα παιδιά μας έχουν να κάνουν με τα δικά μας βιώματα ως παιδιά, το πώς μεγαλώσαμε εμείς από τους δικούς μας γονείς, σε ποια χώρα ζήσαμε, με ποια κουλτούρα, με ποιες οικογενειακές αρχές. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά κάνουν και επαναλαμβάνουν αυτά που τους δείχνουμε. Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρουμε όλα, ούτε να είμαστε πάντα σωστοί, άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε τέλειοι, το σημαντικό είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο για εμάς και για τα παιδιά μας… γιατί τα παιδιά μας αξίζουν τον κόπο!

«Μην κλαις, κάνει κακό στο παιδί»: Σταματήστε να το λέτε αυτό στις μέλλουσες μανούλες

Ανάμεσα στις πολυάριθμες συμβουλές που η μέλλουσα μητέρα δέχεται καθημερινά, δεν λείπουν ποτέ αυτά τα λόγια: «Μη κλαις, κάνει κακό στο παιδί!». Η εγκυμοσύνη αποτελεί μια κρίσιμη φάση στη ζωή μιας γυναίκας, όπου αλλάζουν ισορροπίες, ευθύνες, σωματική εικόνα, διαπροσωπικές σχέσεις, ρόλοι.

Όλες αυτές οι αλλαγές σε διάφορα επίπεδα (κοινωνικό, ψυχικό, σωματικό) και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, την οδηγούν προς μια πιο εύθραυστη συγκινησιακή ισορροπία και η μέλλουσα μητέρα ανακαλύπτει τον εαυτό της ιδιαίτερα ευαίσθητο και εύκολο στις συγκινήσεις και τις παρεξηγήσεις. Ανάλογα με τον χαρακτήρα της εγκύου και το περιβάλλον της, τα ενδεχόμενα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνει κατά καιρούς, συνοδεύονται συχνά από ενοχές, επειδή δε νιώθει χαρούμενη και ικανοποιημένη.

Το θέμα της αντιμετώπισης των εσωτερικών εντάσεων είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τις έγκυες γυναίκες, αλλά για τον καθένα μας. Όταν αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη κατάσταση, πιθανόν να δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα. Εάν αναζητώντας μια επιφανειακή ηρεμία π.χ. οικογενειακή, διαλέγουμε να μην τα εκφράσουμε (ίσως ούτε να τα αναγνωρίσουμε), αυτά δεν εξαφανίζονται, αλλά παραμένουν μέσα μας, δρώντας αρνητικά στην ψυχοσωματική μας ευεξία. Η μη-έκφραση των κακών συναισθημάτων έχει επιπτώσεις στο σωματικό επίπεδο (μερικοί μύες παραμένουν για καιρό συσπασμένοι, το ίδιο και τα σπλαχνικά όργανα, η αναπνοή είναι ρηχή, γενικά αλλοιώνεται η καλή ροή της ενέργειας, η οποία λιμνάζει με τις γνωστές συνέπειες, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, αλλά και στο επίπεδο των συναισθημάτων, γιατί ένα σώμα συσπασμένο ή με λίγη διαθέσιμη ενέργεια δεν επιτρέπει, με τη σειρά του, μια σωστή αξιοποίηση και μια ήρεμη αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Από ψυχοσωματική άποψη, είναι σημαντική η εντόπιση των συναισθημάτων που προκλήθηκαν από μια κατάσταση και η έκφρασή τους. Π.χ. εάν η συμπεριφορά του συντρόφου στενοχώρησε πολύ μια γυναίκα, το κλείσιμο πίσω από μια χαμογελαστή πρόσοψη, «Όλα πάνε καλά!», ή σιωπηλή του θύματος «Πόσο δυστυχισμένη είμαι!», ή εκείνη του συγκρατημένου θυμού «Πόσο τον μισώ!», έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα την αύξηση της εσωτερικής της δυσφορίας και της σύγχυσης στη σχέση. Αντίθετα, η εκδήλωση των συναισθημάτων της και στο λεκτικό επίπεδο, «Αισθάνομαι πληγωμένη», «Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου!» και στο εκφραστικό (χροιά της φωνής, κλάμα, έκφραση του προσώπου, κινήσεις), αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια καλύτερη εσωτερική και εξωτερική διαύγεια.

pregnant-woman-depression-sadΣτην περίπτωση της εγκύου, οι εσωτερικές αλλαγές εξαιτίας μιας παρατεταμένης έντασης (εισαγωγή νευρο-ορμονών στην κυκλοφορία, ταχυκαρδία, ρηχή αναπνοή κ.ά.) επηρεάζουν και το έμβρυο, βάζοντάς το σε μια κατάσταση ταραχής. Ακόμα, αυτό το «κλείσιμο» του σώματος και της ψυχής της, για να αποφύγει την αντιμετώπιση των συγκρούσεων, εσωτερικών και εξωτερικών, την οδηγεί προς μια κατάσταση συγκινησιακής απομόνωσης, την οποία πληρώνει ιδίως το έμβρυο. Η στέρηση συγκινησιακών μηνυμάτων που προέρχεται από αυτό το κλείσιμο, εξαιτίας μιας κατάστασης μελαγχολίας, άρνησης ή συγκρατημένης επιθετικότητας, δρα στον ψυχικό κόσμο του εμβρύου όπως μια στέρηση τροφής στη σωματική του ευεξία.

Το παιδί για να ξεκινά θετικά την καινούργια του ζωή στον κόσμο, έχει ανάγκη από συναισθηματική τροφή (μηνύματα αγάπης, αποδοχής και αισιοδοξίας), που μόνο από τη μητέρα του μπορεί να πάρει, μια μητέρα όμως ανοικτή προς τον κόσμο και συναισθηματικά διαθέσιμη. Καλό θα ήταν λοιπόν να προσπαθήσει η μέλλουσα μητέρα να διαβάζει μέσα στην καρδιά της για να αναγνωρίζει τα συναισθήματα της, αλλά και να νιώθει το σώμα της (πού αισθάνεται σφιγμένη, πώς είναι η έκφρασή της, τι λένε τα χέρια και η στάση της). Ας μην κρατήσει τα λόγια που θα ήθελε να πει, το κλάμα που έχει γίνει κόμπος στο λαιμό της, ας βγάλει τα συναισθήματα που βιώνει. Κάτι που δεν είναι εύκολο για όσους ανθρώπους είναι συνηθισμένοι να μην εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους, ιδιαίτερα αρνητικά.

Η αντιμετώπιση μιας συγκινησιακής σύγκρουσης, μέσω της έκφρασης των συναισθημάτων και της εκφόρτισης, οδηγεί προς μια καλύτερη ψυχοσωματική ισορροπία και μια βαθύτερη ειλικρίνεια στη σχέση, προς όφελος και του εμβρύου, το οποίο από τώρα και ιδιαίτερα τώρα, δέχεται πολλά συγκινησιακά μηνύματα της μητέρας και βιώνει τις αλλαγές του εσωτερικού της κόσμου.

Κωνσταντίνος Σφακιανούδης
Μαιευτήρας Γυναικολόγος, MD
Πρότυπο Ιατρείο Γυναικολογικής & Ενδοκρινολογικής Φροντίδας
www.sfakianoudis.gr

O ψυχικός δεσμός μητέρας – παιδιού καθοριστικής σημασίας για τη μετέπειτα ζωή του

«Δεν υπάρχει τρόπος να γίνεις τέλεια μητέρα, υπάρχουν όμως εκατομμύρια τρόποι να γίνεις καλή» (Gil Churchill)

Η μητέρα είναι αστείρευτη πηγή δύναμης, τρυφερότητας, αγάπης. Πάντα εκεί στα ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα της ζωής, στη χαρά, στη λύπη, στον πόνο, στη μοναξιά, στην απογοήτευση.

Η μητέρα είναι το πρώτο και σπουδαιότερο πρόσωπο στη ζωή του ανθρώπου. Η «φυσική σχέση» μητέρας – παιδιού είναι πρωταρχικής σημασίας, καθώς ξεκινά με την ψυχολογική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους ήδη κατά την περίοδο της κύησης.

Κάθε μητέρα συνδέει τη μητρική αγάπη με πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Μέσα από τον συναισθηματικό δεσμό με το παιδί αποκτά μία στενή σχέση αλληλεξάρτησης και ταύτισης μαζί του, αισθάνεται τη χαρά και τη λύπη του σαν να ήταν δική της.

To βρέφος και το μικρό παιδί τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει ανάγκη τη διαρκή παρουσία και φροντίδα της μητέρας του με την οποία νιώθει ασφάλεια και την έχει ως βάση να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του. «Το μωρό δεν υπάρχει μόνο του, αλλά ουσιαστικά είναι μέρος μίας σχέσης», όπως αναφέρει ο Winnicot.

Μέσα από την ψυχική αλληλεπίδραση μητέρας – παιδιού αναπτύσσεται μία συναισθηματική προσκόλληση του βρέφους στο πρόσωπο που το φροντίζει που κυρίως είναι η μητέρα. Η επιτυχής έκβαση μίας ασφαλούς προσκόλλησης εξαρτάται από την ετοιμότητα και προθυμία της μητέρας για άμεση ικανοποίηση στις ανάγκες του παιδιού της. Την ευαισθησία της για άμεση ανταπόκριση στο κάλεσμα και διάθεση για «επικοινωνία» του παιδιού της με το κλάμα, το γάντζωμα, το πιπίλισμα, το βλέμμα, το χαμόγελό του.

Ο δεσμός προσκόλλησης ως η πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει το άτομο παίζει σημαντικό ρόλο σε διάφορους τομείς της ζωής του ανθρώπου, το συναισθηματικό, κοινωνικό, γνωστικό. Η ποιότητα προσκόλλησης δηλαδή στη σχέση μητέρας – παιδιού κατά τα πρώτα χρόνια, τα δύο μέλη κατά πόσο θα βιώσουν ικανοποίηση, απόλαυση σ’ έναν «υγιή» δεσμό. Το βρέφος και το μικρό παιδί είναι σημαντικό να βρίσκεται σε μία σταθερή, γεμάτη αγάπη κι ασφάλεια σχέση με τη μητέρα. Θα το βοηθήσει να αναπτύξει μία υγιή προσωπικότητα και θα του καλλιεργήσει το αίσθημα προστασίας, οικειότητας, εμπιστοσύνης, ευτυχίας με θετικά και αισιόδοξα συναισθήματα, χωρίς να φοβάται την απόρριψη, αλλά και το φόβο να αναπτύξει στενούς συναισθηματικούς δεσμούς στις μελλοντικές ενήλικες σχέσεις του.

Ο ρόλος της μητέρας ως συμπεριφορά καθορίζεται από την προσωπικότητα του ατόμου. Στην έκφραση της μητρικής αγάπης παίζει ρόλο η προσωπική εμπειρία της κάθε μητέρας, η δική της παιδική ηλικία με τα μοναδικά βιώματά της για την ανάπτυξη θετικής, αρνητικής ή ακόμη καλύτερα επαρκούς συμπεριφοράς προς το παιδί της.

Το παιδί με έλλειψη συναισθηματικής εναρμόνισης και ανασφαλούς δεσμού προσκόλλησης με τη μητέρα αναπτύσσει ως ενήλικας μία προσωπικότητα ανασφαλή, αποφευκτική στη συναισθηματική οικειότητα και σύνδεση, παρόλο που επιθυμεί την αγάπη ταυτόχρονα τη φοβάται. Θα ψάχνει για πάντα την αποδοχή και την αγάπη της μητέρας. Μία αγάπη χωρίς περιορισμούς και όρια.

«H καλύτερη συμβουλή που μου έδωσε η μητέρα μου: Να λες κάθε μέρα στα παιδιά σου: «θυμήσου πως σ΄αγαπάνε» (Evelyn Mc Cormick)

Λίλιαν Σουμέλη
Ψυχολόγος – Οικογενειακή Σύμβουλος
Σύμβουλος Διαχείρισης Σταδιοδρομίας
E-mail: [email protected]

7 φράσεις που πρέπει να λέτε στο παιδί σας πριν ξεκινήσει για το σχολείο

Οι 7 παρακάτω φράσεις είναι κάτι σαν μαγικά κλειδιά, που ξεκλειδώνουν την ψυχή και το μυαλό του παιδιού σας! Όταν τις λέτε, ειδικά το πρωί, είναι σαν να «κουρδίζετε» το μυαλό του παιδιού σας να ανοίξει, να ρουφήξει νέες εμπειρίες, να πιστέψει στον εαυτό του, να γίνει το καλύτερο δυνατό που μπορεί να γίνει!

Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος

1. «Πιστεύω σε σένα»

Ίσως είναι το καλύτερο τονωτικό για την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού! Μέσα σε τρεις λεξούλες περιέχονται τόσα πολλά και βαθιά μηνύματα: «Πιστεύω σε σένα, στις δυνάμεις σου, στις ικανότητές σου, στο ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις και να τα καταφέρεις». Είναι σημαντικό ότι η φράση αυτή δεν έχει να κάνει με τις επιδόσεις του παιδιού, αλλά με τη βαθιά πίστη του γονιού στο άτομο του παιδιού, στο βαθύτερό του είναι. Και βέβαια, μια τέτοια φρασούλα κινητοποιεί το παιδί και του δίνει κίνητρο να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό του.

2. «Μην τα παρατάς»

Άλλη μια φράση ενθάρρυνσης. Με αυτό τον τρόπο υπενθυμίζετε στο παιδί ότι σε κάθε δυσκολία υπάρχει μια λύση και για κάθε πρόβλημα υπάρχει τρόπος διαχείρισης. Με το να μην τα παρατήσει κανείς και να μην τα βάλει κάτω, σημαίνει ότι πιστεύει στον εαυτό του και ότι θα τα καταφέρει. Φυσικά, καλό είναι παράλληλα να δείξουμε στο παιδί ότι συχνά χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες για να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα.

3. «Πάντα μαθαίνουμε»

Είναι σημαντικό για ένα παιδί να γνωρίζει από νωρίς ότι μπορεί να μάθει από τα λάθη του και να μην τα θεωρεί καταστροφικά. Με αυτό τον τρόπο το παιδί θωρακίζεται απέναντι στις δυσκολίες και δεν στεναχωριέται αν δεν κάνει κάτι καλά, επειδή ξέρει ότι μπορεί να ξαναπροσπαθήσει, να εξασκηθεί και να τα καταφέρει. Έτσι, καλλιεργείται στο παιδί η έννοια της προόδου, που σχετίζεται άμεσα με τη δική του προσπάθεια.

woman-makes-kids-walk-to-school-as-punishment4. «Κι εμείς οι γονείς σου και όλοι ήμασταν κάποτε σαν κι εσένα»

Αυτό είναι μια καλή υπενθύμιση για το παιδί ότι όλοι ξεκινάνε από κάπου και μεγαλώνοντας, κατορθώνουν πολλά πράγματα. Είναι σημαντικό για κάθε παιδί να καταλαβαίνει ότι θα βρει μπροστά του δυσκολίες, εμπόδια, ότι θα κάνει λάθη, αλλά παρόλα αυτά μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα. Στο νου του θα πρέπει να κρατά την πληροφορία ότι δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος, αλλά καθένας εξελίσσεται και γίνεται καλύτερος με προσπάθεια και εξάσκηση.

5. «Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω»

Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο «δε μπορώ» και το «δε θέλω» είναι τεράστια. Δεν πρόκειται απλώς για διαφορετικές λέξεις, αλλά για εντελώς διαφορετική στάση ζωής. Το «δε μπορώ» έχει να κάνει με στάση αδυναμίας και απαισιοδοξίας, όταν κανείς κρίνει τον εαυτό του ως αδύναμο και ανεπαρκή για να κατορθώσει κάτι. Με αυτή τη σκέψη το παιδί δεν βλέπει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κατακτήσει νέα γνώση, νέες δεξιότητες, να πετύχει σε ένα άθλημα, στα κοινωνικά, στο οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται.

Αντίθετα, το «δε θέλω» δείχνει επιθυμία, σωστή ή λανθασμένη, αλλά πάντως πρόκειται για συνειδητή επιλογή. Όταν κανείς δεν επιλέγει κάτι, δεν σημαίνει ότι βλέπει τον εαυτό του αρνητικά, ούτε ότι τον αξιολογεί με χαμηλές ικανότητες. Το σημαντικό είναι να μπορεί να βοηθήσει ο γονιός το παιδί να ξεπερνάει το «δε μπορώ» με υπομονή, ενδυνάμωση, προσπάθεια και εξάσκηση και να το βοηθάει να δει το «δε θέλω» του και να κάνει σωστές επιλογές.

6. «Μαθαίνουμε από τα λάθη μας»

Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει ότι τα περισσότερα λάθη ή δυσκολίες δεν είναι μοιραία ή αξεπέραστα. Δείξτε του ότι η εμπειρία αποκτιέται μέσα από μια διαδικασία όπου κανείς προσπαθεί, άλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε κάνει λάθος. Βοηθήστε το παιδί να μάθει να αναγνωρίζει τι έκανε σωστά για να το ξανακάνει και εντοπίστε τα λάθη του για να τα αποφύγει στο μέλλον. Ζητήστε του να σας πει το δίδαγμα, δηλαδή τι έμαθε από κάθε δύσκολη εμπειρία ή λάθος που έκανε.

7. «Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι»

Να θυμάστε να δηλώνετε την αγάπη σας με λόγια και με έργα συχνά, σε καθημερινή βάση. Διαβεβαιώστε το παιδί σας ότι το αγαπάτε γι’ αυτό που είναι. Υπενθυμίστε του ότι το περιστοιχίζουν άνθρωποι που το αγαπάνε. Αυτές οι στιγμές ζεστασιάς, ηρεμίας και αρμονίας τονώνουν την ψυχή και το μυαλό του κάθε παιδιού. Με αυτή την απλή διαβεβαίωση αγάπης και αποδοχής του παιδιού σας, τονώνετε την αυτοπεποίθησή του και το βοηθάτε να δει τον εαυτό του όπως το βλέπετε κι εσείς: σαν ένα αγαπητό πλάσμα, σαν έναν άνθρωπο που αξίζει αγάπη και γερές σχέσεις. Έτσι, βοηθάτε το παιδί να αναπτύξει ψυχική ανθεκτικότητα και να βασίζεται στον εαυτό του.