Μια ανάρτηση για ένα… μη χαρισματικό παιδί έπεσε σήμερα στην αντίληψή μας και σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραίο να την μοιραστούμε μαζί σας.
Η συζήτηση για το ποιο παιδί θεωρείται χαρισματικό, ποια είναι τα ταλέντα και οι αρετές του και πώς να το αναγνωρίσει ο γονιός είναι μεγάλη. Όπως, επίσης μεγάλη είναι και η συζήτηση γύρω από τις απαιτήσεις που έχουμε από ένα «χαρισματικό» παιδί και πώς εκείνο καταφέρνει να ανταπεξέρχεται ή όχι σε αυτές.
Σε μια ανάρτησή της η blogger με κωδικό όνομα «Το φυστίκι που κυλάει» [2] περιγράφει με λόγια αληθινά, γιατί χαίρεται που το παιδί της δεν είναι “χαρισματικό” και νομίζω πολλοί θα συμφωνήσουμε μαζί της.
«Γίνεται πολλή κουβέντα τα τελευταία χρόνια για τα “χαρισματικά” παιδιά. ΔΕΝ έχω τέτοιο. Έχω ένα παιδί του μέσου όρου, με πρόβλημα συγκέντρωσης στα μαθήματα, που ζορίζεται πολύ στα μαθηματικά και την ιστορία, που βαριέται να διαβάσει, που κάνει 10 ώρες να ετοιμαστεί, που αποσπάται, που είναι ασφαλώς τζιμάνι στα ηλεκτρονικά και όλα τα τυπικά θέματα που βρίσκεις σε παιδιά που ακροβατούν στα όρια μιας ΔΕΠΥ.», ξεκινά το κείμενο και συνεχίζει περιγράφοντας την αγάπη του παιδιού της για τους άλλους, την λαχτάρα του να βοηθά αλλά και την ικανότητά του να διαχειρίζεται ψύχραιμα δύσκολες καταστάσεις.
«Το παιδί μου [3] δεν είναι χαρισματικό σε κάποιο ταλέντο, δεν ξέρω αν η πολλή υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη πιάνεται για ταλέντο, η φροντίδα κ η αγάπη για τα ζώα ή η ψυχραιμία και διαχείριση δύσκολων καταστάσεων βαθμολογούνται. Αν έπαιρνε βαθμό σε αυτά, θα είχε όλο δεκάρια. Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν έχω τέτοιο παιδί. Ευτυχώς δεν έχω παιδί που όλοι έχουν μεγάλες προσδοκίες από αυτό ακαδημαϊκά, που δεν το επικροτούν και επιβραβεύουν συνεχώς οι δάσκαλοι του. Ευτυχώς που δεν εντυπωσιάζει γνωστούς και φίλους με τις επιδόσεις του, ευτυχώς που δεν περιμένουν όλοι να διαπρέψει. Ευτυχώς που οι μόνοι στόχοι που θέτουμε για αυτό το παιδί είναι “να κάνεις αυτό που θέλεις και αυτό που σου αρέσει να δοκιμάζεις συνεχώς διαφορετικά πράγματα και να μην τα παρατάς”.», γράφει συγκεκριμένα. Συνεχίζει λέγοντας πως έχει υπάρξει ένα τέτοιο παιδί και το μόνο που κατάφερε ήταν σε κάποια στιγμή στη ζωή της να χάσει τις δυνάμεις της.
«Έχω υπάρξει τέτοιος άνθρωπος. Υπερταλαντούχος υποτίθεται, μεγάλο μυαλό υποτίθεται, θα πάει ψηλά αυτό το παιδί [3], υποτίθεται – κάηκα! Πολύ νωρίς. Όπως και πολλοί άλλοι σαν και εμένα, που δώσαμε τα γκάζια στην εκκίνηση μας και μείναμε από βενζίνη στην πορεία, βλέποντας άλλους, λιγότερο “χαρισματικούς” από εμάς να μας προσπερνάνε στη στροφή. Δικαίως».
«Πολλά Β στον έλεγχο το παιδί μου, ευτυχώς! Σέρνοντας διαβάζει. Και όταν μεγαλώσει λέει, θέλει να γίνει “ηρεμιστής ζώων” ή ακροβάτης, ή να σχεδιάζει ρούχα για ζόμπι. Και η βενζινούλα του καίει στο ρελαντί. Δόξα τω Θεώ!» καταλήγει η μητέρα.