Δεν είναι που αγωνιάς για το πώς θα κυλήσουν οι μέρες. Είναι που έρχονται να προστεθούν σε όλες εκείνες που δοκίμασαν τις αντοχές σου.
Δεν είναι πως δεν θες να περάσεις χρόνο σπίτι σου. Είναι που πέρασες πολύ καιρό εκεί, παρέα με τους φόβους σου να σε ακολουθούν σε κάθε βήμα.
Δεν είναι που πάλεψες να βρεις τους ρυθμούς σου και να τους θέσεις σε μια νέα αρχή. Είναι που μοιάζει αβάσταχτο το να τους χάσεις πάλι.
Δεν είναι πως δεν θα αντέξεις άλλη μια φορά μέσα στην ασφάλεια του χώρου σου. Είναι που δεν ξέρεις πώς να νιώσεις ασφαλής πια μέσα του, με το αβέβαιο που ξημερώνει γύρω μας.
Δεν είναι πώς δεν καταλαβαίνεις ότι ο θάνατος δεν αστειεύεται. Είναι που πεθαίνεις κι εσύ ψυχολογικά, κάθε μέρα κι από λίγο.
Δεν είναι η γνώση που κατέχεις τώρα πια. Είναι που ώρες ώρες θα προτιμούσες να ζεις μέσα στην άγνοια.
Δεν είναι πως δεν θες να προστατέψεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι που θα πρέπει να τα αγκαλιάζεις με την φωνή σου κι όχι με τα χέρια σου. Είναι που θα σου λείψουν τόσο, πάλι!
Δεν είναι που οι μάσκες κάλυψαν τα χαμόγελα. Είναι που τα χαμόγελα άρχισαν να σβήνουν από τα μάτια.
Είναι όλες οι σκέψεις που απλώθηκαν όμοιες με γκρίζα σύννεφα. Είναι που το φθινόπωρο ντύθηκε πρόωρα χειμώνας κι έστειλε την παγωμένη ανάσα του να μας προϋπαντήσει. Είναι που όλα τα “δεν είναι” κονταροχτυπιούνται με τα “είναι” σε μια εξίσωση που μοιάζει ατελής.
Είναι η σιωπή, που ακούς να παίζει μόνη της στην παιδική χαρά. Είναι οι άδειοι δρόμοι που επάνω τους κυλούν κιτρινισμένα φύλλα να μας θυμίζουν πως η Άνοιξη θα αργήσει ακόμα…
Είναι, όμως, και τα όνειρα που βρίσκουν πάντα τρόπο ν’ ασπρίσουνε το μαύρο. Είναι τα παιδιά με τα αθώα μάτια τους, που βλέπουν τη ζωή μόνο με χρώματα. Είναι τα ροζιασμένα χέρια που θες να νιώσεις να χαϊδεύουν πάλι τα μαλλιά σου. Είναι που μέσα στα χαλάσματα ανασαίνει ακόμα η ζωή, αν δεν το βάλεις κάτω. Είναι όλα τα χαμόγελα που θες να φωτίσουν και πάλι τα σκοτάδια σου και η ελπίδα γι’ αυτό που έρχεται που σου ανοίγει δρόμους. Είναι η δύναμή σου, που αν την προσθέσεις με τις άλλες σου κάνει μόνο συν… Είναι η πίστη πως θα φανείς και πάλι δυνατός, είναι η ανάγκη να τα καταφέρεις. Είναι όλες οι ευχές σου και οι προσευχές σου.
“Είναι που δεν μπαίνει λουκέτο στην ψυχή.”
Περισσότερα για τον Κώστα Kρομμύδα στο www.kostaskrommydas.gr ή ακολουθήστε τον στα social media.
Instagram (www.instagram.com/krommydaskostas)
Facebook (www.facebook.com/KROMMYDASKOSTA)
