Από την πρώτη κιόλας στιγμή που αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιούμε τις προστατευτικές μάσκες φέτος, η οικογένειά μου όχι μόνο αποδέχτηκε το μέτρο, αλλά έκανε και τόσο καλή ‘πλύση εγκεφάλου’ στα παιδιά που ποτέ μέχρι προχθές δεν εξέφρασαν το παραμικρό παράπονο, την παραμικρή γκρίνια για την (όπως και να το κάνουμε) ενοχλητική αυτή νέα συνθήκη.
Το αποδέχτηκαν, όπως όλοι μας, και μάλιστα πρώτα ήταν εκείνα που μου θύμιζαν κάθε πρωί τις μάσκες τους, πριν φύγουμε για το σχολείο.
Μέχρι προχθές.
Που πήγα να πάρω τη μικρή μου κόρη στις 4 από τον παιδικό σταθμό και για πρώτη φορά την είδα να πετά σχεδόν τη μάσκα από πάνω της, την ώρα που έβγαινε από την κεντρική πόρτα.
“Κουράστηκες με τη μάσκα όλη μέρα σήμερα, αγάπη μου, ε;” τη ρώτησα και δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο για να ξεσπάσει σε γοερούς λυγμούς από τους οποίους μου πήρε ώρα να την συνεφέρω.
Όταν κατάφερε τελικά να μου μιλήσει ξανά, ψέλλισε “Μα και στον κήπο με τη μάσκα μαμά;” και τελικά παραδέχτηκε “Φοβάμαι, ότι ο κορωνοϊός δεν θα φύγει ποτέ. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αρρωστήσουμε όλοι!” και άρχισε ξανά να κλαίει.
Ήταν η πρώτη φορά που κάθε μου προσπάθεια να την παρηγορήσω και να την πείσω, ότι αυτή η κατάσταση πολύ σύντομα θα πάρει τέλος, έπεφτε στο κενό. Κυρίως, γιατί κι εγώ η ίδια δεν πίστευα στα λόγια μου… Ναι το ξέρω ότι θα πάρει τέλος, όμως αυτό μοιάζει ακόμα τόσο μακρινό…
Δεν τα γράφω όλα αυτά, για να εκφράσω δημόσια κάποιο αίτημα για να σταματήσει η χρήση μάσκας στα σχολεία -μην παρεξηγηθώ! Καταλαβαίνω απόλυτα, ότι αφού αυτό που έπρεπε να γίνει -οι μικρότερες τάξεις- δεν έγινε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος κάπως να προστατευτούν τα παιδιά στις κλειστές αίθουσες.
Αλλά νιώθω πλέον, ότι στην προσπάθεια να προστατευτεί η υγεία των λιγότερο συνεπών πολιτών, έχει παραμεληθεί η ψυχική υγεία των απόλυτα συμμορφωμένων: Των μικρών παιδιών.
Και αυτό είναι τόσο άδικο…