- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Γιατί σταμάτησα να λέω συνέχεια «πρόσεχε» στα παιδιά μου

«Από πολύ νωρίς, όταν ξεκίνησε η περιπέτειά μας με την ανατροφή των παιδιών, ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε να καταργήσουμε τη λέξη “πρόσεχε” από το λεξιλόγιό μας. Προσπαθήσαμε πραγματικά να εμποδίσουμε ολόκληρη την οικογένειά μας να χρησιμοποιεί αυτό το ρήμα, αλλά αποδείχθηκε ότι η λέξη “πρόσεχε” είναι κυριολεκτικά ενσωματωμένη στο DNA της γιαγιάς και δεν μπορεί να την αποχωριστεί.

Η τελική απόφαση για τη διαγραφή αυτής της φαινομενικά αθώας λέξης, ήρθε ύστερα από μια ιδιαίτερα οδυνηρή μέρα με τον γιο μας στην παιδική χαρά», γράφει στο scarymommy.com [2] η μαμά-blogger Joelle Wisler. «Ήταν εκείνη η εποχή όπου έλεγχε τα όρια του, πηδώντας από τις τσουλήθρες, σκαρφαλώνοντας οπουδήποτε και τρέχοντας ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση. Ήταν τόσο εξαντλητικό να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα μαζί του, αλλά ήταν πιο εξαντλητικό να του λέω συνεχώς “πρόσεχε!”. Κάθε δευτερόλεπτο. Δεν ξέρω καν από πού προήλθε αυτή η λέξη. Μοιάζει σαν να γέννησα, κι έπειτα το μωρό έγινε νήπιο, κι έπειτα μια μέρα άνοιξα το στόμα μου και άρχισα να ξεστομίζω αυτή τη λέξη προς τον γιο μου κάθε φορά που προσπαθούσε να κάνει ένα βήμα.

Εκείνη την ημέρα, είχε μεταμορφωθεί σε έναν ανθρώπινο ανεμοστρόβιλο και ένιωθα ότι έπρεπε να δείξω σε όλους γύρω μου ότι είναι δική μου δουλειά να προσπαθήσω να τον ηρεμήσω. Οι άνθρωποι μας κοίταζαν, εγώ είχα κουραστεί από τις συνεχόμενες προειδοποιήσεις ασφαλείας [3] και ο γιος μου με αγνοούσε εντελώς, επειδή η λέξη “πρόσεχε” ακουγόταν στα αυτιά του σαν «συνέχισε πιο δυνατά!». Οι λέξεις οι ίδιες άρχισαν να μην σημαίνουν τίποτα για εκείνον. Ήταν ακριβώς σαν αυτός ο επαναλαμβανόμενος ήχος να σήμαινε πραγματικά “Δεν σε εμπιστεύομαι γιατί δεν ξέρεις τα όρια του σώματός σου”, που για να είμαι ειλικρινής αυτό ακριβώς εννοούσα, αλλά δεν ήθελα να γνωρίζει ότι το πιστεύω. Ήθελα να καταλάβει ότι δεν μπορούσε να πετάξει ούτως ή άλλως, και όχι επειδή δεν προσπάθησε αφού του φώναξα να είναι πιο προσεκτικός.

Πολλοί νεαροί ενήλικες υποφέρουν αυτή τη στιγμή εξαιτίας μιας ολόκληρης γενιάς κενών “πρόσεχε!”. Μιας γενιάς γονέων που στέκονταν πάνω από τα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας ότι οι ανάγκες τους θα ικανοποιούνταν αμέσως, μετατρέποντας τα παιδιά τους σε άτομα που δεν μπορούν να βασιστούν στο ένστικτό τους, πόσο μάλλον να εμπιστευτούν τον εαυτό τους.

Δεν θέλω να είμαι αυτή η μητέρα! Ήμουν παλιά, αλλά από τότε έχω αλλάξει τακτική και τρόπο σκέψης.

Το να φωνάζουμε συνεχώς “πρόσεχε” ακούγεται σαν “Είμαι εδώ για να καθοδηγήσω τη διασκέδαση, το χρόνο παιχνιδιού, την αυτονομία σου. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι ή να παίρνεις μόνος σου τις αποφάσεις για το τι είναι και τι δεν είναι ασφαλές. Εγώ είμαι αυτή που αποφασίζει. Εσύ είσαι απλά ένα μικρό παιδί που δεν μπορώ να εμπιστευτώ”.

Οι λέξεις γεμίζουν απλά τα κενά. Οπότε, πείτε αυτό που σκέφτεστε: “Μην ακουμπάς το ζεστό τηγάνι. Σκέψου πριν πηδήξεις τόσο ψηλά. Μην είσαι ανόητος”. Ή μερικές φορές, απλά μην πείτε τίποτα. Πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό; Να πάτε στην παιδική χαρά και να μην δώσετε στο παιδί σας ούτε μία συμβουλή σχετικά με τον τρόπο που θα παίξει εκεί (εξαιρούνται οι απειλητικές για τη ζωή του καταστάσεις). Στην αρχή θα είναι πολύ δύσκολο. Αλλά θα είναι επίσης απελευθερωτικό -για εσάς και για εκείνα. Μπορεί να πηδήξουν, να πέσουν και να σπάσουν το χέρι τους και μετά θα με μισήσετε για τις συμβουλές μου!

Όμως, θα μπορούσαν να πηδήξουν στον αέρα και να προσγειωθούν ξανά στα πόδια τους γεμάτα υπερηφάνεια. Ποιος ξέρει; Δεν πρόκειται όμως να το ανακαλύψετε μέχρι να σταματήσετε να τους λέτε να προσέχουν όλη την ώρα!»