Το δεύτερο κύμα πανδημίας δείχνει το πιο άγριο πρόσωπό του αυτές τις μέρες, με αποτέλεσμα τα μέτρα που λαμβάνονται από την κυβέρνηση (δεν θα κρίνουμε εδώ αν είναι σωστά ή όχι) να γίνονται όλο και πιο αυστηρά. Μεγάλο “χτυπήμα”, μεταξύ αυτών, το κλείσιμο των δημοτικών σχολείων, [2] το οποίο έχει προκαλέσει τρομερή αναστάτωση στους γονείς (ειδικά στους εργαζόμενους), όχι μόνο αναφορικά με το πόσο πίσω μένουν ακαδημαϊκά τα παιδιά τους, αλλά και για το τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην ψυχική τους υγεία.
Πριν μας πάρει εντελώς “από κάτω” για όσα συμβαίνουν (που ημερομηνία λήξης δεν φαίνεται ακόμα να έχουν…) η Parent Coach κ. Δήμητρα Γούναρη [3] έχει ορισμένες πολύ χρήσιμες συμβουλές να μας δώσει:
Όταν ξεκίνησε το πρώτο lockdown είχα γράψει στη σελίδα μου κάποιες ιδέες για να μπορέσουμε οι γονείς να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα συνθήκη. Σήμερα, μετά τη δεύτερη φορά που κλείνουν τα σχολεία, μας ζητείται να μεταφέρουμε την εκπαίδευση στο σπίτι [4] και να αναλάβουμε έναν ρόλο που – ορθώς – δεν μας ανήκει.
Εμείς θα είμαστε εκεί. Ο καθένας με τον τρόπο του. Αγχωμένοι, μπερδεμένοι, εκνευρισμένοι, κουρασμένοι θα είμαστε εκεί. Άλλοι γονείς μπορεί να είναι ανακουφισμένοι που περίμεναν το κλείσιμο για να κρατήσουν τα παιδιά στο σπίτι. Σε όλες τις περιπτώσεις με ό,τι συναισθήματα και να έχουμε θα είμαστε εκεί. Και αυτό έχει σημασία για τα παιδιά σε αυτές τις έκτακτες και πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε. Και μαζί με εμάς θα είναι οι δάσκαλοι. Να δηλώνουν παρουσία πίσω από την οθόνη.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να παραμείνουμε δίπλα στα παιδιά μας με θάρρος, αποδοχή και ειλικρίνεια. Δεν είναι εύκολο ούτε και για εμάς. Να εξασφαλίσουμε τις συνθήκες να παρακολουθήσει, να στηρίξουμε το παιδί, να εργαστούμε, να … να … να… Σε αυτή τη σκηνή που απελπισμένοι θα ψάχνουμε για καλή σύνδεση ενώ θα περιμένουμε το μεγαλύτερο παιδί να αποδεσμεύσει τη μοναδική συσκευή του σπιτιού…
Ας έχουμε στο μυαλό μας:
· Είμαστε μαζί με τα παιδιά και όχι απέναντι. Είμαστε στην ίδια ομάδα. Κανείς δεν έχει επιλέξει αυτό που συμβαίνει.
· Θα χρειαστούμε χρόνο να προσαρμοστούμε σε ένα νέο πρόγραμμα, σε διαφορετικές συνθήκες.
· Η Τετάρτη δε θα κυλήσει χωρίς προβλήματα και είναι οκ. Όπως οκ είναι να μη θέλουν να κάτσουν μπροστά στην οθόνη και όπως πολύ οκ είναι, να μην θέλουμε να παρακολουθούμε κι εμείς. Θα το κάνουμε αλλά μπορεί να μην μας αρέσει όλες τις φορές.
· Θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε τα όρια για τις οθόνες, αφού πλέον το διαδίκτυο και η οθόνη αποτελούν μέσα κοινωνικής επαφής, διασκέδασης και εκπαίδευσης.
· Ό,τι και να συμβαίνει, ας μην αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας από το θεσμό της εκπαίδευσης. Όπως και να αισθανόμαστε, τα παιδιά χρειάζεται να νιώσουν το μήνυμα ότι είναι σημαντικό να έχουν επαφή με την τάξη, το δάσκαλο, τα μαθήματα. Θα επιστρέψουν.
· Όσοι μπορούμε, είναι στιγμή να δείξουμε αλληλεγγύη σε όσα παιδιά ξέρουμε ότι το έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν και αυτά να είναι μέρος μιας έστω «διαδικτυακής» τάξης.
· Αν μας είναι δύσκολο να το διαχειριστούμε, ας ζητήσουμε υποστήριξη και βοήθεια.
Σκέφτομαι ότι υπάρχουν συμβουλές παντού γι’αυτό που μας συμβαίνει. Να κρατάμε ρουτίνα και πρόγραμμα για τα παιδιά. Να φροντίζουμε εμάς. Να τρώμε υγιεινά και εμείς και τα παιδιά. Να δίνουμε ευκαιρίες σωματικής άσκησης. Όλα είναι πολύ βοηθητικά.
Αλλά αν όλα πάνε στραβά και τίποτα δεν λειτουργήσει, ας κάνουμε μια αγκαλιά. Σε εμάς και στα παιδιά μας.