- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Γονείς, τα παιδιά μας δεν είναι μικροί ενήλικες…

Η “δουλειά” του γονιού σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί εύκολη. Γίνεται, μάλιστα, ακόμα πιο περίπλοκη σήμερα που οι συμβουλές και οι πληροφορίες που δεχόμαστε είναι χιλιάδες.

Πόσα έχετε ακούσει από γιαγιάδες, θείες, μαμάδες ή πόσες φορές έχετε αναζητήσει συμβουλές σε κάποιο site στο διαδίκτυο για πράγματα που συμβαίνουν με το παιδί σας;

Οι γονεϊκές συμβουλές βρίσκονται παντού και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτές. Εκείνη που προσωπικά με προβληματίζει περισσότερο τον τελευταίο καιρό είναι η συμβουλή που λέει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας ως ενήλικες. Πριν αποκτήσω δικά μου παιδιά πίστευα πως κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα σωστό. Τα παιδιά είναι άνθρωποι, όπως όλοι μας, και η τόσο ιδιαίτερη και προσεκτική μεταχείρισή τους ίσως δεν βγαίνει σε καλό. Τώρα, όμως, ούσα μητέρα θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι υπερβολικό. Είναι παιδιά και χαίρονται τη ζωή!

Αυτή είναι η δική τους “δουλειά”…

Κάτι παρόμοιο όπως φαίνεται σκέφτεται και ο Jill Robins, ο οποίος έκανε γνωστή την “ανησυχία” του περί συμπεριφοράς προς τα παιδιά μέσα από το babble.com. [2]

Αφορμή για το κείμενό του στάθηκε ένα άρθρο που διάβασε και το οποιο είχε τον παρακάτω τίτλο: “Γιατί οι γονείς πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά ως ενήλικες”.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του άρθρου, Brian Davis, το κλειδί για την πειθαρχία που αποζητούν οι γονείς είναι το να συμπεριφέρεσαι στα παιδιά σου ως ενήλικες.

Το να μιλάς στα παιδιά σου ως ενήλικες, όμως, αντιτείνει ο Jill Robins δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε σωστό.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε έναν γονιό που «μπεμπεκίζει» όταν μιλά στο παιδί του και σε έναν γονιό που απευθύνεται στο παιδί του όπως θα έκανε σε κάποιον συνάδελφο ή φίλο του.

Το άρθρο του Davis προτείνει να αιτιολογούμε όσα λέμε πάντα στα παιδιά μας. Αν για παράδειγμα το παιδί σου αργεί να ετοιμαστεί το πρωί και πρόκειται να καθυστερήσετε στο σχολείο, πρέπει να του εξηγήσεις γιατί επιβάλλεται να προετοιμαστεί πιο γρήγορα.

Ο Jill Robins, όμως, λέει ότι καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο να δώσεις εξηγήσεις σε ένα παιδί, ειδικά αν η ώρα περνά και πολύτιμος χρόνος χάνεται! Τότε ένα απλό «Γιατί το λέω εγώ» ως απάντηση στην ερώτηση του παιδιού «Μα γιατί πρέπει να γίνει έτσι;» είναι αρκετή!

Το να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σα να είναι ενήλικας δεν είναι η λύση στα γονεϊκά προβλήματα και το να απευθύνεσαι σε ένα παιδί με τρόπο, ο οποίος ταιριάζει στην ηλικία του δεν είναι αποτυχία.

Ναι, τα παιδιά είναι άνθρωποι! Δεν είναι κάποιο ξεχωριστό είδος πάνω στη γή. Αλλά δεν είναι και ενήλικες, σημειώνει ο Robins.

Στο κείμενό του ο Brian Davis υποστηρίζει, ότι η πειθαρχία και τα όρια στα παιδιά θα επιτευχθούν αν τα αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους ενήλικες και ώριμους. Αν τα συμπεριλαμβάνουμε σε όλες τις δουλειές του σπιτιού ή αν τους επιτρέπουμε να κάνουν πράγματα που άτομα μεγαλύτερης ηλικίας θα έκαναν.

Η πειθαρχία, όμως, αντιπροτείνει ο Robins, ορίζεται με διαφορετικό τρόπο από κάθε γονιό. Σίγουρα όλα τα παιδιά χρειάζονται ένα πρόγραμμα και κάποιες οδηγίες, αλλά το να δίνεις στο παιδί σου επιλογές και δυνατότητες μοιάζει ορισμένες στιγμές αδιανόητο. Σαν όνειρο απραγματοποίητο…

Φυσικά και οι δυο συγγραφείς τονίζουν τη σπουδαιότητα της κριτικης σκέψης και της ικανότητας λήψης αποφάσεων των παιδιών, όμως το να αιτιολογείς κάθε σου πράξη, κάθε σου λόγο ή να χάνεις χρόνο περιμένοντας το παιδί σου να κάνει μια δουλειά που θα τελείωνες σε δευτερόλεπτα δεν είναι  πάντα η καλύτερη στρατηγική…

Τα παιδιά είναι άνθρωποι, αλλά κάποιες φορές είναι και «μικρά τέρατα». Το να τους συμπεριφερόμαστε ως ενήλικες χωρίς να είναι έτοιμα μου ακούγεται λιγάκι παράτερο.

Πιστέυω δεν θα έπρεπε να βιαζόμαστε τόσο. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν [3] και εμείς θα αναπολούμε τις στιγμές που ήταν μικρά. Μέχρι τότε ας τα αφήσουμε απλά να χαρούν την παιδική τους ηλικία…