Μέσα από την στήλη μας “Τα Νέα των Σχολείων” αναδεικνύουμε καθημερινά τις καλές δράσεις σχολείων, πρακτικές που πάνε ένα βήμα μπροστά τον χώρο της εκπαίδευσης, πρωτότυπα μαθητικά προγράμματα, μαθητικές δράσεις αλλά και καινοτόμες πρωτοβουλίες που αξίζει να υιοθετηθούν από τα σχολεία.
Σήμερα μοιραζόμαστε μαζί σας την εξαιρετική τοιχογραφία που εμπνεύστηκε και υλοποίησε η 17χρονη Ταξιαρχούλα Γρηγοριάδου στο σχολείο της, 2ο ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου, λίγο πριν αποφοιτήσει, θέλοντας να στείλει το δικό της μήνυμα για την τραγωδία των Τεμπών.
Η άριστη μαθήτρια που διακατέχεται από ενσυναίσθηση και κοινωνικές ευαισθησίες συγκλονίστηκε από την απώλεια τόσων θυμάτων στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. Ήθελε να βάλει το δικό της λιθαράκι για να μην ξεχαστεί αυτή η τραγωδία και κατόπιν σκέψης αποφάσισε ότι μια τοιχογραφία στο χώρο του σχολείου θα ήταν ο ιδανικός τρόπος να αποτυπώσει όλα όσα νιώθει.
Αποχαιρετώντας την μαθητική της ζωή αλλά και το σχολείο της ήθελε να αφήσει το δικό της αποτύπωμα
Αφού πήρε την άδεια του λυκειάρχη, σήκωσε τα μανίκια, πήρε ανά χείρας τα πινέλα και άρχισε να αποτυπώνει στον τοίχο του σχολείου την τοιχογραφία που είχε στο νου της. Το σχέδιο της καθηλωτικό και άκρως συμβολικό, 57 πουλιά όσο και τα θύματα της τραγωδίας, δύο βαγόνια λίγο πριν συγκρουστούν και την εμβληματική φράση “Στείλε μου όταν φτάσεις”.
Όσα δήλωσε η 17χρονη Ταξιαρχούλα αποκλειστικά στο Infokids.gr
Με αφορμή την τοιχογραφία της η 17χρονη Ταξιαρχούλα μίλησε αποκλειστικά στο Infokids.gr για το πώς εμπνεύστηκε το έργο της αλλά και τις σκέψεις της για την τραγωδία των Τεμπών .
Όπως μας δήλωσε “«Τέμπη», Μέχρι τις 27/2 αποτελούσαν την περιοχή που σταματούσαμε και ξεκουραζόμασταν με την οικογένεια μου στα ταξίδια μας απο Αθήνα Θεσσαλονίκη.
Ξημέρωσε όμως αυτή η μέρα…28/2 όπου τα Τέμπη πλέον δεν σηματοδοτούν μια ευχάριστη στάση, αλλά ένα θλιβερό γεγονός.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όχι μόνο αυτό , αλλά κάθε δυστύχημα έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στους νέους απ ό΄,τι πιστεύεται
Κάθε εθνική τραγωδία δεν φαντάζει στα μάτια μας ως «μια ακόμη αφορμή για κατάληψη» όπως αρκετοί αναφέρουν. Το σχολείο είναι ο χώρος στον οποίο εμείς οι έφηβοι υποτίθεται πως καλλιεργούμαστε ηθικά και πνευματικά
Πώς όμως είναι δυνατή αυτή η καλλιέργεια όταν απουσιάζουν οι συζητήσεις για πρόσφατα συμβάντα με τους καθηγητές μας ;
Με θυμάμαι, όπως και αρκετοί συμμαθητές μου να ρωτάω καθηγητές για τον λόγο που κανένας δεν αναφερόταν στην συγκεκριμένη τραγωδία…Τον λογο για τον οποίο δεν μπορουσαμε να εκφέρουμε, να εκφράσουμε και να ανταλλάξουμε τις απόψεις μας…
Εν τέλει καμία συζήτηση δεν πραγματοποιήθηκε. Χωρίς όμως να συζητάται η τραγωδία στα Τέμπη, όπως και τόσες άλλες θα κατέληγαν στα «αρχειοθετημένα» μας.
Γνώριζα πως έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να χαραχτεί λιγο παραπανω στην μνήμη μας και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να το πετύχω ήταν μέσω της ωμής απεικόνισής της στον χώρο που χτίζονται τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Τα Τέμπη λοιπόν που κάποτε γνώριζα. Βάφτηκαν κόκκινα και μαύρα.
Τα 57 πουλιά στην ζωγραφιά μου…αντίστοιχουν σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που επιβιβάστηκαν σε ένα τρένο χωρίς προορισμό.Ο σχεδιασμός τους μπορεί πρακτικά να ήταν το ευκολότερο κομμάτι της ζωγραφιας, όμως γνωρίζοντας ότι καθε ένα αντιστοιχεί σε μια , αδίκως, χαμένη ανθρώπινη ψυχή, ήταν το λιγότερο σκληρό…
Το «ΑΝ»…είναι η απόγνωση και την απελπισία που τόσοι ανθρώποι όσο και εγώ αισθανθήκαμε στο άκουσμα της τραγωδίας. Κοιτώντας αυτή την ζωγραφιά επιθυμώ να μεταφέρεται η πικρία, η θλίψη, ανασφάλεια και η απογοήτευση που εγώ και κάθε νέος αισθάνεται.”
Διαβάστε επίσης:
ΕΦΕΤ: Ανακαλούνται ακατάλληλα γλυκίσματα – ΜΗΝ τα καταναλώσετε
