- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Η αβάσταχτη ενοχή όταν συνειδητοποιείς τα λάθη σου ως μαμά

Το απόγευμα της Κυριακής ετοιμαζόμουν να συναντήσω την κολλητή μου που είχα να δω σχεδόν έναν μήνα. Αν είστε γονείς ξέρετε, ότι οι Κυριακές συχνά είναι πιο δύσκολες από κάθε άλλη μέρα. Αν είστε μαμάδες, το πιθανότερο είναι ότι και εσείς τις φίλες σας δεν τις βλέπετε όσο συχνά θα θέλατε. Φαντάζεστε, λοιπόν, τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία μου.

Ήμουν σχεδόν στην πόρτα όταν είπα στην 9χρονη κόρη μου, ότι φεύγω και καλά να περάσουν με τον μπαμπά, οπότε εκείνη εύλογα και εντελώς αθώα με ρώτησε: «Πότε θα γυρίσεις;». «Όποτε θέλω» της απάντησα, χωρίς να το σκεφτώ καν και αυτόματα ένιωσα λες και είμαι η κακομαθημένη 15χρονη που μιλάει στη μαμά της. Αυτόματα ένιωσα, ότι άνοιξα μια τρύπα στο μυαλό της κόρης μου, έχωσα την απάντηση αυτή μέσα και έβαλα χρονόμετρο για να μου την φτύσει κατάμουτρα σε 4 χρόνια από σήμερα.

Δεν το «έσωσα», όμως. Απλά τράβηξα την πόρτα πίσω μου και έφυγα. Ντράπηκα και να γυρίσω να την κοιτάξω. Τέσσερις μέρες μετά, ακόμα σκέφτομαι την στιγμή εκείνη και συνεχίζω να νιώθω άσχημα. Γιατί μίλησα έτσι; Και γιατί δεν ζήτησα συγγνώμη, έστω καθυστερημένα; Και πάνω που πείθω τον εαυτό μου, ότι θα της το πω, έστω κι απόψε το βράδυ, πέφτω πάνω στην εξομολόγηση αυτής της μαμάς που λες και διάβασε το μυαλό μου και τα λέει όπως ακριβώς το σκέφτομαι κι εγώ. Όπως, πιστεύω, τα σκέφτεται κάθε μαμά που νιώθει ενοχές κάθε φορά που συνειδητοποιεί τα λάθη της…

Γράφει η μαμά-blogger Jess Marie [2]:

Αγαπημένα μου παιδιά, συγγνώμη που φέρθηκα έτσι…

Θα ήθελα να ξέρατε, ότι μερικές φορές, όταν το σπίτι είναι σκοτεινό και ήσυχο, έρχομαι στο δωμάτιό σας και σας παρατηρώ να αναπνέετε. Αναρωτιέμαι, εκεί στην απόλυτη σιγή, αν ξέρετε πόσο σας αγαπάω. Σκέφτομαι όλα αυτά που θα μπορούσα να έχω πει διαφορετικά και αναρωτιέμαι αν τα λάθη μου «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» ή αν έχουν κολλήσει μέσα σας. Ελπίζω και προσεύχομαι, εκεί στην σιγή, ότι ξέρετε πόσο βαθιά, πόσο αληθινά σας αγαπώ.

Με είδατε στα καλύτερά μου σήμερα, αλλά με είδατε και στα χειρότερά μου. Αγκαλιαζόμασταν το πρωί στον καναπέ και το κεφαλάκια σας ζουλούσαν το στήθος μου. Μύριζα τα μαλλιά σας και σας ψιθύριζα πόσο σας αγαπώ. Και σας έκανα κήρυγμα, ότι πρέπει να ΑΚΟΥΤΕ και να ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΕ και ήμουν πολύ πιο στριμμένη από όσο χρειαζόταν. Αργότερα, σας έβαλα για ύπνο και ζήτησα συγγνώμη γι’αυτό.

Με έχετε δει σε όλες μου τις αποχρώσεις. Δεν φοράω μάσκες μαζί σας. Είμαι απλά μια μαμά που απολογείται συχνά και σας αγαπά με κάθε ίνα της ύπαρξής της.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι κάνω. Θα το ήθελα, μα δεν ξέρω. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, αλλά μερικές φορές κάνω λάθη. Μερικές φορές λέω πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται. Σας παρακαλώ, συνεχίστε να μου λέτε πότε σας πληγώνω και εγώ θα το διορθώνω. Όλοι μαθαίνουμε και μεγαλώνουμε μαζί.

Μερικές φορές δεν βρίσκω τις λέξεις για να σας πω πώς νιώθω για εσάς. Θέλω, αλλά δεν μπορώ.

Παρόλο που μερικές φορές είμαι τόσο κουρασμένη και ευερέθιστη και στρεσαρισμένη, θα ήθελα να μπορώ να πατάω το «στοπ» και να κρατάω τις μέρες μας μαζί για πάντα.

Είμαι υπερήφανη για εσάς. Σας το λέω συχνά, αλλά ξέρω, ότι δεν καταλαβαίνετε απόλυτα τι σημαίνει αυτό. Είμαι υπερήφανη για εσάς με έναν τρόπο που δεν έχει να κάνει με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σας. Είμαι υπερήφανη γι’αυτό που είστε και θα είμαι πάντα η μεγαλύτερη θαυμάστριά σας… ό,τι κι αν γίνει.

Ελπίζω οι ατέλειές μου να σας επιτρέψουν να έχετε κι εσείς ατέλειες. Ελπίζω να με αφήνετε πάντα να δω τα λάθη σας και τα ελαττώματά σας, γιατί μου έχετε εμπιστοσύνη. Ελπίζω να μη διστάσετε ποτέ να μου πείτε πότε τα κάνατε μαντάρα, γιατί αυτή η γεμάτη ατέλειες μαμά θα σας αγαπά ό,τι κι αν γίνει.

Η αγάπη μου θα τυλίγεται γύρω σας είτε το θέλετε είτε όχι. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορέσετε να κάνετε για να το σταματήσετε αυτό. ΠΟΤΕ.

Είμαι δική σας.

Είμαστε μαζί σε αυτό και θα είμαστε για πολύ ακόμα, και δεν υπάρχει άλλο μέρος που θα προτιμούσα να είμαι παρά εδώ.

Σας αγαπώ.

Η μαμά.