- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Η Κέλλυ Σώκου μιλάει για την πρόωρη γέννηση της κορούλας της στις 31 εβδομάδες κύησης

Ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή του ζευγαριού, πέρα από τις πρώτες ημέρες που αποτελούν πρόκληση για όλους τους νέους γονείς, συνδέεται με αισθήματα χαράς, πληρότητας και ανακούφισης ότι όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Όμως, υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις όπου απρόβλεπτοι παράγοντες επηρεάζουν την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, που η γέννηση ενός παιδιού μπορεί να λαχταρίσει τους γονείς και να αποτελέσει ένα δυνατό σοκ και μια αλλαγή στην κοσμοθεωρία τους για τη ζωή…

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού θελήσαμε να υμνήσουμε όλα εκείνα τα πρόωρα παιδιά που από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, αναγκάστηκαν να παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους και κατάφεραν τελικά να επιβιώσουν κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, προσφέροντας μεγάλη ανακούφιση στους γονείς τους και κάνοντάς τους να αισθάνονται ευγνώμονες για το πολύτιμο δώρο της ζωής!

Η Κέλλυ Σώκου είναι μια μητέρα που βίωσε το άγχος, το φόβο, τη συγκρατημένη χαρά και όλα εκείνα τα ανάμεικτα συναισθήματα που συνεπάγεται η γέννηση ενός πρόωρου μωρού. Πριν από 6 χρόνια, στις 31 εβδομάδες κύησης, χρειάστηκε να γεννήσει πρόωρα την κορούλα της. Βρέθηκε τότε αντιμέτωπη, εντελώς ξαφνικά, με τον σκληρό κόσμο της εντατικής και το ενδεχόμενο να εξελιχθούν τα πράγματα πολύ άσχημα. Η μικρή μαχήτρια της ζωής κατάφερε να καλύψει την προωρότητα στα δύο της χρόνια και η μητέρα της – ανακουφισμένη πλέον σε μεγάλο βαθμό – αποφάσισε να δημιουργήσει το 31ebdomades.gr [2] για να μοιραστεί αρχικά όσα πέρασε και να παρέχει στη συνέχεια πληροφόρηση για την προωρότητα και στήριξη σε όλους τους γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπό της. Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση στο Infokids.gr, η Κέλλυ Σώκου καταγράφει όσα της δίδαξε αυτή η σκληρή εμπειρία και μιλάει για το δικό της θαύμα ζωής, το παιδί της…

Πώς νιώσατε όταν έπρεπε να φύγετε από το μαιευτήριο και να αφήσετε πίσω το μωράκι σας;

Φανταστείτε όλα τα αρνητικά συναισθήματα μαζί. Αβάσταχτο πόνο που αποχωριζόμουν το μωρό, φοβερή αγωνία για το αν θα καταφέρει να ζήσει, απόγνωση με όλη τη σημασία της λέξης. Και αν το επισκεπτήριο της μονάδας νοσηλείας ήταν ελεύθερο, τουλάχιστον το πρώτο συναίσθημα θα περιοριζόταν, όμως εγώ έπρεπε να πηγαίνω δύο φορές την ημέρα για να βλέπω το παιδί για περίπου μισή ώρα χωρίς, μάλιστα, να επιτρέπεται να το αγκαλιάσω.

Τι σκεφτόσασταν όταν βλέπατε το παιδί σας να δίνει αυτή τη σκληρή μάχη;

Δεν νομίζω ότι σκεφτόμουν πολύ καθαρά. Περισσότερο ένιωθα όλα τα παραπάνω. Κάθε μέρα και σε απίστευτη ένταση. Αναρωτιόμουν αν είχα γίνει μαμά και προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο για εκείνη: να αντλώ γάλα, να αναζητάω πληροφορίες από τους κατάλληλους γιατρούς, να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις. Κάποιες φορές, σκεφτόμουν – ήλπιζα περισσότερο – ότι θα τα καταφέρει, και – παραδόξως – έπαιρνα μεγάλη δύναμη όταν την έβλεπα στο μικρό κουτάκι της.

Έχετε μιλήσει στην κόρη σας για όσα πέρασε;

Ναι, της έχω μιλήσει. Τα ξέρει όλα. Το έκανα περισσότερο, διότι είχα την εντύπωση ότι εισέπραττε από εμένα ένα μη λεκτικό μήνυμα φόβου, σα να έκρυβα κάποιο άσχημο μυστικό για τη γέννησή της. Αφού λοιπόν εκείνη είχε αρχίσει να ρωτάει σχετικά, συμβουλεύτηκα κάποιον ειδικό και πήρα το θάρρος να της μιλήσω. Της είπα ότι κινδύνεψε και ότι φοβήθηκα πολύ, ότι δεν έφταιγε κανείς γι’ αυτό – συμβαίνει μερικές φορές – και ότι είναι ένα πολύ σπουδαίο και δυνατό παιδί που κέρδισε έναν δύσκολο αγώνα.

Πώς προέκυψε η δημιουργία του blog “31ebdomades”, το οποίο πλέον έχει πάρει τη μορφή ενός ενημερωμένου site;

Ξεκίνησε ως μια μορφή ψυχοθεραπείας, αφού πλέον δεν μπορούσα να κρατάω φυλακισμένα τα όσα είχα νιώσει. Ήθελα να τα μοιραστώ με άλλους γονείς και απορούσα που κανείς μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει ανοιχτά για αυτά τα συναισθήματα. Ένιωθα λίγο σαν εξωγήινη. Σύντομα διαπίστωσα πως οι περισσότερες μητέρες είχαν νιώσει όπως κι εγώ και μου έστελναν τα θετικά τους σχόλια.

Έτσι, συνέχισα με νέο στόχο τώρα: να βοηθήσω εκείνες να νιώσουν καλύτερα. Οργάνωσα group therapies με ειδικούς, συναντήσεις μόνο για γονείς και σεμινάρια για τον δύσκολο θηλασμό των πρόωρων. Έτσι, σιγά σιγά το blog έπαιρνε άλλη μορφή, πιο εξωστρεφή. Τελικά, μερικές από τις μητέρες που γνώρισα έγιναν συνοδοιπόροι μου και μαζί (ειδικά με την Τασούλα Μελισσοπούλου) μετατρέψαμε το blog σε site, που στόχο τώρα έχει και την πληροφόρηση, εκτός από τη στήριξη και το μοίρασμα εμπειριών. Από το περασμένο μάλιστα φθινόπωρο φέραμε στην Ελλάδα τη δράση “Μικρό χταπόδι”, μια διεθνή εκστρατεία που στόχο έχει να αποκτήσει κάθε πρόωρο νοσηλευόμενο μωρό ένα πλεκτό χταποδάκι, προκειμένου να πιάνει τα πλοκάμια του και όχι τα καλώδιά του.

Πώς αντιμετωπίζουν όλα όσα έχουν περάσει, όλα εκείνα τα πρόωρα παιδιά και οι γονείς τους, με τους οποίους έρχεστε σε επαφή;

Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Άλλος επιλέγει να μην μιλήσει ξανά γι’ αυτό και να το κρύψει κάπου μέσα του, άλλος θρηνεί, άλλος θέλει να βοηθήσει εκείνους που το περνάνε τώρα και άλλος απλά να μοιραστεί την ιστορία του – στο 31 ebdomades φιλοξενούνται άλλωστε πολλές αληθινές ιστορίες. Μερικοί το βιώνουν πιο αισιόδοξα, σαν κάτι που τους δίνει δύναμη, και άλλοι σαν πηγή διαρκούς αγωνίας για το πώς θα εξελιχθεί το παιδί. Πολλά ζευγάρια χωρίζουν και αρκετές φιλίες χάνονται μετά από ένα τόσο καταλυτικό γεγονός. Είναι το μετατραυματικό στρες που τα αλλάζει όλα. Το σίγουρο είναι πως μετά τη γέννηση ενός πρόωρου μωρού, αναθεωρείς τη ζωή και τις προτεραιότητές σου. Και κάτι ακόμη: όλοι έχουν βιώσει τραυματικά τον αποχωρισμό από το παιδί τους.

Πώς αντιμετωπίζει την προωρότητα το ελληνικό κράτος; Τι έχετε διαπιστώσει από την εμπειρία και τη δράση σας;

Είναι μια δύσκολη ερώτηση, ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης… Ξέρετε, πολλές μονάδες νοσηλείας πρόωρων κινδυνεύουν να κλείσουν ή δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα για το απαραίτητο υγειονομικό υλικό. Στην επαρχία οι μονάδες είτε απουσιάζουν, είτε είναι τόσο ανεπαρκείς που δεν μπορούν να φιλοξενήσουν τα πρόωρα που πρέπει να διασωληνωθούν, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να υποχρεούνται να αλλάζουν τόπο διαμονής για κάποιο διάστημα. Αλλά και αργότερα, όταν το μωρό έχει βγει από τη μονάδα και ίσως χρειάζεται επαναληπτικές εξετάσεις ή θεραπείες, πάλι στα μεγάλα αστικά κέντρα πρέπει να τρέχουν οι γονείς και, όπως φαντάζεστε, με μεγάλο κόστος.

Από την άλλη, το ιατρικό προσωπικό είναι εξαιρετικό και κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες και εξαντλητικές βάρδιες για να καλύψει τα κενά του συστήματος. Φανταστείτε ότι η κάθε μονάδα νοσηλείας έχει τους δικούς της κανόνες – δεν υπάρχει δηλαδή ενιαία πολιτική υγείας στο συγκεκριμένο θέμα – και έτσι αν στη μία μονάδα επιτρέπεται να πάρεις το μωρό σου αγκαλιά και να το θηλάσεις, σε μια άλλη μπορεί να απαγορεύεται. Ούτε φυσικά υπάρχει συστηματική ψυχολογική στήριξη, η οποία είναι απαραίτητη για τους γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με το σοκ της εντατικής. Είναι πολλά που πρέπει να κάνει το κράτος τόσο αναφορικά με τη βραχυπρόθεσμη νοσηλεία στις μονάδες, όσο και αναφορικά με τη μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση τυχόν δια βίου προβλημάτων.

Για αρχή, όμως, θα ζητούσα να επιτρέψει στους γονείς να εμπλακούν στη φροντίδα των μωρών τους μέσα στις ΜΕΝΝ, να γίνει ανοιχτό το επισκεπτήριο, να επιτρέπονται οι αγκαλιές, να ενθαρρύνεται η θεραπευτική αγκαλιά Καγκουρό και ο θηλασμός και να υπάρχει μια καθοδήγηση τόσο στα πρακτικά ζητήματα καθημερινής φροντίδας, όσο και στα βαθύτερα ψυχολογικά που προκύπτουν από μια τόσο τραυματική εμπειρία.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε όλα τα πρόωρα παιδιά για τη ζωή τους στο μέλλον;

Αν και δεν μου αρέσουν οι συμβουλές, μάλλον να συνεχίσουν να μάχονται όπως εκείνα ξέρουν…

Αν θέλετε να συνεισφέρετε στην πρόσφατη δράση του 31ebdomades “Μικρό χταπόδι”, ενημερωθείτε εδώ [3]