- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Η Χριστίνα έγινε σήμερα σημαιοφόρος σε μια πολύ διαφορετική γιορτή: Η ίδια και ο διευθυντής του σχολείου της μιλούν στο Infokids.gr

Εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλη χρονιά έλαβαν χώρα φέτος οι εορτασμοί της επετείου του “ΟΧΙ” στα σχολεία, χωρίς βέβαια παρελάσεις και χωρίς εκδηλώσεις που απαιτούν συγχρωτισμό.

Για κανένα παιδί η κατάσταση αυτή δεν είναι ευχάριστη, όμως το παράπονο μεγαλώνει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση των αριστούχων, των μαθητών δηλαδή που περίμεναν πώς και πώς τη σημερινή ημέρα για να κρατήσουν την ελληνική σημαία και να σταθούν παραστάτες στην παρέλαση, τιμώντας έτσι την πατρίδα τους, το σχολείο τους και τις οικογένειές τους.

Μία από αυτούς και η μαθήτρια της ΣΤ’ τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ζωγράφου, Χριστίνα Μ., η οποία μίλησε νωρίτερα στο Infokids.gr για τη σημερινή της εμπειρία, αλλά και για το πώς έχει κυλήσει η σχολική χρονιά μέχρι σήμερα:

“Χθες το πρωί, όταν κάναμε μάθημα, ξαφνικά ήρθε μέσα στην τάξη ο διευθυντής και ο υποδιευθυντής. Εμείς δεν είχαμε ιδέα για το τι θα μας έλεγαν. Όταν ο διευθυντής άρχισε να λέει για την παρέλαση, εγώ σκέφτηκα ότι θα ανακοινώσουν τον σημαιοφόρο και τους παραστάτες και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πάρα πολύ γρήγορα. Έτσι, λοιπόν, όταν άκουσα ότι θα είμαι σημαιοφόρος χάρηκα πάρα πολύ και έφυγε όλο το άγχος που είχα! Όλοι οι συμμαθητές μου χειροκροτούσαν και όλοι μου έλεγαν μπράβο.

Αισθάνομαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου και πάρα πολύ χαρούμενη. Το να καταφέρεις βγεις σημαιοφόρος δεν πιστεύω πως είναι εύκολο, γιατί πρέπει να διαβάζεις αρκετά. Εγώ προσπαθώ και διαβάζω πολύ. Δε με κουράζει τόσο αυτό, μου αρέσει γιατί μαθαίνω πολλά καινούργια πράγματα. Οι γονείς μου και όλη μου η οικογένεια, ήταν πολύ συγκινημένοι και περήφανοι”, μας λέει η Χριστίνα και το πρόσωπό της λάμπει!

“Δυστυχώς φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου, όπως την γιορτάζαμε πιο παλια. Από την καραντίνα κιόλας είχα καταλάβει ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά από τις προηγούμενες χρονιές. Φέτος λοιπόν, δεν κάναμε πρόβες για την παρέλαση ούτε οι μικρότερες τάξεις δεν έκαναν γιορτή. Νιώθω λίγο άτυχη γιατί φέτος δεν θα παρελάσουμε και είναι η μόνη χρονιά που θα είμαι σημαιοφόρος. Νομίζω, επίσης, πως δεν είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι, γιατί και άλλα παιδιά της ηλικίας μου, που έγιναν σημαιοφόροι, δεν θα έχουν αυτή την ευκαιρία.

Σήμερα το πρωί, κατεβήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, όπου βρίσκονταν ο διευθυντής, η δασκάλα μας και οι γυμνάστριες. Ο διευθυντής μας μίλησε και μας εξήγησε τη σημασία αυτής της γιορτής. Μου παρέδωσε τη σημαία, είπαμε τον εθνικό ύμνο και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μαζί με όλη την τάξη. Ήταν μια ωραία εμπειρία, αλλά θα προτιμούσα να ήταν και η οικογένειά μου εκεί και να μην φορούσαμε μάσκες. Με άλλα λόγια θα ήθελα η γιορτή να γινόταν κανονικά και να μην χρειαζόταν να προσέχουμε τόσο πολύ”, μας λέει η ίδια περιγράφοντας πώς έγιναν φέτος στα σχολεία οι εορτασμοί.

Όσο για το πώς είναι φέτος οι συνθήκες στα σχολεία με όλα αυτά μέτρα; “Η φετινή σχολική χρονιά είναι ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη για όλους μας. Η σωστή χρήση της μάσκας, η τήρηση των αποστάσεων και η πλύσιμο των χεριών μάς έχουν δυσκολέψει. Όλοι οι δάσκαλοι μάς λένε να προσέχουμε πολύ. Εγώ δυσκολεύομαι πολύ όταν φοράω την μάσκα γιατί όχι μόνο δεν μπορώ να αναπνεύσω, αλλά και η φωνή μου δεν ακούγεται. Η δασκάλα μας ευτυχώς μας αφήνει να βγαίνουμε έξω από την τάξη για να παίρνουμε μια ανάσα” λέει η ίδια και συνεχίζει: “Από όλες τις αλλαγές πάντως πιο δύσκολη είναι οι αποστάσεις, γιατί είναι πολύ δύσκολο να μην μπορείς, για παράδειγμα, να είσαι δίπλα δίπλα με τον φίλο σου ή να μην μπορείς να τον αγκαλιάσεις”.

Ρωτήσαμε, τέλος, την Χριστίνα, αν έχει να στείλει ένα μήνυμα στο υπ. Παιδείας, με αφορμή τη φετινή σχολική χρονιά: “Στο υπουργείο Παιδείας θα έλεγα να προσέχει όλα τα σχολεία της Ελλάδας το ίδιο. Το δικό μου σχολείο έχει 500 περίπου παιδιά, ένα πολύ μικρό προαύλιο και έξι μόνο πολύ βρώμικες τουαλέτες. Θα ήθελα όλα τα παιδιά να πηγαίνουμε σε καθαρά και ωραία σχολεία”.

Ο δεύτερος σημαιοφόρος του σχολείου, Γεράσιμος Κομνηνός, μας μίλησε με τα δικά του λόγια για την διαφορετική αυτή σημερινή ημέρα και στέλνει ένα εξαιρετικό, αισιόδοξο μήνυμα:

“Φέτος την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου ήταν όλα διαφορετικά. Πρώτα απ’ όλα δεν ήταν καλεσμένοι οι γονείς στη σχολική γιορτή. Εμείς οι μαθητές φορούσαμε, όπως και οι δάσκαλοί μας, μάσκες. Παραδόθηκε η σημαία έτσι απλά, χωρίς κόσμο να μας χειροκροτά και να βγάζει φωτογραφίες. Πάντως η τάξη μας στολίστηκε γιορτινά, όπως και η αίθουσα εκδηλώσεων. Μετά την παράδοση της σημαίας είδαμε στην τάξη μας ένα ντοκιμαντέρ για την σημερινή επέτειο.

Η παρέλαση δεν θα γίνει στη γειτονιά μας λόγω του κορονοϊού. Αυτό το γεγονός δε με πειράζει. Αφού ήρθαν τα πράγματα έτσι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες υγιεινής για να προστατευτούμε. Θα κάνουμε όλοι υπομονή για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε του χρόνου και πάλι όλοι μαζί χαρούμενοι και ασφαλείς.

Φέτος μέσα από αυτή την διαδικασία μάθαμε και κάτι άλλο: Το να κάνουμε παρελάσεις δεν είναι ο μόνος τρόπος να αποδείξουμε ότι αγαπάμε τη χώρα μας: Ένα παράδειγμα είναι όλα όσα έκαναν οι Έλληνες όταν αντιστάθηκαν στο φασισμό θυσιάζοντας πολλές φορές τη ζωή τους.

Αισθάνομαι λίγο περίεργα που σήμερα είναι όλα τόσο διαφορετικά, αλλά ίσως αυτά που ζούμε είναι λιγότερα σε σχέση με όλα όσα περάσανε τότε οι Έλληνες.”

Ο διευθυντής του σχολείου κ. Νίκος Δημητρίου περιέγραψε τις σημερινές εκδηλώσεις στα σχολεία, αλλά και πώς εξελίσσεται η κατάσταση με τον κορωνοϊό:

“Γνωρίζοντας ότι η σημερινή μέρα θα εξελισσόταν υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες, εμείς προσπαθήσαμε, τηρώντας πάντα τα μέτρα ασφαλείας, να δώσουμε στα παιδιά το μήνυμα της ημέρας -γιατί εκτός από γνώσεις, στα παιδιά πρέπει να δίνουμε και αξίες. Αυτές, για τη σημερινή μέρα, είναι η αγάπη για την πατρίδα, η αξία της αντίστασης, του αγώνα για ελευθερία. Και ένας τρόπος να δώσουμε αυτές τις αξίες είναι συγκινησιακά, βιωματικά και πραξιακά.

Ό,τι λοιπόν έχει να κάνει ένα σχολείο για τη σημερινή μέρα το κάναμε: Στολίσαμε την τάξη, στολίσαμε την αίθουσα εκδηλώσεων, προετοίμασαν τα παιδιά κάποια μικρή ομιλία, η τελετή της απονομής της σημαίας έγινε κανονικά στην αίθουσα εκδηλώσεων, στην οποία κατεβήκαμε με επισημότητα, καθίσαμε όπως έπρεπε κ.λ.π.

Αυτό που τους είπα στον λόγο μου εκεί ήταν, ότι ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων που τους ενώνει, εκτός από την γλώσσα, είναι αυτό της αντίστασης σε κάθε επιβολή, από τη Μάχη των Θερμοπυλών μέχρι το Έπος του ‘40 και το Πολυτεχνείο με τον αγώνα των νέων το ‘73. Και αυτή η έννοια της αντίστασης έχει φέτος περισσότερη αξία να την καταλάβουν τα παιδιά όσο ποτέ”, μας λέει ο κ. Δημητρίου, εξηγώντας, ότι στο τέλος της γιορτής, αφού τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο, έβγαλαν και φωτογραφίες για να τις στείλουν στους γονείς των παιδιών που δεν μπορούσαν φέτος να παρευρίσκονται στη γιορτή.

Όπως ο ίδιος λέει, τα παιδιά θα ήθελαν να έχουν γίνει φέτος διαφορετικά οι εορτασμοί, αλλά και να πάνε στην εκκλησία, όπως κάθε χρόνο, όμως φέτος αυτό είναι ανέφικτο. “Ήταν, όμως, ντυμένα όπως έπρεπε, έβαλαν το διακριτικό τους και το μαντήλι του σχολείου μας, δεν είχε η μικρή και λιτή αυτή γιορτή κάτι να ζηλέψει από τις άλλες γιορτές. Στην καρδιά τους το κλίμα αυτό μπορεί και να δημιούργησε πιο έντονη φόρτιση. Άλλωστε, μερικές φορές όταν χάνουμε κάτι το εκτιμάμε και περισσότερο…” εξήγησε ο κ. Δημητρίου.

Αναφερόμενος στα μέτρα στο σχολείο, ο ίδιος μας είπε ότι τα παιδιά τον έχουν εκπλήξει από το πόσο υπάκουα είναι και πόσο έχουν προσαρμοστεί. Βάζουν τη μάσκα τους, προσέχουν, βάζουν αντισηπτικό κ.λ.π. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρόκειται και για ένα σχολείο που δεν έχει ελλείψεις, ούτε σε αντισηπτικά, ούτε σε καθαριστικά, μα ούτε και σε εκπαιδευτικό προσωπικό και αυτό, φυσικά, έχει να κάνει με τη μέριμνα του ίδιου και μάλιστα έγκαιρα:

“Εγώ είμαι διευθυντής 14 χρόνια. Εμείς στο σχολείο έχουμε να προστατεύσουμε ανθρώπινες ζωές. Πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε τα κουμάντα μας. Εγώ όταν έκλεισε τον Ιούνιο το σχολείο πήρα μάσκες, πήρε αντισηπτικά με τα λεφτά που είχα περίσσευμα και έτσι ήμουν έτοιμος. Πρέπει μερικές φορές να μη σκεφτόμαστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για εμάς, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς. Από τα λεφτά αυτά, λοιπόν, που διαχειριζόμαστε, κάνουμε το κουμάντα μας. Να μην κλαιγόμαστε. Τα χρήματα είναι συγκεκριμένα και οι ανάγκες έχουν προτεραιότητες. Το επόμενο βήμα τώρα είναι να πάρουμε κάποιους υπολογιστές και να έχουμε για την εξ αποστάσεως. Πρέπει να προλαβαίνουμε πράγματα και όχι να φτάνουμε στο σημείο να πρέπει να τα θεραπεύσουμε.”