- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Ιστορίες τηλεκπαίδευσης: Μια φιλόλογος αποκαλύπτει τα “βάσανα” που αντιμετωπίζει στην προσπάθειά της να ολοκληρώσει το μάθημά της

Σενάριο (επιστημονικής πραγματικότητας): Εγώ, φιλόλογος [2] που διδάσκει Ιστορία Α’ Γυμνασίου, βρίσκομαι σε καθεστώς υποχρεωτικής καραντίνας, καθώς είμαι στενή επαφή μαθητή/κρούσματος κορωνοιού.

Επομένως, κάνω διαδικτυακά μαθήματα στους/τις μαθητές/τριες οι οποίοι/ες δεν ανήκουν στο τμήμα που έκλεισε, αλλά εξακολουθούν να πηγαίνουν στο σχολείο. Εγώ ανοίγω την ηλεκτρονική πλατφόρμα [3] από το σπίτι μου, η εικόνα μου προβάλλεται στον πίνακα μέσω προτζέκτορα (μια μέρα θα βγάλω αυτή τη λέξη από την πρίζα), η φωνή μου ακούγεται από δύο ηχεία συνδεδεμένα με τον υπολογιστή και τα παιδιά παρακολουθούν το μάθημα από τα θρανία τους (άσκησις επί χάρτου νούμερο δεκαπέντε, οι άλλες δεκατέσσερις μας είχαν φανεί ουτοπικές)

Στέκομαι μπροστά στην οθόνη.

Δωμάτιο υποδοχής έτοιμο.

Κάμερα έτοιμη.

Μικρόφωνο έτοιμο.

Ανάσα έτοιμη (σ’ αυτή δεν είχα κάνει πρόβα, ευτυχώς αυτό το σύστημα έχει αυτοματισμούς).

Σκηνή πρώτη: τηλεκπαίδευση, σπίτι- σχολείο.

Κλακέτα…. και…. φύγαμε!!!!!

Πού πάμε; Δε βλέπω να κινείται κάτι!

Σιωπή.

Σιγή.

Ενός (μακρόσυρτου) λεπτού σιγή.

Ποιος είναι ο ήρωας σήμερα (εκτός από μένα);

Συνεχίζει το τίποτα.

Άδειο.

Κενό.

Μηδέν.

Κάπου εδώ εξαντλούνται τα συνώνυμα στο λεξικό για τη μουγκή, άλαλη, άφωνη και ατελέσφορη οθόνη μου..

Ώσπου ξαφνικά εγένετο Κόσμος!

-Καλημέρα παιδιά!

-Καλημέρα παιδιά, μου απαντά κατενθουσιασμένη η φωνή μου.

Ω ναι, μικροφωνίζω, γεγονός που σημαίνει ότι θα ακούω ό,τι λέω εις διπλούν..

-Τι κάνετε; Πώς είστε σήμερα;

-Τι κάνετε; Πώς είστε σήμερα; απτόητη η φωνή μου εξακολουθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις και να με μιμείται (πολύ πετυχημένα, οφείλω να ομολογήσω.)

Δε θα είμαι καλά για πολύ (κρατήθηκα μην το πω δυνατά και πάρω την πληρωμένη απάντηση)

-Ποιο μάθημα έχουμε σήμερα;

-Ποιο μάθημα έχουμε σήμερα; με ειρωνεύτηκε η ηχώ μου, σίγουρα αδιάβαστη, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.

Θύμωσα για τα καλά! Άκου κυρά τάδε μου, στην τάξη μου, ακόμα κι η φωνή μου να είσαι, πρέπει πρώτα να σηκώσεις το χέρι σου, όπως όλοι, να ζητήσεις τον λόγο και μόνο αν..

Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή μπήκε ο Διευθυντής για να βεβαιωθεί ότι όλα πήγαιναν καλά (με την ευρεία έννοια πάντοτε) και σώθηκα. Μετακίνησε τα καλώδια των ηχείων και το ηχητικό σύστημα πέρασε στο επόμενο επίπεδο … περιπέτειας. [4]

-Ωραία (βιάστηκα να ευχαριστηθώ η ανυποψίαστη), ας θυμηθούμε γρήγορα πώς ξεκίνησε η μεγάλη διαμάχη ανάμεσα σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες κι ας ανοίξουμε τα βιβλία στη σελίδα 83.

-Στην 23; πετάχτηκε κάποιος από το τελευταίο θρανίο.

-Στην 83 είμαστε, ενημέρωσε η μικρή εγκυκλοπαίδεια της τάξης.

-Γιατί μας πάει τόσο πίσω; ήταν κι άλλος που έπαιρνε 23 φορές όρκο για την 23.

-Επανάληψη; ο καχύποπτος.

-Γυρίστε, αυτό είπε η κυρία, ο υπάκουος.

-Τι πετάγεσαι εσύ, ρε; ο ανεξάρτητος.

-Θες να’ ρθω; ο ατρόμητος.

-Σήκω τώρα! ο μάγκας ο πολλά βαρύς.

-Σας παρακαλώ παιδιά! εγώ η ολύμπια, με τη θεϊκή μου ψυχραιμία να κρέμεται από τον πιο απόκρημνο βράχο του βουνού . Είπα στη σελίδα 83!

-Α! Δεν ακούσαμε. Στη 43 θέλει να πάμε.

-Πάλι δεν είναι η σωστή!

-Εγώ σας είπα ότι κάνει επανάληψη.

-Και πού ξέρεις εσύ;

-Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα;

-Από σένα…

-Πάψε γιατί…

(Οι υπόλοιπες λέξεις που ακούστηκαν στην αίθουσα δε γράφονται, αλλά σχηματίζονται με ιερογλυφικά σύμβολα των αρχαίων Αιγυπτίων που βρίσκονται χαραγμένα σε έναν πάπυρο κρυμμένο στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου και φυσικά ποτέ δε δίδαξα σε ευέξαπτους έφηβους μαθητές/τριες για ευνόητους λόγους.)

Καθώς οι πιο θερμόαιμοι σηκώθηκαν για να ξεκαθαρίσουν το πρόβλημα της τιμής (ή της σελίδας, πάντως μαθηματικά ήταν), έσπρωξαν την έδρα (ώθηση που λένε και στη φυσική) και το σύστημα λειτούργησε και πάλι (με τη συνδιδασκαλία όλα τα θέματα της σύγχρονης εκπαίδευσης διορθώνονται)

Έτσι για λίγο, αφού όλοι επέστρεψαν στη βάση τους, αφήσαμε στη σκηνή να ζωντανέψουν Αθηναίοι που πίεσαν τους συμμάχους τους, Σπαρτιάτες που μετέφεραν τις επιχειρήσεις στη Μακεδονία, φτάσαμε στην Αμφίπολη και θρηνήσαμε τον Βρασίδα και τον Κλέωνα. Παρά τις εκατέρωθεν απώλειες, ένιωσα πια αρκετά σίγουρη, ώστε να δώσω το λόγο στα παιδιά και τόλμησα το απονενοημένο:

-Ποιος πρότεινε στους Αθηναίους να οργανώσουν εκστρατεία στη Σικελία;

Πέντε ελατήρια εκτινάχτηκαν να απαντήσουν.

Τα παιδιά έχουν αλλάξει θέσεις, γιατί πρέπει να παρακολουθήσουν το μάθημα από την αίθουσα με τον προτζέκτορα (αν τον αποκαλέσω προβολέα αναβαθμίζεται η κατάσταση;).

Από το γυάλινο πύργο μου μόνο μανίκια ξεχωρίζω και αυτά σκούρα.

Σκούρα τα πράγματα.

Θα συνδυάσω: χέρι με κίνηση υαλοκαθαριστήρα σε καταιγίδα, μαλλιά καλπάζουσα αλογοουρά.

-Πες μου, Αντωνία.

-Ο Αλκιβιάδης, κυρία!

-Μπράβο! (και στις δυο μας)

-Ποιοι άλλοι ορίστηκαν μαζί του στρατηγοί;

Κι άλλα σκούρα μανίκια. Οθόνης μισοσβησθείσης, όλα τα μανίκια όμοια..

-Μπράβο, Άννα!

Η Θεά Τύχη μού χτύπησε ελαφρά την πλάτη και αποχώρησε. Έτσι άρχισα κι εγώ να διηγούμαι μόνη μου τα γεγονότα αφήνοντας το νήμα της ιστορίας και τα καλώδια της τεχνολογίας να δώσουν τη δική τους μάχη της διαπλοκής.

Το μάθημα έτρεχε. Είχαμε περάσει τη μέση και τρέχαμε στην κατηφόρα. Να κάνω τον απολογισμό, χαμένοι, κερδισμένοι, άντε όσοι ζήσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μας.

-Και πώς τον έλεγαν τον πόλεμο;

-…τον πόλεμο; πετάχτηκε από το πουθενά και με ρώτησε η φωνή μου.

Ξάνα.

Τυχαίο είναι, θα κάνω την αδιάφορη.

-Τον πόλεμο; ρώτησα.

-Τον πόλεμο; έντρομη είχε ξυπνήσει η φωνή μου, είχε χάσει πολλά επεισόδια κι αντιλαλούσε ανάμεσα στους τοίχους, χτυπιόταν να ξεφύγει .

Με τις τόσες πολεμικές ιαχές φοβήθηκα ότι θα αρχίσουν τα παιδιά να πηδούν από τα ανοιχτά παράθυρα για να γλιτώσουν.

Έπρεπε πάλι να φέρω έναν σύγχρονο ‘Ηφαιστο (κάθε σχολείο διαθέτει τον αφανή, πανταχού παρόντα υπερήρωα), για να αποκαταστήσει το σύστημα.

Κι έτσι ολοκληρώσαμε τις πολεμικές επιχειρήσεις τις μεγάλες.

Κι ο ικανότατος ο στρατηγός ο Λύσανδρος,

ο διορατικός ο Λύσανδρος, τους εξευτέλισε τους Αθηναίους,

τους Αθηναίους που αρμένιζαν και τον περίμεναν,

τους Αθηναίους τους υπερήφανους , τους αλαζόνες,

ως το ακρωτήριον της Σάμου Νότιον έφτασε

ο στόλος των Αθηναίων να ηττηθεί..

Τι ήταν να ανακοινώσω το νέο; Τι νέο; Το 407 π.Χ. έγινε.

Η σύνδεση διακόπηκε. Δε μεταδίδω άλλο! [5]

Η οθόνη ξανάγινε κενή, στο χρώμα του πεθαμένου χιονιού.

Έχασα την τάξη μου συλλογίστηκα..

Έχασα

Την

Τάξη

Μου

……………….

Κάπου στο ακρωτήριο της Σάμου Νότιον…

Έχασα την τάξη μου.

Υπεύθυνος για την ήττα του Αθηναϊκού στόλου, θεωρήθηκε ο Αλκιβιάδης, ο οποίος δεν επέστρεψε στην Αθήνα.

Υπεύθυνος για τη ήττα του μαθήματός μου ποιος είναι, για να μην επιστρέψει στη θέση του;

Κοιτάζω την αντανάκλασή μου στο γυαλί.

Κάπου στο ακρωτήριο της Σάμου.

Σκεφτόμουν τέτοια εποχή θα ‘ναι ωραία στη Σάμο, θα τραγουδάει ο άνεμος ανάμεσα στα σύγνεφα, έτσι τα λένε, όταν σου γνέφουν με κέφι.

Σκεφτόμουν να πηγαίναμε με τα παιδιά ένα ταξίδι, να δούμε από κοντά και το υδραγωγείο του Πολυκράτη (κι ας είναι από τη σελίδα 47), τον Πυθαγόρα.

Σκεφτόμουν τα παιδιά, το ταξίδι…

Τελικά, το μόνο της ζωής μου ταξίδιον με τα παιδιά μου το ονειρεύομαι.

Κάθε μέρα στην εκπαίδευση.

Με αρετή και τόλμη.

Κι αν χαθούν (στην τηλεκπαίδευση) θα βγω να τα αναζητήσω να αρμενίζουν εις Σάμον.

Ασημίνα Μπάφα [6]

φιλόλογος