Κακομαθημένοι vs Ξυλοδαρμένοι: Η άποψη μιας δασκάλας για τη διαπαιδαγώγηση των σημερινών παιδιών

Ανήκω στη γενιά των ξυλοδαρμένων. Έφαγα πολύ ξύλο στην παιδική μου ηλικία. Το έφερα βαρέως που δεν είχα μια παιδική ζωή στρωμένη με κόκκινο χαλί. Σήμερα, δυο ανάσες πριν τα πενήντα, ούτε που το σκέφτομαι. Άντεξα πολλά χάρις σε αυτό το ξύλο μα κυρίως άντεξα πολλά χάρις στα «μη» που ειπώθηκαν την κατάλληλη στιγμή.

Σήμερα, ξυλοδαρμένα παιδιά δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον, στο ποσοστό που υπήρχαν παλιά.

Τη γενιά των ξυλοδαρμένων διαδέχτηκε η γενιά τωνκακομαθημένων. Με τη διαφορά ότι τα «κακομαθημένα» παιδιά προέρχονται από ξυλοδαρμένους γονείς!

Αυτό κι αν είναι παράδοξο. Από στερημένους γονείς. Από γονείς, λέω τώρα, που δεν πραγματοποίησαν ούτε ένα τους όνειρο. Με όμηρο τα παιδιά τους, λοιπόν, οι άλλοτε ξυλοδαρμένοι μπαίνουν σε έναν αγώνα δρόμου απόκτησης προσόντων. Τα σημερινά παιδιά της ηλικίας του δημοτικού, μαθαίνουν δυο ξένες γλώσσες κι ας μην μπορούν να συντάξουν ένα άρθρο 100 λέξεων στην τοπική εφημερίδα για τους φίλους τους, παράδειγμα, τα ζώα. Κι ας αδυνατούν να ζητήσουν ευγενικά να αγοράσουν ένα παιχνίδι. Μαθαίνουν μουσική, πιάνο και κιθάρα, πάνε χορωδία, λαμβάνουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες, και κάνουν πλήθος δραστηριοτήτων όλο το απόγευμα σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, αντίθετα με εμάς, τα ξυλοδαρμένα παιδιά της δεκαετίας του ’70, που παίζαμε ποδόσφαιρο στην αλάνα, κορίτσια αγόρια, μέσα στη σκόνη και τη λάσπη, που κολυμπούσαμε μοναχά μας κόντρα στον μαΐστρο, που μιλούσαμε, όμως, ατέλειωτα μεταξύ μας και που σφύριζε στα αυτιά μας η νουθεσία της μάνας μας, «αυτό δεν είναι σωστό, πρόσεχε!», «δεν μιλάμε έτσι σε έναν μεγαλύτερο», «σεβόμαστε τον δάσκαλο».

Τα προσοντούχα παιδιά της εποχής μας ζουν σε ένα εικονικό κόσμο γεμάτο χρώματα, μηχανικούς ήχους και κινούμενες εικόνες. Ο μόνος ήχος που θα ηχεί παράταιρος σε λίγα χρόνια θα είναι το «μη» και το «πρόσεχε!» του γονιού. Δεν συνομιλούν μεταξύ τους ακόμα και στα παιδικά πάρτι. Και η πιο θλιβερή εικόνα είναι να τα βλέπεις με ένα κινητό στα χέρια να βγάζουν άναρθρες κραυγές μιμούμενα τους σούπερ ήρωες και ηρωίδες των εφαρμογών video games στις έξυπνες συσκευές τους.

Αυτά τα παιδιά, με τον πολιτισμό στην ποδιά τους, με τις ανέσεις και την άμεση ικανοποίηση των «θέλω» τους από τους ξυλοδαρμένους, επαναλαμβάνω γονείς,  δυστυχώς δεν έχουν αποκτήσει τη λεγόμενη κουλτούρα της ευγένειας. Δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τον φίλο συνομήλικο από τον ηλικιωμένο, γι’ αυτό μιλούν σε όλους ανεξαιρέτως στον ενικό. Τρώνε το παγωτό και θεωρώντας το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο πετάνε κάτω τη συσκευασία κι ας έχουν κάνει πρόγραμμα περιβαλλοντικό στο σχολείο. Αυτά τα ίδια παιδιά, αντιμιλούν στους δασκάλους τους, σηκώνουν χέρι –ναι, το είδα κι αυτό- στους γονείς τους. Κοινώς, αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία της λέξης σεβασμός.

Μια κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνεται καθημερινά ως πρότυπο.

Λείπουν τα «μη» της άτυπης κοινωνικοποίησης που αναλαμβάνει η οικογένεια στα πρώτα βήματα του παιδιού και περισσεύουν τα «ακούς τι σου λέω εγώ!» από τις μονίμως οργισμένες  τηλεοπτικές μαμάδες.

Ας προσέξουμε λίγο. Τείνουν αυτές οι καθημερινές εικόνες της τσιρίδας παιδιών και δυστυχώς των γονιών τους, στην παραλία ή στην πλατεία να γίνουν οι μόνες εικόνες. Ας προσέξουμε λίγο τη γενιά των κακομαθημένων ελληνόπουλων. Θυμώνουν κι εξοργίζονται πιο πολύ απ’ τους γονείς τους. Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το θράσος από το θάρρος, την επιμονή από την εμμονή. Δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη των κόκκινων γραμμών και των ορίων. Ίσως γιατί δεν τα δίδαξαν ποτέ τους αυτοί που έπρεπε. Ή ίσως, γιατί σαν κοινωνία δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τον θυμό και την οργή μας. Θέλει κι αυτό παιδεία κι ας μην βρίσκουμε πάντα δικαιολογία την κρίση που βιώνουμε.

Ας προσέξουμε λίγο, γιατί τα «κακομαθημένα» γίνονται κακέκτυπα των αφασιακών πια, γονιών τους.

Κι αν, λέω, αν το σχολείο διδάσκει τρόπους και συμπεριφορές, είναι φορές που προσκρούει στον τοίχο των ίδιων αυτών γονιών, που με κλισέ του τύπου «δεν έχετε το δικαίωμα» κλείνουν την πόρτα της αγωγής του παιδιού τους στον δάσκαλο

Ας προσέξουμε λίγο… σαν κοινωνία. Αύριο, δεν είναι πολύ μακρινό αυτό το αύριο, θα είναι αργά.

Πηγή:  Αναστασία Ευσταθίου