Όταν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδιά όλοι μας λένε για τις όμορφες στιγμές που θα ζήσουμε μαζί τους, την χαρά και την αγάπη που θα μας κάνουν να νιώσουμε. Και είναι αλήθεια πως και εμείς γι’αυτές τις όμορφες στιγμές ανυπομονούμε.
Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, βέβαια, αλλά και τον πρώτο καιρό με το παιδί οι περισσότεροι θα μας μιλήσουν και για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε με ένα βρέφος στο σπίτι. Πώς θα είναι η ζωή με ένα μωρό, πώς θα το θηλάσουμε, πώς θα το ντύσουμε, τι να του δώσουμε να φάει. Αυτά και πολλά άλλα ακόμα, βασανίζουν μια νέα μαμά, η οποία προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε μία – ομολογουμένως – πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση και να βγει «αλώβητη» από αυτή. Ωστόσο, σπάνια θα ακούσουμε κάποιον να παραδέχεται ότι αυτές οι δυσκολίες δεν είναι τίποτα σε όσα θα ακολουθήσουν μετά τη βρεφική και τη νηπιακή ηλικία.
Μία μαμά γράφει ακριβώς για αυτές τις στιγμές. Για το πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα μεγάλο παιδί, αλλά και το πόση ανάγκη έχει από λίγη στήριξη μια οποιαδήποτε μαμά σε αυτή τη φάση της ζωής…
«Η μετάβαση στην γονεϊκή ζωή δεν είναι εύκολη και το να προσπαθήσεις να προσαρμόσεις την καθημερινότητά σου στις ορέξεις και το πρόγραμμα ενός μωρού φαντάζει ακατόρθωτο. Γι’ αυτό το στάδιο, όμως, λίγο-πολύ όλοι σε προετοιμάζουν. Εκείνο που κανείς δεν σου λέει ποτέ είναι τι να κάνεις όταν το παιδί σου μεγαλώνει.
Κι όμως, στη ζωή της μαμάς και του μπαμπά, τα δύσκολα δεν τελειώνουν όταν το παιδί μάθει να μιλά και να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του. Κανείς και ποτέ δεν σε προετοιμάζει για αυτή την πλευρά της γονεϊκής ζωής. Και για να σας είμαι ειλικρινής θα ήθελα πάρα πολύ κάποιος να μου έχει δώσει μερικά στοιχεία παραπάνω και για αυτό το δύσκολο κομμάτι. Το στάδιο του “μεγάλου παιδιού”…
Τον τελευταίο μήνα, νιώθω σα να έχω μπει σε ένα ολοκαίνουριο μονοπάτι της μητρότητας. Αντί για πάνες και βραδινά ξυπνήματα, ασχολούμαι με αθλήματα, φιλίες, διάφορες αιτήσεις και νιώθω σαν μια χορογράφο που ουρλιάζει τις διαταγές στους χορευτές, με τον σύζυγό μου να αναρωτιέται πότε έγινα έτσι…
Νιώθω σαν να βρέθηκα σε αυτή την φάση… τυφλή, επειδή κανείς δεν με προειδοποίησε για τα όσα θα ακολουθούσαν.
Κανείς δεν μου είπε ότι, πλέον, οι άλλοι σε κρίνουν πολύ πιο σκληρά, επειδή οι δικαιολογίες… τελείωσαν. Αργήσαμε στο σχολείο; Τα ρούχα των παιδιών είναι τσαλακωμένα; Ξέχασαν το κολατσιό τους; Δεν πήγα σε μία (1!) συνάντηση γονέων; Φτάνουμε τελευταία στιγμή στις προπονήσεις; Τρώνε fast food; Δεν κάνουν τις εργασίες τους; Θα τους κάνεις και άλλο εμβόλιο; Ξέχασες να κάνεις αυτό το εμβόλιο; Φταις για όλα! Πλέον, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τίποτα…
Τώρα πια δεν αρκεί μόνο να βάζω τα παιδιά μου για ύπνο. Τώρα πρέπει να καταφέρω ένα σωρό άλλα πράγματα. Και τίποτα δεν θα ήταν τόσο δύσκολο αν δεν υπήρχε από πάνω μου – και πάνω από όλες τις μαμάδες – αυτή η αυστηρή κριτική για το τι είδους μητέρα είμαι. Είμαι εκείνη που δεν τα κάνει όλα τέλεια. Είμαι η μητέρα που δεν τα έχει όλα συγκεντρωμένα. Είμαι η μαμά που τα παιδιά της αργούν. Είμαι η μαμά που δεν φορά μακιγιάζ ή ολοκαίνουρια ρούχα καθημερινά. Ο έλεγχος πάνω στις ικανότητές και τις ευθύνες μού ασκεί περισσότερη πίεση από τις ίδιες τις ευθύνες μου. Και όλα αυτά επειδή μέχρι τώρα θα έπρεπε να έχω υπό έλεγχο όλες τις αρμοδιότητες μιας μαμάς, σωστά;
Κι όμως, όχι. Και να σας πω γιατί; Επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό το στάδιο.
Τώρα πια δεν χρειάζεται απλώς να καταφέρω να τα βάζω για ύπνο μια συγκεκριμένη ώρα το βράδυ. Τώρα πρέπει να φροντίζω για τη συναισθηματική και σωματική υγεία, την καθαριότητα, το φαγητό, τα ρούχα, τις εξόδους, τις δραστηριότητες 5 ατόμων! Το ένα παιδί θέλει περισσότερες αγκαλιές, το άλλο παιδί είναι πιο απόμακρο. Αυτός χρειάζεται εξάσκηση στη μουσική, ο άλλος παραπονιέται για πόνους στην κοιλίτσα του, η κόρη μου δεν πήγε καλά σε ένα τεστ και να μην ξεχάσω έχουμε αγώνα στις 5:30 το Σάββατο! Ας μην μιλήσουμε – καλύτερα – για το πόσες φορές πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και τα πόσα χρήματα ξοδεύω… Α! Και κάποτε πρέπει να ξανασυναντηθώ και με έναν τύπο που παντρεύτηκα (ίσως και να κοιμηθώ μαζί του).
Οπότε, αυτό που – ίσως – προσπαθώ να πω είναι, ότι αν υπάρχουν εκεί έξω μαμάδες που βρίσκονται στο ίδιο σημείο με εμένα, ελπίζω να τα πηγαίνετε καλύτερα από ό,τι εγώ. Και κάτι ακόμα…
… θα τα καταφέρουμε. Όπως ακριβώς μάθαμε να αλλάζουμε πάνες, να ταΐζουμε ένα δίχρονο, να ντύνουμε ένα τρίχρονο που χοροπηδά και ουρλιάζει μαζί με ένα 5χρονο που κλαίει. Θα τα καταφέρουμε, όπως ακριβώς τα καταφέραμε όταν τα παιδιά μας έβγαζαν δόντια και πήγαν πρώτη φορά στο σχολείο. Θα τα καταφέρουμε…
Τον τελευταίο καιρό νιώθω… άχρηστη. Νομίζω πως θα καταρρεύσω, πως έχω χάσει τον έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Αυτό που με βοηθά, όμως, να στέκομαι στα πόδια μου ήταν το ότι συνειδητοποίησα πως αυτό είναι ένα κομμάτι της μητρότητας, ένας σταθμός στο ταξίδι της γονεϊκότητας στον οποίο θα προσαρμοστώ, (θα γίνει κι αυτό, έτσι;). Και αργότερα πάλι όλα θα αλλάξουν. Θα ξαναγίνω δυνατή, θα τα καταφέρω…»
