- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Μαμά στο σπίτι: Δύο γυναίκες μιλούν στο Infokids.gr για την πιο ζηλευτή “κατάρα”

Μητρότητα και εργασία: Δύο καταστάσεις ανάμεσα στις οποίες προσπαθούν να ισορροπήσουν σχεδόν όλες οι γυναίκες εδώ και πολλά χρόνια.

Με προτεραιότητα στην ιδιότητα της μητέρας και τη σχέση της με τα παιδιά της, η σημερινή γυναίκα προσπαθεί να είναι σωστή απέναντι σε κάθε υποχρέωσή της, αφήνοντας στην άκρη – αρκετά συχνά – προσωπικές της ανάγκες.

Ακόμα και σήμερα πολλές είναι οι γυναίκες που είτε από ανάγκη είτε από επιλογή αφήνουν την καριέρα και την εργασία τους για να είναι κοντά στα παιδιά τους, ειδικά τα πρώτα χρόνια ζωής τους.

Συχνά, όμως, μια απόφαση με ημερομηνία λήξης καταλήγει να γίνεται μόνιμη, όταν η ανεργία γίνεται σκληρότερη και η διαθεσιμότητα βοήθειας μηδαμινή.

Δύο μαμάδες, φίλες και αναγνώστριες του Infokids.gr, μίλησαν για τη ζωή τους σήμερα, μερικά χρόνια αφού άφησαν τις δουλειές τους και έγιναν “stay at home moms” και μας έκαναν να συμφωνήσουμε, στο ότι ιδανική λύση όταν είσαι γυναίκα με παιδιά είναι αυτή που προσφέρει σε εσένα και την οικογένειά σου ψυχική ηρεμία.

«Κάθε νέα μητέρα η οποία έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο από τη ζωή της για να σπουδάσει έχει ως στόχο κάποια στιγμή να εργαστεί πάλι», Σταυρούλα, 33 ετών

Η Σταυρούλα, μαμά δύο μικρών αγοριών, άφησε τη δουλειά της ως αρχιτέκτονας στα 30 της για να είναι δίπλα στα παιδιά της. Η εργασία του συζύγου της τον αναγκάζει να λείπει για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το σπίτι και η βοήθεια από τους παππούδες είναι περιορισμένη. Πώς νιώθει για την επιλογή της να σταματήσει την εργασία της και τι σκέφτεται για το μέλλον;

«Κάθε νέα μητέρα η οποία έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο από τη ζωή της για να σπουδάσει έχει ως στόχο κάποια στιγμή να εργαστεί πάλι, ειδικά εάν αγαπάει αυτό που κάνει.

Αυτό ισχύει στην δίκη μου περίπτωση. Μου λείπει η περίοδος που εργαζόμουν γιατί ένιωθα πιο αποδοτική και χρήσιμη. Μέσα στο σπίτι, αν και κάνουμε παρά πολλά, υπάρχει η συνήθεια να μην αναγνωρίζουμε στις μητέρες ότι πραγματικά κουράζονται για να μεγαλώσει ένα νεογέννητο μωρό, που θέλει άπειρη φροντίδα.

Ωστόσο, νομίζω ότι στις επιλογές μας παίζει πάντα ρόλο το τι θυσιάζουμε για τι.

Στην εποχή μας που οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμοι ή κακοπληρωμένοι δεν νομίζω ότι αξίζει πραγματικά να χάσεις την υπέροχη βρεφική και μετά-βρεφική ηλικία των παιδιών σου. Ο χρόνος δεν γυρνά πίσω… και όντας στο σπίτι με τους γιούς μου (3,5 χρόνων και 11 μηνών) νιώθω και πάλι ότι ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα, τελικά.

Στο πρώτο παιδί έχεις πιο έντονο άγχος για τα επαγγελματικά. Με το δεύτερο χαλαρώνεις και ξέρεις ότι κανείς το σωστό. Είσαι εκεί πού είσαι! Αναντικατάστατος.

Θα έρθει η στιγμή που θα είναι πιο εύκολο να εργαστείς πάλι. Δεν κρύβω ότι περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα κυνηγήσω τα όνειρα μου ξανά, όμως, ξέρω – με βεβαιότητα – ότι όταν θα έρθει η στιγμή θα μου είναι δύσκολο να είμαι απούσα από την καθημερινότητα των παιδιών μου».

«Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς τις άλλες μαμάδες-φίλες μου», Αλίκη, 45 ετών

Συνειδητοποιημένη, ότι μάλλον δεν θα ξαναεργαστεί ποτέ, τουλάχιστον όχι με τη μορφή που συνήθιζε πριν τα παιδιά, η 45χρονη σήμερα Αλίκη, έχει δύο κόρες ηλικίες 8 και 12 ετών. Εκείνη σταμάτησε να εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος σε μεγάλη πολυεθνική, όταν το “αφεντικό” της απαίτησε να επιστρέψει στην εργασία της λίγες μόλις ημέρες αφού είχε φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Τόσο η Αλίκη, η οποία σκόπευε να παραμείνει τουλάχιστον για ένα 6μηνο μετά τον τοκετό με το μωρό, προκειμένου να το θηλάσει και να καλύψει κάθε του ανάγκη, όσο και ο σύζυγός της, θύμωσαν τρομερά με την παράλογη, αλλά και άνομη απαίτηση του εργοδότη. Δεδομένου, ότι εκείνη την εποχή η αγορά δεν περνούσε τη σημερινή κρίση και οι δουλειές του συζύγου της πήγαιναν καλύτερα (και επειδή η μαμά της Αλίκης επίσης δούλευε και δεν μπορούσε να της κρατά το παιδί) το ζευγάρι αποφάσισε να σταματήσει η ίδια τη δουλειά της -τουλάχιστον για ένα διάστημα, μέχρι να μεγάλωνε το παιδί.

«Τον πρώτο καιρό στο σπίτι με το μωρό ένιωθα υπέροχα! Ήξερα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση και δεν το μετάνιωνα ούτε στιγμή -εξάλλου η δουλειά μου μπορεί να μου παρείχε έναν καλό μισθό και δυνατότητα καριέρας, αλλά δούλευα τουλάχιστον 10 ώρες την ημέρα και θα έπρεπε να λείπω πολύ από το σπίτι. Επιπλέον, το μωρό ήταν πραγματικός άγγελος, δεν με κούραζε καθόλου και τα έσοδα από την εργασία του συζύγου μου, που είναι ελεύθερος επαγγελματίας, ήταν ικανοποιητικά. 

Μετά, όμως, ήρθε το δεύτερο παιδί. Και μαζί με αυτό η οικονομική κρίση. Ο άνδρας μου έχασε πολλές δουλειές, η καθημερινότητά μας άλλαξε και θα βοηθούσε πολύ ένα επιπλέον εισόδημα -έστω, μια δουλειά part-time. Ήταν, όμως, αδύνατον. Έλειπα ήδη πολλά χρόνια από την αγορά εργασίας και για λόγο που για πολλούς εργοδότες ακούγεται αστείος. Και οι part-time δουλειές που έβρισκα ήταν απογεύματα, τα οποία έπρεπε να είμαι για τα παιδιά στο σπίτι.

Έτσι, ο άνδρας μου άρχισε να δουλεύει ακόμα περισσότερες ώρες και να λείπει διαρκώς από τα σπίτι. Τα παιδιά μπήκαν σε πολύ δύσκολη ηλικία, με τρομερούς καβγάδες μεταξύ τους και εγώ -που κάποτε έφευγα το πρωί ντυμένη στην πένα και πριν επιστρέψω το απόγευμα απολάμβανα κοκτέιλς στο Κολωνάκι- περνούσα πλέον τα πρωινά μου καθαρίζοντας και μαγειρεύοντας για τρεις ανθρώπους που έδειχναν να με αντιμετωπίζουν σαν… οικιακή βοηθό.

Για πολλά χρόνια, μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν και να γίνουν κάπως ποιο αυτόνομα, πιστεύω ότι περνούσα κατάθλιψη -χωρίς να το παραδεχτώ ποτέ ανοιχτά. Ένιωθα απλά ότι δεν έχω ζωή. Είχα χάσει τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου, τα ενδιαφέροντά μου, ακόμα και τις φίλες μου που οι περισσότερες είχαν εντελώς άλλους ρυθμούς, αφού ακόμα δούλευαν.

Άρχισα να συνέρχομαι όταν ξεκίνησα τρέξιμο, τα πρωινά που τα παιδιά έφευγαν για το σχολείο, και όταν σύναψα φιλίες με κάποιες άλλες μαμάδες που τα παιδιά τους ήταν συμμαθητές των δικών μου και που επίσης δεν δούλευαν. Χρειάστηκαν δύο-τρεις συναντήσεις για παιχνίδι, για να ανοίξουμε την καρδιά μας η μία στην άλλη, να δούμε ότι είμαστε στην ίδια “φάση” και, χωρίς καν να το πούμε ανοιχτά, να αλληλοβοηθιόμαστε.

Σήμερα, οι γυναίκες αυτές είναι οι σπουδαιότερες φίλες που θα μπορούσα να έχω. Η μία “αναλαμβάνει” τα παιδιά της άλλης, όταν υπάρχει ανάγκη, κανονίζουμε ομαδικές συναντήσεις, βόλτες, εκδρομές. Τα παιδιά μας είναι καλοί φίλοι και νιώθουν ασφάλεια το ένα στο σπίτι του άλλου… έχουμε γίνει σαν οικογένεια και νιώθω τρομερά ευγνώμων γι’αυτό!»

κεντρική φωτογραφία: boredpanda.com/​theorganiseur [2]