Ένα ακόμα “φως” της αθώας παιδικότητάς μας σβήνει καθώς αποχαιρετάμε τη Μαριανίνα Κριεζή [2]. Ο καθένας μας έχει κάτι να θυμηθεί ακούγοντας το όνομά της. Το Μπιζέλι και τη Ροζαλία σίγουρα, τη Σερενάτα και τα Ήσυχα βράδια αργότερα… Ακόμα και ο πιο πεζός έχει κάποτε ριγήσει στην ευαισθησία των στίχων της. Λογάκια που στάλαξαν στην παιδική ψυχούλα μας, τροφοδοτώντας τη με μέλι κάθε φορά που θα τύχει να τα ακούσουμε.
Στην οικογένειά μας ανατρέχουμε συχνά με την κόρη μου στη Ζέβρα Πυτζάμα που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το 2014 στο Badminton. H Μαριανίνα Κριεζή με την Άννα Παναγιωτοπούλου τότε είχαν ενώσει ξανά τις δυνάμεις τους σε ένα υπέροχο μουσικό, οικολογικό παραμύθι με τον Αντώνη Λουδάρο και τον Διονύση Τσακνή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους! Μεγάλη τύχη η συνύπαρξη όλων αυτών στη σκηνή -άλλο να σας το περιγράφω κι άλλο να το βλέπετε. Η κόρη μου ήταν μόλις 3,5 ετών τότε κι όμως θυμάται ακόμα τα τραγούδια, το φαντάζεστε;
Με αφορμή αυτή τη θύμηση της μίλησα χθες για τον χαμό της σπουδαίας στιχουργού. Όχι, όμως, μόνο για το έργο της που στιγμάτισε τα παιδικά χρόνια όλων μας, αλλά και για το ποια πραγματικά ήταν και πώς οδηγήθηκε σε αυτό.
Τα παιδιά λατρεύουν τις ιστορίες και τις αλήθειες. Ακόμα περισσότερο, αγαπούν να ακούν πώς ένα μικρό παιδί κατάφερε να κάνει ως μεγάλος σπουδαία πράγματα…
Ένα ξεχωριστό παιδί που έμελλε να “αγγίξει” τόσα άλλα
Όπως η ίδια είχε πει το 2011 σε συνέντευξή της στη Lifo [3], γεννήθηκε στο Ψυχικό, από ευκατάστατη οικογένεια, ενώ τα καλοκαίρια της τα περνούσε στην Ύδρα. Συνήθιζε να μιλά με ομοιοκαταληξίες και γι’αυτό ο μπαμπάς της την έστρεψε στην ποίηση και την κλασική μουσική. Δεν ήταν άριστη μαθήτρια, όμως κατάφερε να περάσει στη Φιλοσοφική και να την εγκαταλείψει στα δύο χρόνια γα να τη Σχολή Καλών Τεχνών. Λίγα χρόνια μετά βρέθηκε στο Τρίτο Πρόγραμμα και τη ξεκίνησε ερασιτεχνικά τη Λιλιπούπολη.
“Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά. Αυτό τώρα για μένα λειτουργεί ως πηγή δύναμης. Μεγάλης δύναμης.” θα αναφέρει η ίδια, απαντώντας ουσιαστικά στο πού οφείλει κατά μεγάλο βαθμό το πνεύμα της, το οποίο της χάρισε τόση επιτυχία.
Ποια άλλη έφηβη θα έγραφε στα 14 επιστολή στον Γ. Σεφέρη [4], λέγοντάς του: “Έμαθα την ποίηση από επιγραμματικές σας ή συνεχόμενες εξωτερικεύσεις, από εξωτερικεύσεις που μου δόθηκαν με τόσην απαλότητα, με τόση εμπιστοσύνη _ πήρα για πρώτη μου φορά στα χέρια την ποίηση που καταργεί και την παραμικρότερη τεχνική και γίνεται σφυγμός ψυχής. Και το τέλεια αληθινό δεν σηκώνει κριτική, δεν σηκώνει κατάφαση, μόνο πολλή αγάπη. Τι παράξενο, να στέκεται ένας άνθρωπος γυμνός πάνω σε μια πέτρα· θα πρέπει ν’ αγαπάτε πολύ τους ανθρώπους, να μη σας έχουν απογοητεύσει ποτέ. Η αληθινή ομορφιά είναι η απίστευτα κι’ ανεύρετα ειλικρινής προσφορά – και δεν έχω να σας πω παρά ένα το ίδιο ειλικρινές «Ευχαριστώ».”
“Αυτή η χώρα δεν επιλέγει τι θέλει να ακούσει. Απλά ακούει.”
Στην ίδια συνέντευξη η Μαριανίνα Κριεζή είχε μιλήσει και για την ελληνική μουσική βιομηχανία. “Αυτή η χώρα δεν επιλέγει τι θέλει να ακούσει. Απλά ακούει” είχε πει τότε, συνεχίζοντας: “Η Ελλάδα πνίγεται στην εντεχνίλα”. Αυτά το 2011.
Δέκα χρόνια μετά, η Ελλάδα πνίγεται στην “τρασίλα” του τραπ [5]. Σίγουρα θα το πρόλαβε και η ίδια. Ευτυχώς όχι για πολύ.
Το προνόμιο της επιλογής, όμως, το έχουμε πάντα. Και σήμερα επιλέγουμε να ακούσουμε τη Σερενάτα, την Αλεπού και το Σ’αγαπώ Μπορεί (ω ναι! και αυτό δικό της!):
Διαβάστε ακόμα:
Η άγνωστη επιστολή της 14χρονης Μαριανίνας Κριεζή στον Γιώργο Σεφέρη [4]
“Έφυγε” η στιχουργός της Λιλιπούπολης, Μαριανίνα Κριεζή [2]
Αλέκος Φασιανός: Ο ζωγράφος των παιδικών μας χρόνων θα βρίσκεται πάντα μέσα στα σπίτια μας [6]