- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

«Μια ολόκληρη ζωή σε κούτες»: Μια μαμά αποχαιρετά την κόρη της για σπουδές

Γράφει η Amy Betters:

Μια ολόκληρη ζωή σε τσάντες και κούτες.

Όλα τα αγαπημένα της ρούχα και παπούτσια.

Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τις φίλες της που λέει «Σε αγαπάμε Έλλη» όταν του ζουλάς την πατούσα.

Η τσάντα που αγόρασε για το πάρτι αποφοίτησης από το Λύκειο, η οποία είναι τώρα έτοιμη για νέες, πιο ενήλικες περιπέτειες.

Τα βιβλία της, το πληκτρολόγιό της και τα αγαπημένα της υλικά για ζωγραφικές, τα οποία δεν είναι πια στριμωγμένα κάτω από το κρεβάτι της, αλλά μέσα σε μεγάλες πλαστικές τσάντες.

Οι δίσκοι της, η ρόμπα που φορούσα όταν ήμουν έγκυος σε αυτήν, την οποία με παρακάλεσε να της χαρίσω. Έχει στριμωχτεί και αυτή μέσα σε μια τσάντα με κάτι πολύ χαριτωμένα νέα πιάτα!

Τι θα τρώει σε αυτά τα πιάτα; Δεν θα ξέρω πια πότε θα μπαίνει και πότε θα βγαίνει από το σπίτι, οπότε σίγουρα δεν θα ξέρω ούτε αυτό.

Καινούργια μαξιλάρια και σεντόνια που διάλεξε η ίδια και ένας φανταστικός καθρέφτης-μακιγιάζ, γιατί δεν της είπα «όχι» όταν ψώνιζε… ούτε μία φορά.

Η ζωή της σε τσάντες και κούτες… έτοιμες να βγουν έξω από την μπροστινή μας πόρτα.

Τύλιξα την αγαπημένη μου τσάντα πλάτης, αυτή που ξέρω ότι θέλει αλλά δεν έχει χρήματα για να αγοράσει, και της την έβαλα στον πάτο μιας κούτας, ως δώρο… αυτός θα είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους θα της δείχνω την αγάπη μου από εδώ και πέρα…

Ψωνίζαμε και ψωνίζαμε… και τώρα έχει νέα προϊόντα μακιγιάζ και της πήρε ό,τι χαριτωμένο έβλεπε και ζητούσε γιατί φεύγει και θα ασχοληθούμε με τα χρήματα άλλη ώρα –έλεος! Εξάλλου είναι πιο «σφιχτή» από εμένα, ξέρω ότι δεν έχω να ανησυχώ για κάτι.

Η στιγμή αυτή είναι δική της.

Σήμερα εκείνη και εγώ φάγαμε πατατάκια και guacamole σε μια καντίνα, καθώς κοιτάζαμε τη λίστα με όσα χρειάζεται και μιλήσαμε για τη ζωή και τι πρόκειται να έρθει στο μέλλον και είναι έτοιμη… τόσο έτοιμη.

Και απόψε την ακούω να γελάει με τους φίλους της, καθώς την βοηθούν να διαλέξει τι άλλο θα πάρει μαζί και θα μου λείψει τόσο πολύ αυτή η φασαρία και όλα τα κορίτσια που την κάνουν… όχι μόνο το δικό μου κορίτσι.

Θα μου λείψουν όλα. Το κάθε τι από τη ζωή αυτού του κοριτσιού, το οποίο ήμουν τρομερή τυχερή που είχα κάτι από τη στέγη μου για 18 χρόνια.

Μας απομένουν ακόμα λίγες ημέρες και αυτό με συγκινεί, αλλά το «πάλευα» μέχρι που είδα αυτές τις άτιμες τις τσάντες.

Μετά έκλαψα γοερά στον καναπέ, μέχρι που με έσωσαν μερικά μηνύματα και η αδερφή μου και λίγο κρασί και ο 14χρονος γιος μου που βγήκε από το δωμάτιό του για φαγητό και κατέληξε να παρηγορεί τη μαμά του.

Απλά τα αγαπάω τόσο πολύ αυτά τα παιδιά.

Είναι στιγμές που μου φαίνεται άδικο το ότι έχουμε δημιουργήσει αυτά τα 5 απίθανα πλάσματα και δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε για πάντα κοντά μας.

Όμως ανήκουν στον κόσμο. Σήμερα το βλέπω καθαρά, μπροστά μου. Είναι μια αλήθεια από την οποία δεν μπορώ να κρυφτώ. Ο Θεός τα χρειάζεται, τα δημιούργησε για να φύγουν και να χρησιμοποιήσουν τα δώρα που τους προσφέρθηκαν και δεν μπορώ να κρυφτώ από αυτό.

Έτσι, λοιπόν, σύντομα θα αναχωρήσει το πρώτο μας μωρό… το πρώτο κομμάτι της καρδιά μου είναι έτοιμο να ελευθερωθεί και να ζήσει και να αγαπήσει και να πετάξει.

Και ενώ δεν υπάρχει πραγματικά τρόπος να προετοιμαστεί γι’αυτό, εμείς θα κάνουμε ό,τι πρέπει να γίνει. Γιατί αυτή είναι δουλειά του γονιού, έτσι δεν είναι; Κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε για τα παιδιά μας. Ακόμα και με ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Απλά τα αγαπάμε… τόσο πολύ… μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.

Πηγή: Hiding in the Closet with Coffee by Amy Betters-Midtvedt