- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Μπαμπάδες-ήρωες: “Μετά τον χαμό της γυναίκας μου, όλο μου το ‘είναι’ είναι πάνω στα παιδιά μου”

Αφιερώνουμε τη φετινή Γιορτή του Πατέρα στους μπαμπάδες-ήρωες και μπαμπάδες-πρότυπα που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους, για διαφορετικό λόγο ο καθένας, και που τα έχουν καταφέρει πραγματικά καλά. Διαβάστε παρακάτω την ιστορία του Γιάννη που έχασε την γυναίκα του πριν ενάμιση χρόνο, εδώ [2] την ιστορία του Άντελ που για χάρη της κόρης του κατάφερε το “ιδανικό” διαζύγιο και εδώ [3] την ιστορία του κ. Γιάννη που μεγαλώνει μόνος 4 (!) αγόρια!

Η γυναίκα του “έφυγε” τον Φεβρουάριο του 2020 από πνευμονική εμβολή. Όλα έγιναν τρομακτικά γρήγορα. Ένας πόνος στο στήθος την οδήγησε στο νοσοκομείο, λίγες ώρες μετά έπαθε ανακοπή και ήταν ζήτημα ημερών ο οργανισμός της να καταρρεύσει. Ο Γιάννης έμεινε πίσω με δύο μικρά παιδιά, μαθητές Δημοτικού, τα οποία, όπως άλλωστε και ο ίδιος, αδυνατούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί…

Ο λόγος για ένα βαθιά αγαπημένο και ευτυχισμένο ζευγάρι που ήταν 21 χρόνια μαζί, με μια υγιέστατη μαμά-”καπετάνισσα” που “έτρεχε” όλες τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα των παιδιών, ενώ ο Γιάννης δούλευε πολλές ώρες εκτός. Από εκείνον τον Φεβρουάριο και μετά, τίποτα πια δεν θα έμενε ίδιο.

“Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να ανακοινώνεις στα παιδιά σου κάτι τέτοιο. Η αντίδραση των παιδιών τότε είναι κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Μια φίλη παιδοψυχολόγος με βοήθησε λέγοντάς μου, ότι από την πρώτη στιγμή έπρεπε να τους λέω μόνο την αλήθεια, γιατί, μπορεί να στεναχωρηθούν πιο πολύ, όμως θα νιώσουν περισσότερη ασφάλεια, και από τότε έτσι πορεύομαι. Βάζω πάντα τη λογική πάνω από όλα και λύση μου δίνει πάντα η αγάπη. Εγώ πορεύομαι, λοιπόν, με την αλήθεια, τη λογική και την αγάπη”, μας λέει ο Γιάννης αναφερόμενος στις πρώτες στιγμές.

Ο καιρός που ακολούθησε λειτούργησε ως περίοδος προσαρμογής για εκείνον: “Εμένα το lockdown με βοήθησε πολύ τότε, να μπούμε σε μια ρουτίνα, που είχαμε και πριν, αλλά αναλάμβανε κυρίως η γυναίκα μου. Πολύ σύντομα, όμως, φύγαμε με τα παιδιά για το χωριό στους γονείς μου, όπου μείναμε περίπου 6 μήνες. Εκεί δέθηκα με τα παιδιά περισσότερο από ποτέ. Αυτό μου έδωσε τρομερή δύναμη.”

Το “καμπανάκι” ήταν το “μπαμπά μου εσύ δεν ήσουν έτσι”

Ο Γιάννης εξομολογείται, ότι ένα καμπανάκι για το πώς θα έπρεπε να πορευτεί ως single μπαμπάς πλέον, ήταν όταν ο γιος του τού είπε “μπαμπά μου εσύ δεν ήσουν έτσι”, κάποια στιγμή που τον είδε να κλαίει. “Εγώ ήμουν πάντα φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Το να είναι κάποιος δυστυχισμένος, δεν χρειάζεται κάποιο ταλέντο. Το θέμα είναι τι κάνεις για να είσαι ευτυχισμένος. Θέλει και δημιουργικότητα, θέλει και ιδιοφυΐα… Και αυτό είναι κάτι που θέλω να περάσω στα παιδιά μου.”

Οι πραγματικά δύσκολες στιγμές

Ο Γιάννης παραδέχεται, ότι είναι αρκετά τυχερός ώστε να έχει ορισμένους πολύ καλούς φίλους, οι οποίοι του στάθηκαν στην τρομερή αυτή τραγωδία -να προσθέσουμε στο σημείο αυτό, ότι πριν από δύο περίπου μήνες έχασε και τον πατέρα του, από κορωνοϊό. “Νιώθεις μεν σιγουριά, όταν έχεις καλούς φίλους δίπλα σου, όμως είναι κάποιες καταστάσεις στις οποίες ήθελα να είμαι μόνο με τα παιδιά μου. Δεν με βοηθούσε τίποτε άλλο. Αν είναι τα παιδιά καλά είμαι και εγώ καλά. Θέλω να είναι όλα λυμένα για τα παιδιά μου. Όλο μου το είναι είναι πάνω στα παιδιά.”

Η δουλειά, στην οποία επέστρεψε μετά την αναστολή, τον βοήθησε να “ξεφύγει” λίγο και να έρθει σε επαφή και με άλλον κόσμο, ενώ και σε μια πρόσκληση από κάποιον φίλο να βγουν ένα βράδυ θα αποκριθεί θετικά: “θέλω να βλέπουν τα παιδιά μου, ότι η ζωή συνεχίζεται”, λέει.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει, ωστόσο, ακόμα έχει να κάνει με ένα πρακτικό ζήτημα: “Το γεγονός, ότι κάθε απόγευμα φεύγω για τη δουλειά και ξέρω, ότι τα παιδιά μου μένουν πίσω όχι με τη μαμά τους, αλλά με τη γιαγιά, είναι κάτι που με αγχώνει. Ξέρω, ότι τα αγαπάει και τα φροντίζει σωστά, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μαμά και το κενό που αφήνει η απουσία της. Με αγχώνει το πώς νιώθουν μέσα τους, αν νιώθουν ανασφάλεια… Καταλαβαίνω, όμως, ότι θέλει μεγάλη προσοχή, αυτό μου το άγχος να μην τους το μεταφέρω, να μην είμαι υπερπροστατευτικός.”

Το μήνυμα του προς άλλους μπαμπάδες που βρίσκονται στη θέση του

“Το ξέρω ότι είναι δύσκολες αυτές οι καταστάσεις, η λύση, όμως, πάντα είναι η αγάπη. Και πρέπει οι άνθρωποι να βρίσκουν κάτι να κάνουν για τον εαυτό τους, να συναντούν έναν φίλο, να παίρνουν ανάσες. Γιατί αν είσαι πάντα μίζερος, βαρύς και κουρασμένος, το μόνο που μπορείς να εκδηλώσεις είναι μια γκρίνια, μια θλίψη, δηλαδή κακά χαρακτηριστικά που βλέπουν τα παιδιά με αρνητικές, θεωρώ, συνέπειες. Το μόνο που χρειάζονται είναι να συνεχίσουν να βλέπουν τον γονιό χαρούμενο και αισιόδοξο! Το πένθος θα παραμείνει. Εμείς μεγαλώνουμε γύρω από αυτό”, καταλήγει ο ίδιος.