Όταν πεθαίνει ένα παιδί, αλλάζουν όλα, αναφέρει στο βιβλίο της Πένθος – Το ταξίδι στη Χώρα του Παράδοξου, η Νάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, επόπτρια Συμβούλων και ιδρύτρια της ΑΜΚΕ “Μαθήματα Ζωής”.
Μετά τον θάνατο ενός παιδιού, η δυναμική μέσα στην οικογένεια μετατοπίζεται — συχνά σιωπηλά, υπόγεια, χωρίς επίγνωση. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν είναι ποτέ πια ίδιες. Και το παιδί που μένει πίσω, ή εκείνο που γεννιέται μετά, μπορεί να βρεθεί παγιδευμένο σε έναν ρόλο που του στερεί την ευκαιρία να είναι ο εαυτός του ή να πενθήσει με τον δικό του τρόπο.
Η θεραπεύτρια P. Gill White περιγράφει με σαφήνεια κάποιους από αυτούς τους ρόλους:
Το στοιχειωμένο παιδί: μεγαλώνει σε μια οικογένεια που αποφεύγει να μιλήσει για τον θάνατο. Το παιδί δεν μπορεί να θρηνήσει, εγκλωβίζεται στη σιωπή, και συχνά μοιάζει υπερπροσαρμοσμένο — μα μέσα του βουίζει το ανείπωτο.
Το προστατευμένο παιδί: γίνεται αντικείμενο υπερπροστασίας από τους γονείς που τρέμουν μην ξαναβιώσουν απώλεια. Το παιδί ζει μέσα σε περιορισμούς που του στερούν την ανεμελιά και την ελευθερία της ηλικίας του.
Το παιδί-αντικαταστάτης: είναι εκείνο που γεννιέται ή υιοθετείται μετά την απώλεια. Οι γονείς, ασυνείδητα, το τοποθετούν στη θέση του νεκρού παιδιού. Μπορεί να του δοθεί το ίδιο όνομα ή να συγκρίνεται διαρκώς. Χάνει έτσι τη δυνατότητα να χτίσει τη δική του ταυτότητα.
Το μοναχικό παιδί: είναι εκείνο που παραμελείται την περίοδο του πένθους. Οι ανάγκες, οι σκέψεις και τα συναισθήματά του επισκιάζονται από τη θλίψη των ενηλίκων — ακόμη κι όταν το ίδιο πενθεί τον αδελφό ή την αδελφή του.
Το παιδί που γεννήθηκε μετά: ζει υπό τη βαριά σκιά ενός θανάτου που δεν γνώρισε. Κάποιες φορές τρέφει μνησικακία για το παιδί που “άφησε πίσω” γονείς θλιμμένους ή ψυχικά απόντες. Άλλες φορές, το φαντάζεται ως φύλακα άγγελο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Infowoman.gr
