- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κόκκινος στο Infokids: Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να αντιδρούν στον εγωισμό και την απομόνωση

Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της αντίδρασης απέναντι στον εγωισμό και την απομόνωση

Η τρυφερή ιστορία «Ο Εγωιστής Γίγαντας» του Όσκαρ Ουάιλντ [2], δραματοποιημένη από το θίασο «Θέατρο του Παιδιού», ανεβαίνει στο Θέατρο Πειραιώς 131 [3], κάθε Κυριακή στις 11:30.

Διατηρώντας το ρομαντικό ύφος και τα μηνύματα του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα , εμπλουτισμένη με χορό και τραγούδι, οπτικά και ηχητικά εφέ, η παράσταση διαδραστικά οδηγεί τον μικρό θεατή ενάντια στον εγωισμό, την αδιαφορία και την αδικία.

H ιστορία εκτυλίσσεται μπροστά από τον πύργο του Γίγαντα μέσα σ ένα ανοιξιάτικο κήπο όπου δέκα διαφορετικοί χαρακτήρες ζωντανεύουν το ρομαντικό και ευφάνταστο διήγημα, το οποίο διδάσκεται σε νηπιαγωγεία και Γ’ δημοτικού σε μια προσπάθεια αναγνώρισης του συναισθήματος του Εγωισμού.

Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται σε έναν όμορφο κήπο, ως κήπο η ψυχολογία ορίζει την ψυχή του ανθρώπου ενώ ως γίγαντα δέχεται τον πατέρα, ο οποίος είναι πανύψηλος στα μάτια ενός παιδιού.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Μιχάλης Κόκκινος [4] μιλά στο Infokids.gr για τον Όσκαρ Ουάιλντ, τα μηνύματα του έργου του, για τα παιδιά ως θεατές, αλλά και για την σημερινή κοινωνία «Εγωιστών Γιγάντων».

Ποιο ήταν το κίνητρό σας να μεταφέρετε στο θέατρο το αριστούργημα του σπουδαίου Όσκαρ Ουάιλντ;

«Η απάντηση εμπεριέχεται μέσα στο δεύτερο μισό της ερώτησης. Το αριστούργημα του σπουδαίου Όσκαρ. Ένας λογοτέχνης ευφυέστατος, δημιουργεί πολλαπλά μηνύματα και ιδέες μέσα σε λίγες γραμμές. Ο αποδέκτης αυτών μόνο κερδισμένος θα βγει . Μέσα σε έξι σελίδες ο Ουάιλντ διαχειρίζεται τα σημαντικότερα θέματα της ζωής ενός ανθρώπου. Κοινωνικότητα και περιθώριο, Αγάπη ή εγωισμός, Συντροφικότητα ή Μοναξιά, Φιλία, θετικότητα, διαφορετικότητα, Ζωή και θάνατος , όλα τα διαχειρίζεται μέσα σε έξι σελίδες με τρόπο τρυφερό και μια νότα ρομαντισμού. Αξίζουν όλα αυτά να τα μεταφέρεις στο κοινό σου, δε νομίζετε;»

Γιατί πιστεύετε πως ο «Εγωιστής Γίγαντας» είτε ως θεατρικό, είτε ως βιβλίο έχει τόσο μεγάλη απήχηση στα παιδιά;

«Παιδιά που παίζουν μέσα σε ένα ξένο κήπο. Φανταστείτε την εικόνα. Ομάδα παιδιών που κρυφά μπήκαν σε ένα κήπο για να παίξουν χωρίς να τα διακόπτουν οι «μεγάλοι», παιδιά γεμάτα περιέργεια να εξερευνήσουν το άγνωστο κι έπειτα παιχνίδι, φωνές τραγούδια χορός…ταυτόχρονα ματιές δεξιά κι αριστερά μην έρθει ο ιδιοκτήτης του κήπου. Είναι σχεδόν συνωμοτικό το σενάριο. Τώρα κάντε μια αναδρομή στο παρελθόν και απαντήστε στο εξής ερώτημα: Πόσοι από εμάς δεν κάναμε το ίδιο σαν ήμασταν παιδιά; Πόσες μνήμες ξυπνά αυτή η αφήγηση. Έπειτα εμφανίζεται ένας πανύψηλος, φωνακλάς, τρομακτικός ενήλικος που τα διώχνει γιατί τον ενοχλούν;  Θυμίζει κάτι ; Η γραφίδα του Ουάιλντ μιλά στα βιώματα κάθε παιδιού άσχετα με την ηλικία που έχει».

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται και τι μηνύματα περνάει στα παιδιά;

«Η θεατρική μεταφορά του διηγήματος διαχειρίζεται όλα τα θέματα που αναλύει ο Ουάιλντ. Αρχικά έχουμε τις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους . Ο χαρακτήρας ενός από τα παιδιά είναι εκφοβιστικός απέναντι στα άλλα και ταυτόχρονα η ομάδα των παιδιών υποστηρίζει τον αδύναμο. Παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά επί σκηνής, παιχνίδια ξεχασμένα αλλά και παιχνίδια λέξεων και γνώσεων βάζουν το κοινό να συμμετέχει ενεργά στην παράσταση και το κοινωνικοποιούν μέσα στο σύνολο, το θεατρικό κοινό δηλαδή. Ορθώνεται στο κάθισμά του ο μικρός μας θεατής και παίζει μαζί μας ξεπερνώντας το φόβο της έκθεσης και της κρίσης των μεγαλυτέρων. Εκφοβιστικός είναι και ο Γίγαντας απέναντι στον κηπουρό του τον Μπάφερ. Η διαχείριση του κηπουρού απέναντι στο καταπιεστικό αφεντικό του είναι παράδειγμα για μίμηση. Ο εγωισμός του Γίγαντα και η μοναξιά του. Η αξία του παιχνιδιού και η ομαδικότητα που δημιουργείται μέσα απ’ αυτό. Η συντροφικότητα και η φιλία, η αξία της αγάπης με λίγα λόγια. Η δράση και τα μηνύματα της παράστασης αφορούν παιδιά τόσο της προσχολικής ηλικίας όσο και της Α’θμιας εκπαίδευσης».

Η δικη σας παράσταση στο Θέατρο Πειραιώς τι καινούργιο φέρνει;

«Σκηνοθετικά αντιμετωπίζω τον γίγαντα ως έναν πανύψηλο άνθρωπο με πληθωρικό χαρακτήρα και συμπεριφορά απόλυτη. Από τα παιδικά του χρόνια οι άνθρωποι απομακρύνονταν εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του. Απομονώθηκε λοιπόν στον κήπο του , με τις τριανταφυλλιές του και τα εκατοντάδες μελωδικά πουλιά που του κρατούσαν συντροφιά. Λόγω της διαφορετικότητάς του απομονώνεται, δε μαθαίνει να μοιράζεται, δεν μαθαίνει να παίζει με άλλα παιδιά και γίνεται ένας μοναχικός ενήλικος. Κλείνεται στον Εγωισμό του και σηκώνει Φράκτες. Μετατρέπεται έτσι σ έναν Εγωιστή Γίγαντα. Είναι το παιχνίδι με ένα μικρό παιδί και το χαμόγελο που ξυπνά την παιδικότητα του Γίγαντα και του δείχνει τις πραγματικές και ξεχασμένες αξίες της ζωής».

Τα παιδιά είναι ένα «απαιτητικό» κοινό για έναν σκηνοθέτη;

«Παρακολουθώντας την παράσταση θα διαπιστώσετε πως τα παιδιά επαναστατούν απέναντι στον Γίγαντα όταν εκείνος κατηγορεί τον κηπουρό του για πράξη που ο ίδιος έκανε. Βρίσκουν μάλιστα το θάρρος να τον κατηγορήσουν ευθέως .Το παιδί ψάχνει την αλήθεια πάνω στη σκηνή. Ότι είναι υπερβολικό ή υποτονικό το θεωρεί ψεύτικο. Θέλει να τον συναρπάσει η ιστορία. Εμείς έχουμε την υποχρέωση να το προσεγγίσουμε υπεύθυνα και τρυφερά λέγοντας του την αλήθεια και ταυτόχρονα να κρατήσουμε αμείωτο το ενδιαφέρον του . Αυτός είναι ο λόγος που το σκηνικό μας καθώς και το κουστούμι θυμίζει εικονογραφημένο παραμύθι. Μουσική τραγούδι και χορός είναι σε ρυθμούς που να συνεπαίρνουν τα παιδιά. Η ιστορία και ο λόγος δομημένα έτσι ώστε να ρουφούν την πλοκή και τη δράση. Δραστηριοποιούμε λοιπόν την φαντασία του παιδιού για να εκλογικεύσει την πραγματικότητα της ιστορίας και να συνειδητοποιήσει τα μηνύματα»

Πώς σας έχει επηρεάσει τόσο εσάς, όσο και τα παιδιά η απουσία από το θέατρο τον καιρό της πανδημία;

«Το θέατρο ετυμολογικά σημαίνει βλέπω, παρατηρώ. Αναπαριστά μπροστά σε κοινό μια σειρά γεγονότων με τη χρήση κυρίως του λόγου και άλλες τέχνες όπως η συγγραφή, τα εικαστικά, η μουσική και ο χορός, με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. Συνεπώς μείναμε τυφλοί χωρίς τέρψη και επιμόρφωση χωρίς δημιουργική ενασχόληση»

Θεωρείτε πως ζούμε σε μία κοινωνία «γιγάντων» και πόσο μπορούν τα παιδιά να τα βάλουν με τον εκάστοτε «εγωιστή γίγαντα» της πραγματικής ζωής;

«Με ρωτάτε αν η κοινωνία μας είναι εγωιστική; Νομίζω πως ναι. Αναπτύσσουμε θεωρίες για το πώς θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο, πως θα κάνουμε την κοινωνία μας πιο «ανθρώπινη» αλλά σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Υπάρχει ακόμη πείνα και φτώχεια, υπάρχει ακόμη πόλεμος και βία, υπάρχει ακόμη ανισότητα . Είναι η κοινωνία μας Εγωιστική γιατί εμείς βρισκόμαστε σε μια εγωιστική απομόνωση; Η  ταπεινή μου γνώμη είναι ναι. Ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα υλικά αγαθά, που ξεχνάμε άλλες αξίες πολύ πιο σημαντικές. Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της αντίδρασης απέναντι στον εγωισμό [5] και την απομόνωση είτε είναι ατομική, είτε συλλογική; Θα αφήσουμε τα κείμενα του ίδιου του Wilde να απαντήσουν στην ερώτηση: “Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των ουτοπιών. Ο άνθρωπος αναζητάει απλώς τη ζωή – την τέλεια , την έντονη, τη γεμάτη. Τότε θα γίνει πιο λογικός και υγιής, πιο πολιτισμένος. Ακούγονται σαν Ουτοπία όλα αυτά; Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας”.