- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Πήγαμε, είδαμε και σας προτείνουμε: Ένα Αλλιώτικο Καλοκαίρι, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όσο κι αν αποτελεί μέρος της φυσικής τάξης πραγμάτων, ο θάνατος ενός γηραιότερου μέλους της οικογένειας είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει αντιληπτός ως κάτι φυσιολογικό και τελεσίδικο από ένα μικρό παιδί.

Όσο πιο κοντινό, μάλιστα, το πρόσωπο αυτό στο παιδί τόσο πιο δύσκολα διαχειρίσιμη η απώλεια από αυτούς που μένουν πίσω, οι οποίοι, βέβαια, έχουν και τον δικό τους πόνο να «κουβαλήσουν».

Το ευαίσθητο αυτό θέμα πραγματεύεται το εξαιρετικό κείμενο του Μάικ Κένι, στο έργο «Ένα Αλλιώτικο Καλοκαίρι» που είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε το πρωί της Κυριακής 9/2 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δια χειρός Θεάτρου Ρετρό, με την Αγγελική Φράγκου και τον Χάρη Τσιτσάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2004, από το θέατρο ‘Πόρτα’ της Ξένιας Καλογεροπούλου, και όπως μας αποκαλύπτει η Αγγελική Φράγκου, από την πρώτη στιγμή που το είδε, την άγγιξε τόσο, λόγω και της απώλειας της γιαγιάς της, που ονειρευόταν τη στιγμή που θα το ανεβάσει και εκείνη.

Στο «Αλλιώτικο Καλοκαίρι», η μικρούλα Έλλη βρίσκεται όπως κάθε χρόνο στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού για διακοπές, όμως… η γιαγιά το συγκεκριμένο καλοκαίρι δεν είναι εκεί. «Έφυγε με το τσίρκο» της λέει ο παππούς και η Έλλη προσπαθεί να καταλάβει: Γιατί έφυγε; Πού πήγε; Δεν ήταν ευχαριστημένη εδώ; Ερωτήματα που, ακόμα κι αν δεν εκφράσει, κάθε παιδί που χάνει έναν αγαπημένο δικό του άνθρωπο έχει και που δεν είναι πάντα εύκολο να απαντηθούν «σωστά».

Τι θα πει σωστά; Την απάντηση δίνει ο παππούς, ο αξιαγάπητος κ. Χάρης Τσιτσάκης που ερμηνεύει με όλο του το είναι, ο οποίος κάνει διαρκείς, φιλότιμες προσπάθειες να διατηρήσει από τη μία την καλοκαιρινή «ρουτίνα» της Έλλης, όπως της την είχε μάθει η γιαγιά της, μα και να την βοηθήσει από την άλλη να συμπλεύσει αρμονικά με την ιδέα της αλλαγής:

Έρχεται η θάλασσα κοντά
Αποτραβιέται η θάλασσα

Στο τέλος της ημέρας
Τα παίρνει όλα μαζί της
Και φέρνει πίσω
Κάτι άλλο

Στο τέλος της μέρας
Τα παίρνει όλα μαζί της
Κι αφήνει μόνο
Τα ξύλα και τα βότσαλα και τα κοχύλια.

Κι εσένα κι εμένα
Κι ένα κοχύλι για ν’ακούμε τη θάλασσα

Και όσο η Έλλη περνά από το ένα στάδιο του πένθους στο άλλο, από την άρνηση στην συνειδητοποίηση, ο παππούς καταφέρνει το πλέον δύσκολο μα και σπουδαίο: Να δώσει στην Έλλη να καταλάβει, ότι η αλλαγή στη ζωή μας, ακόμα και αυτή η τόσο δύσκολη και λυπηρή, είναι όχι μόνο αναπόφευκτη μα και επιβεβλημένη. Η ιδέα, ότι «φεύγουμε» για να πάμε να κάνουμε αυτό που πάντα ονειρευόμασταν, για να γίνουμε κάτι φανταστικό που πάντα θα υπάρχει στο μυαλό των αγαπημένων μας ως λαμπερή ανάμνηση, είναι ίσως ο πιο ανακουφιστικός τρόπος για να «μπει» το παιδί στο τελευταίο, απαραίτητο στάδιο του πένθους: Στην αποδοχή.

Καταφέρνει, όμως, μέσα στην αθωότητα, την ειλικρίνεια και την ανεμελιά της και η Έλλη κάτι πολύ σπουδαίο: Να φέρει το χαμόγελο ξανά στα χείλη του παππού. Να του θυμίσει, ότι δεν είναι μόνος -ούτε αυτό ούτε το επόμενο καλοκαίρι!

Η παράσταση, λοιπόν, τελειώνει και αυτό που μένει στην ψυχή μικρών και μεγάλων θεατών δεν είναι ο θρήνος για το αγαπημένο πρόσωπο που δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά, μα ένα αίσθημα ανακούφισης, αγαλλίασης και ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που μπορούμε να χαιρόμαστε όσο είμαστε ακόμα εδώ. 

Η Αγγελική Φράγκου, πιο ώριμη από ποτέ παρά την αστείρευτη φρεσκάδα και παιδικότητα που την διακατέχει πάντα στους ρόλους της, στεγάστηκε σε έναν από τους ωραιότερους χώρους της πρωτεύουσας και επέλεξε ένα κείμενο που κάθε παιδί αξίζει να γνωρίσει, ακόμα κι αν δεν έχει βιώσει ακόμα τον πόνο μιας μεγάλης απώλειας.

Αναμφίβολα μία από τις παραστάσεις που αξίζει να δείτε τη φετινή θεατρική σεζόν.

Κάθε Κυριακή στις 12:00, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Μάθετε περισσότερα για την παράσταση εδώ [2].