- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

“Πώς νιώθεις παιδί μου;”: Η ιστορία αυτού του μπαμπά μας έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα για τη σχέση με το παιδί μας

συγγραφέας Στέφανος Ξενάκης [2] που ξεχωρίζει για τα βιβλία αυτοβελτίωσης και θετικής σκέψης που γράφει, με μια ανάρτησή του στο Facebook που έχει γίνει viral καταπιάνεται με το πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να κατανοούν τα παιδιά τους και να σταματήσουν να τα κρίνουν με την πρώτη ευκαιρία.

Μέσα από την δική του προσωπική ιστορία [3] με την κόρη του θέλει να στείλει δυνατά το μήνυμα ότι χρέος των γονιών είναι να νιώσουν και καταλάβουν το συναίσθημα του παιδιού χωρίς να πρέπει να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν μαζί του.

Η ανάρτηση του συγγραφέα που πρέπει να διαβάσει κάθε γονιός

Προχθές είχα τη γιορτή μου κι είχα και τις κόρες μου και τη μαμά μου να το γιορτάσουμε. Αφού πήραμε τα κορίτσια από τη μαμά τους, η μικρή μου (δεν έχουμε πάντα την καλύτερη σχέση) ζήτησε να σταματήσουμε σε ένα μικρό μαγαζάκι να αγοράσει κάποια πράγματα.

Στην αρχή ήμουν αρνητικός αλλά με γκρίνια με κατάφερε. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο τι πήρε, αλλά με την άκρη του ματιού μου έκοψα κάτι μπαλόνια, κάτι σοκολατάκια και κάτι μικρά πατατάκια.

Ήρθαμε σπίτι κι αρχίσαμε να παίζουμε όταν η μικρή άρχισε να μεταφέρει κάποια πράγματα στο υπόγειο, το οποίο με διαολίζει γιατί πρόσφατα μετακομίσαμε εδώ και προσπαθώ να υπάρχει μια τάξη. Κατέβασε λοιπόν με τα χίλια ζόρια ένα μικρό τραπεζάκι και δύο τρία μικρά μπολ από την κουζίνα. Δεν έδωσα σημασία γιατί θα διαολιζόμουν κι άλλο και συνεχίσαμε να παίζουμε με τη μεγάλη και τη μαμά μου.

Με τα πολλά περάσαμε όμορφα και ήρθε η ώρα να τις επιστρέψω στη μαμά τους.
Ξαναμπαίνοντας στο σπίτι παρατήρησα ότι το τραπεζάκι ήταν τοποθετημένο στο κέντρο ακριβώς του υπογείου και πάνω του άψογα στολισμένα τα μπολάκια. Το ένα είχε μέσα σοκολατάκια και το άλλο πατατάκια και γύρω γύρω από το τραπέζι ήταν τέλεια φουσκωμένα τα μπαλόνια.

(όποιος ξέρει από μικρά παιδιά ξέρει ότι τους είναι πολύ δύσκολο να φουσκώσουν από μόνα τους τα μπαλόνια).

Άρχισα να καταλαβαίνω.
Πήρα καπάκι τη μικρή μου τηλέφωνο.
Αγάπη μου τι είναι όλο αυτό που ετοίμασες;
Της πήρε λίγη ώρα να απαντήσει. (υπενθυμίζω τα είχε ακούσει από μένα)
Μπαμπά ήθελα να σου ετοιμάσω ένα μικρό πάρτι για τη γιορτή σου.

Και γιατί δεν το κάναμε τελικά αγάπη μου; (ένιωσα τόσο μαλάκας που της είχα φωνάξει)

Μπαμπά είδα που σου άρεσε το παιχνίδι που παίζαμε και σκέφτηκα να μην στο χαλάσω… Έκλεισα κλαίγοντας και λέγοντάς της πόσο την αγαπώ και της ζήτησα συγνώμη για τις φωνές και τις γκρίνιες.

Κλείσαμε κλαίγοντας κι οι δύο.
Είμαι περήφανος για σένα αγάπη μου.

Κάθε μέρα μου μαθαίνεις πώς να ζω και πώς να αγαπώ [4].

Κι εσύ μπαμπά.
Ο λόγος που παραθέτω αυτή την ιστορία είναι μήπως βοηθήσω και κάποιον άλλο γονιό να κατανοήσουμε τα παιδιά μας και να σταματήσουμε επιτέλους συνέχεια να τα κρίνουμε.

Να τα νιώσουμε και να καταλάβουμε το συναίσθημά τους, χωρίς να πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε μαζί τους.

Στον κόσμο που εγώ τουλάχιστον μεγάλωσα από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να με ρωτήσει πώς νιώθω.

Με ρωτούσαν μόνο τι ξέρω και τι σκέπτομαι, σε ένα κόσμο γινόμαστε γραμματιζούμενοι αλλά καταλήγουμε τελικά εντελώς αναλφάβητοι συναισθηματικά.

Θα ζούσαμε σε άλλο κόσμο αν είχαμε μάθει να είμαστε σε επαφή με το αληθινό συναίσθημα του άλλου, αλλά πρώτα από όλα με το δικό μας.