MENU
Γράφει η Μαίρη Μαρκογιαννάκη, φιλόλογος σε δημόσιο Γυμνάσιο της Αθήνας, με εξειδίκευση σε ζητήματα ειδικής αγωγής και εφηβικής υγείας
Πώς θα αντιδρούσατε αν σας καλούσε ο ψυχολόγος του σχολείου που φοιτά το παιδί σας για να ζητήσει συνάντηση μαζί σας; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη απάντηση, εκτός από το «πότε είναι διαθέσιμο το πρώτο ραντεβού για να έρθω».
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο σοβαρό λόγο για να ζητήσει κάποιος άδεια από τη δουλειά του, για να ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα από αυτό που συνηθίζει, για να έρθει σε συνεννόηση με τον/την σύζυγο κ.ο.κ. Μη μειδιάτε, αυτές είναι κάποιες από τις δικαιολογίες που άκουσαν ο ψυχολόγος και η κοινωνική λειτουργός του σχολείου μας από γονείς στο κάλεσμα τους.
Ο σπουδαίος ρόλος του σχολικού ψυχολόγου
Είναι ευοίωνο ότι τα τελευταία χρόνια σε πολλά σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει θεσπιστεί ο θεσμός του ψυχολόγου/κοινωνικού λειτουργού. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν πέντε σχολεία υπό την ευθύνη τους και άρα βρίσκονται μόνο μία μέρα την εβδομάδα σε καθένα από αυτά.
Ναι, δεν είναι σταθερά πρόσωπα, καθώς εργάζονται υπό «το καθεστώς του αναπληρωτή», οπότε αλλάζουν σχολείο κάθε χρόνο (όπως και πολλοί καθηγητές άλλωστε). Όμως είναι εκεί. Κάθε εβδομάδα. Οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι λειτουργοί ψυχικής υγείας στα σχολεία είναι πολυεπίπεδες: Τα παιδιά δύνανται να έρθουν σ’ επαφή μαζί τους για ό,τι τα απασχολεί.
Άλλοτε συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς για περιπτώσεις παιδιών που χρήζουν κάποιας αξιολόγησης και παρέμβασης και άλλοτε αιτούνται οι γονείς συνάντηση με τα παιδιά τους, συστηματικά ή με σκοπό την παραπομπή σε κάποιον φορέα (συνήθως διάγνωση μαθησιακών δυσκολιών).
Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, το πρωτόκολλο υπαγορεύει την επικοινωνία του ψυχολόγου/ κοινωνικού λειτουργού με τους γονείς. Και εκεί είναι που «σκαλώνει το πράγμα». Γιατί; Γιατί κάποιοι γονείς «εργάζονται», «έρχονται, έρχονται» και μετά κατεβάζουν το τηλέφωνο ή ακόμη και θεωρούν πως «είναι θέλημα Θεού» η συμπεριφορά του παιδιού τους και δεν πρέπει να παρέμβουμε (ακριβή λόγια γονέα!)
Τι γίνεται λοιπόν στις περιπτώσεις που ένα ολόκληρο σύστημα επειδή νοιάζεται, κινητοποιείται προς όφελος ενός παιδιού -ενός παιδιού που πραγματικά ταλαιπωρείται από πεποιθήσεις ότι είναι οκνηρό, ανίκανο και προβληματικό- αλλά οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, αποκόπτουν την πρόσβαση του στην επιστήμη, στη διάγνωση, στην παρέμβαση, στην ανακούφιση; Κατ’ αναλογία, θα έπρεπε κι εγώ ως φιλόλογος να παίρνω συγκατάθεση γονέα κάθε φορά που αφιερώνω το κενό ή το διάλειμμά μου για να εξηγήσω κάτι σε ένα μαθητή; Εξάλλου και οι δύο ανήκουμε στο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου.
Δυστυχώς η κοινωνία μας παραμένει προσκολλημένη στα ταμπού και τις προκαταλήψεις περί ψυχικής υγείας. Και πώς να μην διαιωνίζονται τέτοιες αντιλήψεις, αν οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να δουν τον σχολικό ψυχολόγο; Και αυτή δεν είναι η χειρότερη εκδοχή. Η συστηματική άρνηση κάποιων γονέων με βάζει σε σκέψεις.
Μήπως κάποιοι γονείς σκόπιμα αποφεύγουν τον ψυχολόγο, κάτι φοβούνται; Μήπως, αν οι λειτουργοί ψυχικής υγείας μπορούσαν να παρακάμψουν τη συγκατάθεση, θα έφερναν στην επιφάνεια περιπτώσεις παραμέλησης, ακόμη και κακοποίησης;
Κάπως έτσι, λοιπόν, είναι «δεμένα τα χέρια» ενός ολόκληρου σχολείου. Επειδή έτσι το θέλει ο κηδεμόνας. Οι πεποιθήσεις όμως αλλάζουν παράλληλα με τους θεσμούς.
Μήπως θα έπρεπε θεσμικά να εδραιωθεί ο ρόλος των λειτουργών ψυχικής υγείας σε όλα τα σχολεία; Όχι μόνο με διορισμούς (φυσικά και με διορισμούς), αλλά και με την αναβάθμισή τους ως ισότιμων μελών του εκπαιδευτικού προσωπικού, οι οποίοι θα διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν απρόσκοπτα όπου κρίνουν απαραίτητο.
Μήπως πριν παραπονεθούμε για το σχολείο/ το κράτος/ την κοινωνία, οφείλουμε να αναρωτηθούμε τι θα απαντούσαμε στο τηλεφώνημα του ψυχολόγου;
Διαβάστε ακόμα:
Μακελειό σε νηπιαγωγείο: Ένοπλος σκότωσε δύο παιδιά και τη δασκάλα
Τα λάθη της Ρούλας Πισπιρίγκου τις τελευταίες 18 ημέρες πριν πεθάνει η Τζωρτζίνα
Η Δήμητρα Πισπιρίγκου απαντά για τα παιχνίδια που πετάχτηκαν από τους τάφους των παιδιών
