Γαλλικά και αγγλικά, ποδόσφαιρο και πιάνο, μουσική και κολυμβητήριο… Μήπως έχουμε παραφορτώσει τα παιδιά μας;
Ως γονείς θέλουμε να προσφέρουμε τα πάντα στα παιδιά μας. Και ανάμεσα στα «πάντα» περιλαμβάνονται τα εφόδια που θα τους ανοίξουν δρόμους στη ζωή τους, που θα τους προσφέρουν γνώσεις και δεξιότητες. Και συνήθως όλα αυτά τους τα προσφέρουμε μέσα από τις εξωσχολικές δραστηριότητες που επιλέγουμε για εκείνα. Πότε όμως το παρακάνουμε και υπερφορτώνουμε το πρόγραμμα των παιδιών, μην αφήνοντάς τους χώρο για να παίξουν, να ξεκουραστούν ή ακόμη και να βαρεθούν;
Στις παραπάνω σκέψεις ακουμπά και απαντά ο παιδαγωγός Μάριος Μάζαρης μέσα από σχετική ανάρτησή του στο Facebook.
Μήπως παραφορτώνουμε τα παιδιά με εξωσχολικές δραστηριότητες;
“Αυτές τις μέρες που μίλησα για τα όρια και πόσο έντονα βλέπουμε την έλλειψη ορίων τα τελευταία χρόνια στα παιδιά, δέχτηκα πάρα πολλά μηνύματα από γονείς που προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν ότι θα ήθελαν να βάλουν όρια, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Ένας μάλιστα κύριος μου έγραψε «Έχουμε τόσες πολλές δραστηριότητες, πότε να δούμε τα παιδιά να βάλουμε όρια;». Μια κυρία μου είπε «Γιατί, δε φτάνει το ΣΚ για να τα βάλουμε, τι πειράζει αν λείπουν κάθε μέρα;». Μια άλλη μου είπε « Δεν έχουμε πολλές δραστηριότητες, μόνο έξι, αρέσουν όλα στο παιδί, τα ζητάει!».
Θα ήθελα λοιπόν να συνοψίσω κάποια πράγματα, που συνήθως τα λέω και σε ομιλίες οι γονείς από κοντά. Δεν είστε οι μάνατζερ των παιδιών σας και αυτοί που θα αγχωθούν να καλύψουν όλη την εβδομάδα τους, όλα τα διαθέσιμα ραντεβού, όλα τα απογεύματα με δράσεις και εξωσχολικά προγράμματα.
Το παιδί δε θέλει γραμματέα, θέλει γονείς. Εσείς απλώς θα βοηθήσετε στις μετακινήσεις του από χώρο σε χώρο, όχι στο να γεμίσει η εβδομάδα μετακινήσεις. Το να του παρέχουμε αμέτρητες δραστηριότητες δε μας κάνει καλύτερους γονείς.
Πολλές φορές έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: Γονείς που δεν γνωρίζουν το παιδί τους και παιδιά που δε γνωρίζουν τους γονείς τους. Χρειάζεται ένα μέτρο στις πόσες δραστηριότητες θα γραφτεί. Όχι σε όσες θέλει ταυτόχρονα, όχι σε όσες είναι μόδα, όχι σε όσες είναι γραμμένοι όλοι οι φίλοι. Αλλά σε κάποιες που αντέχει η τσέπη μας και πιστεύουμε ότι έχουν όφελος. Ανάλογα την ηλικία του, τις επιθυμίες του, τις διαθέσιμες στην περιοχή μας. 2-3 είναι αρκετές!
Η υπερπροσφορά δε σημαίνει ότι κερδίζει από όλες. Το να γεμίσει το κεφάλι του πληροφορίες δεν σημαίνει ότι του προσφέρουν κάτι. Μπορεί να σημαίνει και κορεσμό, αδυναμία να εστιάσω σε κάτι που πραγματικά με ενδιαφέρει και να εξασκήσω. Σημαίνει όμως και άλλα. Ότι γεμίζουμε πληροφορίες τον εγκέφαλο μας και όχι συναισθήματα.
Κι ένα παιδί έχει ανάγκη τα συναισθήματα. Έχει ανάγκη την εξωστρέφεια, την εξερεύνηση, το να βιώσει και να μοιραστεί και να αγκαλιάζει και να εκφραστεί. Δεν θα τα ζήσει όλα αυτά σε κάθε δραστηριότητα, ούτε θα μπορέσει να νιώσει ο εαυτός του με το να περνάει 10-12 ώρες τη μέρα μακριά και έξω από το σπίτι του. Θα είναι ένας φιλοξενούμενος πάντα σε εξωτερικούς χώρους, με τα παπούτσια, τα ρούχα της μέρας, καθισμένος σε μια καρέκλα, ενώ αυτό που έχει εξίσου ανάγκη, ίσως και περισσότερο, είναι άλλο. Να περάσει χρόνο μαζί σου μαμά, μαζί σου μπαμπά, να δείτε ταινία, να περπατήσετε, να ξαπλώσετε στο χαλί, να φτιάξετε παζλ, να μιλήσετε, να συνδεθείτε ή ακόμα και να βρεθείτε στο ίδιο δωμάτιο μαζί ο καθένας κάνοντας κάτι άλλο. Η πιο σημαντική δραστηριότητα είναι αυτή της καρδιάς που μαθαίνει τον κόσμο μαζί σας, μην την στριμώχνετε σε ρεπό ανάμεσα σε άλλες. Είναι το κυρίως θέμα.”
Τροφή για σκέψη τα λόγια του παιδαγωγού για όλους εμάς τους γονείς που πάντα με γνώμονα το καλύτερο προσπαθούμε σκληρά για τα παιδιά μας.
