Μία γυναίκα γράφει ένα συγκλονιστικό γράμμα – κραυγή απέναντι στους κακοποιητικούς γονείς [2] της που της έκλεψαν την αθωότητα. Αποφασίζει να μην τους συγχωρήσει και να κάνει μάθημα ζωής τη συμπεριφορά τους, ώστε εκείνη να μην επαναλάβει τα δικά τους λάθη. [3]
«Αγαπητοί Βιολογική Κυρία και Κύριε»
Μου ληστέψατε την αθωότητα. Κάθε κομμάτι χαράς [4] καταστράφηκε στη ζωή μου από την μικρή ηλικία. Η αγάπη σας δεν ήταν αρκετά βαθιά για μένα. Η αγάπη σας δεν είχε αρκετό χώρο για ένα παιδί.
Και όσο μεγαλώνω, μπορώ να δω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει πόσες φορές προπαθήσατε να με ξεφορτωθείτε.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω τι στο καλό συνέβαινε στο κεφάλι σας. Θυμάμαι στιγμές, όπου δίνω μάχη για τη ζωή μου και με πιάνουν τα κλάματα. Σε αυτήν την ηλικία, όπου κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να γνωρίζει τον πόνο και τον φόβο που βίωσα εγώ.
Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει ότι βίωσα πόνο, μου θυμίζει ότι ήταν μία μικρή στιγμή χαράς μέσα σε μία σκληρή, λυπητερή ιστορία.
Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει, ότι δεν είμαι επιζήσασα της παιδικής κακοποίησης, έχω ουλές που ποτέ δεν θα γιατρευτούν και οι οποίες λένε την ιστορία μίας ημέρας που σχεδόν πήρα την τελευταία μου αναπνοή.
Σε αυτήν την φωτογραφία είμαι ένα τυχερό κοριτσάκι που κατάφερε να περάσει μερικές από τις χειρότερες μέρες που θα έπρεπε να ζήσει κάποιος.
Έτσι, σήμερα μπορώ να μοιραστώ την ιστορία μου, για το πώς το παρελθόν μου δεν θα καθορίσει τη ζωή μου. Διαμόρφωσε τον σημερινό μου χαρακτήρα και μου έδωσε αρκετή δύναμη για να ζήσω μία ζωή γεμάτη άφθονη αγάπη για τα παιδιά μου. Αυτό το δικαίωμα που δεν μου δώσατε ποτέ.
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι έχετε ακόμη τον έλεγχο πάνω μου. Όχι, δεν έχετε τίποτα.
Αγαπητή βιολογική κυρία,
Πιστεύω πως έπεισες τον εαυτός σου ότι θα σε είχα γύρω μου και παρούσα στη ζωή μου για πάντα. Πόσα χρόνια σου πήρε για να καταλάβεις ότι σε βαρέθηκα; Μακάρι να μπορούσα να σε ρωτήσω για αυτό και να ξέρεις να μου απαντήσεις.
Είμαι σίγουρη πως κάποιοι έξω μπορεί να θεωρήσουν πως είμαι άκαρδη. Όμως, το βάρος του πόνου που βάλατε στις πλάτες μου ήταν πολύ βαρύ, ειδικά για ένα παιδί. Και είναι ασυγχώρητο, το γεγονός ότι δεν έχεις πάρει καμία ευθύνη και δεν έχεις το παραμικρό ίχνος μεταμέλειας. Θέλω να ξέρεις ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι μία φορά με ταΐζατε και μετά με αφήνατε να πεινάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που άνοιγα τα δώρα των γενεθλίων μου και μου τα πέταγες ή τα έκρυβες για να μην παίξω ποτέ με αυτά.
Θυμάμαι να χτυπώ πόρτες και να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσαν τα πόδια μου, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα με έπιανες, όταν είχα κάνει αταξία. Με κλείδωνες στο υπόγειο και αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι θλίψης που θυμάμαι. Δεν θα ξεχάσω αυτούς που με έβλεπαν από μακριά και προσπαθούσαν να βοηθήσουν. Σαν να ήξεραν ότι βρισκόμουν μέσα σε έναν ατελείωτο εφιάλτη.
Ήσουν βίαιη, πάντα με θεωρούσες “μίας χρήσης”. Σ’ ευχαριστώ που δεν με φρόντισες αρκετά, σ ευχαριστώ γιατί εξαιτίας της δικής σου αδιαφορίας, τώρα θα ζήσω μία καλύτερη ζωή χωρίς εσένα. Και αυτό είναι ένα από τα πολλά πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων.
Αγαπητέ βιολογικέ κυριε,
Είχες πάντα έναν “ψίθυρο στο αυτί σου” για να πεις την ίδια ιστορία, όταν γέμιζα μώλωπες, όταν με κλείδωνες στο δωμάτιο για ατελείωτες ώρες, όταν ο μόνος τρόπος για να πειθαρχήσω ήταν το ξύλο και η οργή στη φωνή σου. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτός ο “ψίθυρος” ήταν η κυρία σου. Το ζήτημα ήταν ότι άκουγες μία γυναίκα που δεν είχε αγάπη στην καρδιά της.
Ήταν καταστροφή το γεγονός ότι δεν μπορούσες να τη σταματήσεις, μέχρι που απομακρύνθηκα… Ααπό σένα και από εκείνη. Απομακρύνθηκα και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί. Μυστικά, συνεχώς μυστικά. Ήμουν ένα μικρό κορίτσι που κανείς δεν ήξερε την ιστορία του. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε δυσάρεστη ιστορία συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Εκεί όππου ένα παιδί ουρλιάζει για βοήθεια και κανείς δεν μπορεί να ακούσει.
Αγαπητοί αναγνώστες,
“Πρέπει να συγχωρήσεις”, ακούω συνέχεια. Όχι, καμία συγχώρεση δεν υπάρχει, όταν με κρατούσαν μέσα στο νερό στη μπανιέρα μέχρι το σώμα μου να αρχίσει να μουδιάζει. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι αυτό συνέβη μόνο μία φορά, αλλά έγινε συνήθεια. Καμία συγχώρεση δεν υπάρχει όταν με έσερναν στις σκάλες τραβώντας με από την κοτσίδα. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι δεν πόνεσ. Καμία συγχώρεση εν υπάρχει για αυτούς που προκαλούν πόνο. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται, κάνουν λάθη.
Πιστεύω στη δεύτερη ευκαιρία για αυτούς που την κερδίζουν επάξια. Όμως, ακόμη δεν μπορώ να συγχωρήσω τους βιολογικούς μου γονείς. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν προτίθεμαι να το κάνω. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι άκαρδη, ούτε ότι δεν έχω όρια, ούτε ότι είμαι απαίσιος άνθρωπος. Απλά έχω αξίες που εκείνοι δεν είχαν για μένα. Πέρασαν χρόνια απόστασης, αυτοεκτίμησης, ζωής μακριά τους. Χρόνια που χρειάστηκαν για να επουλώσω τη ζημιά που προκάλεσαν στη ζωή μου όταν ήμουν μικρή και ευάλωτη. Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, μπορείτε και θα επουλώσετε τις πληγές σας και χωρίς να συγχωρήσετε αυτούς που σας τις προκάλεσαν. Είμαι μία ζωντανή απόδειξη για αυτό.