- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Οι «μεγάλες προσδοκίες» των γονέων

Γράφει η Μαίρη Μαρκογιαννάκη (*)

Ένα παιδί γεννιέται με μια ευχή «να ζήσει» και με χιλιάδες προσδοκιές. «Να μοιάζει στον μπαμπά του», «να πάρει τα μάτια της μαμάς», «να είναι καλόβολο, να τρώει αρκετά».

Από την ώρα-0 ένα παιδί φέρει το βαρύ φορτί των προσδοκιών των γονιών του. Το παιδί μας περιμένουμε να μιλήσει πρώτο, να αρθρώσει καθαρά, να περπατήσει νωρίς και γενικώς όλα να τα κάνει σωστά και γρήγορα. Αν αυτό συμβεί, είμαστε ευτυχείς, ενημερώνουμε και ολόκληρο το σόι για τα χαρίσματά του και περιμένουμε τα επόμενα κατορθώματα. Αν όχι, ξεκινάει να μας σιγοτρώει το άγχος, ψάχνουμε, διαβάζουμε, ρωτάμε και περιμένουμε.

Στα πρώτα δείγματα του χαρακτήρα του συνταιριάζουμε συμπεριφορές με αυτές των οικείων. «Είναι πεισματάρης σαν τον μπαμπά του, έχει το μουσικό αφτί του παππού της».

Και κάπως έτσι εκδηλώνονται και οι πρώτες ματαιώσεις για τους γονείς. «Πώς γίνεται να δυσκολεύεται στα μαθήματα; Αφού και οι δυο γονείς ήμασταν άριστοι μαθητές». «Τι εννοείτε ότι δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο και προτιμάει τον χορό; Αφού παίζαμε από μικροί ποδόσφαιρο και του άρεσε». Και άλλα τέτοια.

Προσδοκία. Αυτό το οποίο αναμένω. Και πότε εγώ ανάμενω; Όταν έχω δώσει, προσφέρει, επενδύσει, καλλιεργήσει και περιμένω να αντλήσω τους καρπούς των κόπων μου. Θεμιτό; Ως ένα σημείο, ναι. Η προσδοκία του γονέα θέλουμε να «παιδεύει» το παιδί με την πρώτη, την αρχική σημασία του ρήματος. «Παίδευση» ως κινητοποίηση, επιδοκιμασία, ενθάρρυνση για να να προοδεύει, να θέτει στόχους, να μην εγκαταλείπει, να επιθυμεί να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. «Ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις», ή αλλιώς η θετική όψη της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας».

Όταν κοιτάμε στα μάτια το παιδί μας με καμάρι, όταν έχουμε πίστη στις δυνάμεις του, εκείνο αντλεί αγάπη και αποδοχή που μετουσιώνει σε αυτοπεποίθηση και έργο.

Κι αν δεν τα καταφέρει, δεν πειράζει. Η αποτυχία είναι στο πρόγραμμα. Και δεν μας ματαιώνει. Αυτή είναι η προσδοκία που δίνει κίνητρο στο παιδί να προσπαθεί κάθε φορά. Και δεν προσπαθεί ΓΙΑ μας, αλλά προσπαθεί ΜΕ μας στο πλάι του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Infokids.cy [2].

(*) Η Μαίρη Μαρκογιαννάκη εργάζεται ως φιλόλογος σε δημόσιο Γυμνάσιο της Αθήνας, έχει εξειδικευτεί σε ζητήματα ειδικής αγωγής και εφηβικής υγείας