- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Σας αποκαλύπτουμε τα μυστικά της επιτυχίας μιας καλής έκθεσης- Δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο

Ένα από τα μαθήματα που αποτελούν “μπελά” για τους μικρούς μαθητές είναι αυτό της έκθεσης. Έκθεση λοιπόν είναι η γραπτή έκφραση και παρουσίαση [2], στους άλλους, των σκέψεων, των ιδεών, των εντυπώσεων, των επιθυμιών, των προσδοκιών και των συναισθημάτων μας για κάποιο ορισμένο θέμα. Η έκθεση είναι πολύ σπουδαίο μάθημα και κατέχει ξεχωριστή θέση μέσα στο σχολείο αλλά και έξω στην κοινωνική ζωή.

Πολλοί ταυτίζουν την έκθεση, λίγο πολύ, με την λογοτεχνία. Αρκετοί δε, έχουν την εντύπωση, ότι για να γράψει κανείς καλές εκθέσεις, πρέπει να έχει, λογοτεχνικό ταλέντο. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Γιατί η λογοτεχνία μπορεί να είναι έκθεση, η έκθεση όμως δεν είναι λογοτεχνία. Αν ήταν έτσι θα έγραφαν καλές εκθέσεις ελάχιστοι μαθητές (όσοι διέθεταν έμφυτο λογοτεχνικό ταλέντο), ενώ στην πραγματικότητα γράφουν πάρα μα πάρα πολλοί μαθητές εξαιρετικές εκθέσεις.

Γι΄αυτό πρέπει να ξέρουμε ότι όλοι μπορούμε να γράφουμε καλές εκθέσεις, φτάνει να έχουμε υπόψη μας όλα όσα θα μάθουμε σχετικά με την τεχνική της.

Κάποια γενικά στοιχεία όμως καλό θα ήταν να τα έχουμε στο νου μας από την αρχή:

1. Να παρατηρούμε καλά και συστηματικά οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Η παρατήρηση είναι η βάση της καλής και ολοκληρωμένης έκθεσης, γιατί αυτή μας δίνει όλα τα στοιχεία που θα μας χρειαστούν για την ανάπτυξη του θέματος.

2. Να διαβάζουμε εκθέσεις άλλων παιδιών, βιβλία με υποδείγματα εκθέσεων, διηγήματα, παιδικά περιοδικά κ.τ.λ. Έτσι εκτός των άλλων θα εμπλουτιστεί το λεξιλόγιό μας και θα μάθουμε ευκολότερα την ορθογραφία πολλών λέξεων εξ΄ αιτίας της συχνής επαφής που θα έχουμε με αυτές.

3. Να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στις οδηγίες του δασκάλου μας καθώς και των γονιών μας.

4. Να είμαστε ιδιαίτερα αυστηροί με τον εαυτό μας, όταν διαπιστώνουμε ότι κάποια στοιχεία που μας είχαν επισημανθεί κι άλλες φορές δεν τα λάβαμε υπόψη μας, και να τα εφαρμόζουμε στο εξής το συντομότερο, χωρίς να καταφεύγουμε στις εύκολες δικαιολογίες.

Τα είδη των εκθέσεων

Οι εκθέσεις χωρίζονται βασικά σε τρία είδη, ανάλογα με το περιεχόμενό τους. [3]

α) Στις διηγηματικές, στις οποίες γράφοντας, διηγούμαστε διάφορα γεγονότα, ιστορίες και συμβάντα από τη ζωή μας, ακριβώς όπως έγιναν, ακολουθώντας τη χρονική σειρά που συνέβηκαν. Γι΄ αυτό η διηγηματική έκθεση έχει χαρακτηριστικό γνώρισμα την κίνηση, τη μεταβολή, τη δράση.

β) Στις περιγραφικές, στις οποίες περιγράφουμε πράγματα, τοπία, μνημεία, ανθρώπους και ζώα, όπως παρουσιάζονται ακίνητα μέσα στο φυσικό τους χώρο. Θέλει λίγο προσοχή, γιατί πρέπει να ξέρουμε από πού θα αρχίζουμε την περιγραφή και που θα την τελειώνουμε.

Πρέπει να έχουμε πάντοτε στο νου μας, ότι με την περιγραφή, που θα κάνουμε, θα δώσουμε στον αναγνώστη την ευκαιρία να σχηματίσει ολοκληρωμένη την εικόνα του πράγματος, που περιγράφουμε. Η δε περιγραφή μας θα πρέπει να αρχίζει από τα μεγαλύτερα στοιχεία προς τα μικρότερα και με τη σειρά, που πέφτουν στα μάτια μας.

γ) Στις μεικτές, στις οποίες υπάρχει και διήγηση και περιγραφή. Μεικτές εκθέσεις είναι οι περισσότερες από τις εκθέσεις που γράφονται στο σχολείο και ακόμα οι πιο αγαπητές και ευχάριστες.

Στα είδη των εκθέσεων μπορούμε επίσης να συμπεριλάβουμε:

1. Τις εκθέσεις ιδεών, στις οποίες αναπτύσσουμε ορισμένες ιδέες (έννοιες) όπως π.χ. «Η φιλία», «Η εργασία» κλπ. όπου μας ζητείται να εκφράσουμε τις προσωπικές μας γνώμες και κρίσεις πάνω σε αυτές τις έννοιες. Το είδος αυτό είναι σαφώς δυσκολότερο από τα προηγούμενα, γιατί πρέπει να αποδείχνουμε τις απόψεις μας και τις θέσεις μας πάνω στις έννοιες αυτές και να καταλήγουμε σε σωστά συμπεράσματα.

2. Τις επιστολές, που γράφουμε σε προσφιλή μας πρόσωπα, μέσα στις οποίες εκφράζουμε σκέψεις, εντυπώσεις, επιθυμίες, συναισθήματα κλπ. Το είδος αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στην καθημερινή μας ζωή και ειδικά στις περιπτώσεις που νιώθουμε την εσωτερική ανάγκη, να εκφραστούμε ή να επικοινωνήσουμε με αυτόν τον τρόπο.

Το σχεδιάγραμμα της έκθεσης

Πολλές φορές όταν έρχεται η ώρα να γράψουμε έκθεση, αισθανόμαστε μια αμηχανία και μας βασανίζει το ερώτημα: «Πως ν’ αρχίσω, πως να προχωρήσω, πως να τελειώσω την έκθεσή μου;»

Κι όμως δεν υπάρχουν θέματα δύσκολα, όταν ξέρουμε καλά τις ενέργειες, που πρέπει να κάνουμε, προτού αρχίσουμε την ανάπτυξή τους.

Το πρώτο βήμα που απαιτείται για μια καλή έκθεση είναι η σωστή κατανόηση του θέματος. Ποτέ δεν αρχίζουμε να γράφουμε, αν δε σκεφτούμε πρώτα καλά τι ακριβώς μας ζητάει το θέμα. Γράφουμε ό,τι έχει σχέση με αυτό και τίποτε περισσότερο. Κάθε περιττό υλικό όχι απλώς διαγράφεται, αλλά προσθέτεται και στα μειονεκτήματά της. Θα φανταζόμαστε την έκθεση μας σαν ένα κύκλο. Πρέπει λοιπόν να γράφουμε ό,τι είναι μέσα στον κύκλο και τίποτε έξω απ’ αυτόν.

Το δεύτερο βήμα είναι η κατάστρωση ενός σχεδίου, ενός σχεδιαγράμματος, το οποίο περιλαμβάνει τα βασικά σημεία του θέματος πάνω στα οποία θα στηριχτεί η ανάπτυξή του. Κάθε βασικό σημείο του σχεδιαγράμματος θα αποτελεί και μια ξεχωριστή παράγραφο.

Στη φάση λοιπόν αυτή είναι αναγκαίο να συγκεντρώσουμε το υλικό που θα χρειαστεί. Αυτό θα το πάρουμε από τις παρατηρήσεις μας, τα βιώματά μας κι από όποια άλλη περιοχή, σχετική με το θέμα, από την Ιστορία, τη Φυσική ή οποιοδήποτε άλλο μάθημα, τις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις κλπ.

Το υλικό αυτό έπειτα θα το ταξινομήσουμε και αμέσως μετά θα συντάξουμε στο πρόχειρό μας το σχεδιάγραμμα, το σκελετό δηλαδή της έκθεσης, χρησιμοποιώντας μικρές προτάσεις ή και λέξεις ακόμα, που θα αναφέρονται στα κυριότερα σημεία του θέματός μας, στα κεντρικότερα νοήματα. Σύμφωνα με αυτόν τον οδηγό θα προχωρήσουμε στην ανάπτυξη των μερικότερων νοημάτων, των λεπτομερειών και οποιουδήποτε στοιχείου, σχετίζεται με το θέμα μας.

Σε καμία βέβαια περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά πρέπει να διατυπώνονται με μια λογική σειρά και με μια σχέση μεταξύ τους χρονική, τοπική ή αιτιολογική, ώστε η έκθεση να μην έχει κενά, να έχει συνοχή και συνέχεια και να αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Ακολουθώντας λοιπόν αυτό το διάγραμμα θα προχωρούμε σταθερά και δε θα κινδυνέψουμε να βγούμε από το θέμα, αλλά ούτε και να προχειρολογήσουμε όπως όπως, αυτοσχεδιάζοντας την τελευταία στιγμή, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την υποχρέωση. Παράδειγμα σχεδιαγράμματος

Θέμα: Το καναρίνι μου

Σχεδιάγραμμα: πρόλογος – περιγραφή του σώματός του – κινήσεις – τροφή – σύγκρισή του με άλλα πουλιά – λίγα για την κατοικία του – φροντίδες μου γι’ αυτό – το καναρίνι στις 4 εποχές του έτους – σκέψεις – συναισθήματα – επίλογος
Όλα τα σημεία ανάμεσα στον πρόλογο και στον επίλογο αποτελούν αυτό που λέμε κύριο θέμα.

Τα μέρη της έκθεσης

Μετά από το σχεδιάγραμμα είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε την έκθεσή μας. Σε μία ολοκληρωμένη και ωραία έκθεση διακρίνουμε συνήθως τρία μέρη: 1. Τον Πρόλογο 2. Το Κύριο Θέμα και 3. Τον Επίλογο.

1. Ο Πρόλογος

Ο πρόλογος είναι η αρχή της έκθεσής μας. Έχει σκοπό να προετοιμάσει τον αναγνώστη και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του για το θέμα. Γι’ αυτό το λόγο ο πρόλογος, πρέπει να είναι ζωντανός, σύντομος και περιεκτικός αλλά και να οδηγεί τον αναγνώστη στο κύριο θέμα ομαλά, φυσικά και ευχάριστα. Ο πρόλογος μπορεί να είναι 3-4 σειρές ή μια φράση ή ακόμα και μία λέξη μονάχα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1/8 της έκθεσης.

Για πρόλογο μπορούμε να χρησιμοποιούμε:
α) Κάποια σκέψη μας σχετική με το θέμα.
β) Τους στίχους ενός ποιήματος.
γ) Μία παροιμία ή κάποιο γνωμικό.
δ) Κάτι που είναι αντίθετο με το θέμα.
ε) Τη φυσική κατάσταση της στιγμής, που έγινε το γεγονός.
στ) Κάποιο παράδειγμα από την Ιστορία.

2. Το κύριο θέμα

Το κύριο θέμα είναι το μεγαλύτερο και το κυριότερο μέρος της έκθεσης. Μετά από τον πρόλογο μπαίνουμε ομαλά, αβίαστα και φυσικά στο κύριο θέμα, τοποθετώντας το αντικείμενο του θέματός μας στο χρόνο αλλά και στον τόπο. Θα καθορίσουμε δηλ. από την αρχή το χρόνο και τον τόπο, που συνέβηκε το γεγονός που διηγούμαστε ή το χρόνο και τον τόπο που είδαμε το πράγμα που περιγράφουμε.

Αν περιγράφουμε κάτι, μπορούμε στη συνέχεια να αναφέρουμε τα σύνορά του, δηλ. τι υπάρχει γύρω του και μετά να προχωρήσουμε στην αναλυτικότερη περιγραφή του. Να αναφέρουμε δηλ. τις εικόνες με τη σειρά που έπεσαν στα μάτια μας, αρχίζοντας από τα άψυχα μεγάλα (βουνά, ποτάμια, πλατείες, κτίρια κ.τ.λ.), προχωρώντας ύστερα στα άψυχα μικρά (λουλούδια, μικρά αντικείμενα κ.τ.λ.), μεταπηδώντας ύστερα στα έμψυχα μικρά (μέλισσες, μυρμήγκια, σαλιγκάρια κ.τ.λ.) και καταλήγοντας στα έμψυχα μεγάλα (άνθρωποι, ζώα κ.τ.λ.)

Αν πρόκειται να διηγηθούμε κάποιο γεγονός, θα αναφέρουμε τις εικόνες του με χρονική σειρά, με τη σειρά δηλ. που συνέβησαν.
Θα αναφέρουμε ακόμα στη συνέχεια διάφορα φυσικά φαινόμενα καθώς και ήχους που ακούμε, για να ζωντανέψουμε και να χρωματίσουμε καλύτερα την έκθεσή μας.

Ακόμα αν το θέμα μας προσφέρεται, θα το συνδέσουμε και ιστορικά δηλ. πως είναι σήμερα, πως ήταν στο παρελθόν, εδώ, αλλού κ.τ.λ. Μπορούμε επίσης να παραθέσουμε και επιπλέον στοιχεία, που θα αντλήσουμε από τις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις και θα είναι σχετικά με το θέμα μας.

Τέλος θα κλείσουμε το κύριο θέμα, γράφοντας τα προσωπικά μας συναισθήματα και τις σκέψεις μας για το αντικείμενο του θέματος, αλλά και τα συμπεράσματα που βγάλαμε.

Κάποια από τα παραπάνω στοιχεία είναι αυτονόητο ότι δεν θα γραφτούν αν δεν ταιριάζουν στο θέμα μας. Όλα αυτά αποτελούν έναν πρακτικό οδηγό, ο οποίος καταπιάνεται με την τεχνική της έκθεσης.

Ο καθένας θα αποφασίσει για τον εαυτό του, αν και πότε θα τον χρησιμοποιήσει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η έκθεση πάνω απ’ όλα είναι ένα ελεύθερο δημιούργημα και δεν μπαίνει υποχρεωτικά σε καλούπια. Στην περίπτωση αυτή βέβαια, όπως είπαμε και σε προηγούμενη φάση, τα νοήματά μας πρέπει να διατυπώνονται με μια λογική σειρά και με μια σχέση μεταξύ τους χρονική, τοπική ή αιτιολογική, ώστε η έκθεση να μην έχει κενά, να έχει συνοχή και συνέχεια και να αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύνολο.

3. Ο Επίλογος

Ο επίλογος είναι το κλείσιμο της έκθεσής μας. Είναι ο αντίποδας του προλόγου. Με τον πρόλογο είδαμε ότι προετοιμάζουμε τον αναγνώστη για να προχωρήσει με ευχάριστη διάθεση στο κύριο θέμα. Με τον επίλογο δημιουργούμε στον αναγνώστη τις τελευταίες εντυπώσεις, οι οποίες πρέπει να είναι ζωηρές και ευχάριστες. Ο επίλογος είναι υποχρεωτικός σε μια έκθεση, σε αντίθεση με τον πρόλογο, γιατί ακριβώς είναι το τέλος της και αν δε γραφτεί, η έκθεσή μας θα είναι ημιτελής.
Όπως ο πρόλογος, έτσι και ο επίλογος, μπορεί να είναι μια πρόταση ή και περισσότερες ανάλογα βέβαια με τη φύση του θέματος. Πάντοτε όμως πρέπει να είναι χτυπητός και εντυπωσιακός.

α) Μια σκέψη μας ή ένα συναίσθημα χαράς, λύπης, φόβου, θαυμασμού ή μια επιθυμία μας ή μια υπόσχεσή μας ή μια εντύπωσή μας για το θέμα που αναπτύξαμε.
β) Μια ευχή
γ) Ένα γνωμικό ή μια παροιμία
δ) Μια ερώτηση

Βασικές αρχές μιας καλής έκθεσης

α) Ωραία έκφραση
Η ανάπτυξη των σκέψεων και των συναισθημάτων μας πρέπει να γίνεται με τον καλύτερο και ωραιότερο δυνατό τρόπο, ώστε η έκθεσή μας να χαρακτηρίζεται από απλότητα, φυσικότητα, ακρίβεια, σαφήνεια, ζωντάνια και ομορφιά. Την ομορφιά την αποκτά με τις κατάλληλες και διαλεγμένες λέξεις και φράσεις, που μπαίνουν τεχνικά η μια κοντά στην άλλη και δημιουργούν ένα ωραίο σύνολο.

β) Ωραία σύνταξη
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δείξουμε και στο σχηματισμό των προτάσεων. Οι προτάσεις μας πρέπει να είναι συντακτικά σωστές. Να μη λείπει το ρήμα, το υποκείμενο ή το αντικείμενό τους, εκτός αν εννοούνται εύκολα.
Συνηθισμένος λόγος, που γίνονται συχνά τέτοια λάθη είναι οι μεγάλες προτάσεις. Καλό είναι λοιπόν να προτιμούμε μικρές προτάσεις, που δεν έχουν μέσα τους τον κίνδυνο να μην είναι συντακτικά σωστές.
Κάθε πρόταση πρέπει να ακούγεται ευχάριστα στο αυτί μας. Γι’ αυτό πριν γράψουμε κάθε μας πρόταση καλό θα ήταν να τη στριφογυρίζουμε στο μυαλό μας, για να δούμε πως μπορούμε να τοποθετήσουμε τις λέξεις της στην καλύτερη δυνατή σειρά.

γ) Σαφήνεια

Οι σκέψεις μας πρέπει να εξωτερικεύονται, έτσι ώστε να γίνονται εύκολα αντιληπτές από τους άλλους. Αυτός που θα διαβάσει ή θα ακούσει την έκθεσή μας, πρέπει να καταλάβει τι γράφουμε, για ποιο πράγμα μιλάμε, τι θέλουμε να πούμε.
Γι’ αυτό λοιπόν τα νοήματά μας χρειάζεται να είναι απλά και καθαρά, ώστε να μη δημιουργούν αμφιβολίες και να είναι κατανοητά.

δ) Κατάλληλη ανάπτυξη

Όλα τα σημεία της έκθεσής μας δεν έχουν την ίδια σημασία και βαρύτητα. Πρέπει να διακρίνουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα και να δίνουμε περισσότερο βάρος στα σημαντικά, ενώ για τα ασήμαντα η αναφορά μας πρέπει να είναι λιτή και σύντομη.

ε) Φυσικότητα
Τέλος για να είναι ωραία η έκθεσή μας, πρέπει να χαρακτηρίζεται από φυσικότητα στη διατύπωση των σκέψεών μας. Να αποφεύγουμε δηλαδή τις πομπώδεις φράσεις και τις υπερβολικά στολισμένες εκφράσεις. Τα τεχνικά μέσα – θα μιλήσουμε γι’ αυτά στο επόμενο φυλλάδιο – βοηθούν απεριόριστα στο στόλισμα του γραπτού μας. Η κατάχρηση όμως βλάπτει την έκθεσή μας.

Το στόλισμα της έκθεσης – Τεχνικά μέσα

Για να κάνουμε πιο ζωντανή, πιο παραστατική και πιο ευχάριστη την έκθεσή μας, πρέπει να τη στολίζουμε με διάφορα ωραία εκφραστικά στοιχεία.Τα κυριότερα από τα τεχνικά μέσα [4], που μπορούμε να χρησιμοποιούμε είναι:

α) Τα κοσμητικά επίθετα
Τα επίθετα αυτά (απλά ή σύνθετα), ζωηρεύουν περισσότερο τις προτάσεις μας και δίνουν χρώμα στην έκθεσή μας. Πρέπει όμως να κάνουμε σωστή χρήση, χωρίς υπερβολές. (π.χ. θεόσταλτος άγγελος, μενεξεδένιο δειλινό, ανυπόταχτη καρδιά).

β) Σύνθετες ωραίες λέξεις
Οι σύνθετες ωραίες λέξεις, που μπορεί να είναι κυρίως ρήματα, επίθετα και μετοχές (π.χ. γλυκοχαράζει, ανεμοδαρμένος, αργοσαλεύοντας, γοητευμένος), τονίζουν ιδιαίτερα τα νοήματα των προτάσεων και δίνουν στην έκθεση ζωντάνια και ομορφιά.

γ) Παρομοίωση
Με την παρομοίωση παρομοιάζουμε ένα πράγμα, πρόσωπο, ζώο, φαινόμενο, πράξη κ.τ.λ. με κάποιο άλλο που μοιάζει, για να δώσουμε μεγαλύτερη φυσικότητα στο λόγο μας. π.χ. Οι δροσοσταλίδες λάμπουν σαν μικρά διαμάντια.

δ) Προσωποποίηση
Με την προσωποποίηση δίνουμε ζωή στα άψυχα πράγματα ή στις αφηρημένες έννοιες, όταν τα κάνουμε να μιλούν, να σκέπτονται, να κινούνται, να αισθάνονται και να δρουν. π.χ. Οι στοχαστικοί πανσέδες με κοίταζαν, ασάλευτοι.

ε) Μεταφορά
Με τη μεταφορά που μοιάζει λίγο με την παρομοίωση, μεταφέρω τη σημασία μιας λέξης σε άλλα πράγματα, για να δώσουμε στο λόγο μας έμφαση, παραστατικότητα και ακρίβεια. π.χ. Έκρυψε βαθιά τον πόνο του.

στ) Υπερβολή
Με την υπερβολή μεγαλοποιούμε τα πράγματα, για να δείξουμε καλύτερα τη σημασία τους και να προκαλέσουμε ζωηρότερη εντύπωση στον αναγνώστη. π.χ. Έφαγα τη γη για να σε βρω.

ζ) Περίφραση
Με την περίφραση γράφουμε μια έννοια με περισσότερες λέξεις, για να ζωντανέψουμε περισσότερο και να ποικίλουμε το λόγο μας. π.χ. Η όμορφη νύφη του Θερμαϊκού, αντί η Θεσσαλονίκη.

η) Αντίθεση
Με την αντίθεση παρουσιάζουμε δύο αντίθετες έννοιες, εικόνες, πράξεις ή καταστάσεις, για να τονίσουμε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ τους. π.χ. Έξω κρύο και παγωνιά, μέσα ζεστασιά και θαλπωρή.

θ) Διάλογος
Γράφουμε στην έκθεσή μας ένα διάλογο, αντί να διηγηθούμε το γεγονός στο τρίτο πρόσωπο, για να δώσουμε σε αυτό χάρη και προσωπικότητα. Ο διάλογος πρέπει να είναι σύντομος και περιεκτικός.

ι) Ασύνδετο σχήμα
Γράφουμε λέξεις ή φράσεις χωρίς να τις συνδέουμε με συμπλεκτικούς συνδέσμους, για να ζωηρεύουμε το λόγο μας και να δίνουμε μια γρηγοράδα στην έκφρασή μας. π.χ. Γυρίζει πίσω, πάει εμπρός, φουσκώνει, ξεφουσκώνει.

Η εξωτερική μορφή της έκθεσης

Η έκθεση πρέπει να έλκει τον αναγνώστη σε σχέση με την εξωτερική της μορφή και όχι να τον απωθεί. Είναι απαραίτητο επομένως να έχουμε στο νου μας τα εξής:

α) Να γράφουμε καθαρά, στρογγυλά και ευανάγνωστα γράμματα. Η κακογραφία αφαιρεί κάτι από την αξία ενός καλού περιεχομένου.
β) Να κάνουμε σωστή χρήση των σημείων στίξης και προπάντων της τελείας, εκεί που τελειώνει το νόημα της κάθε πρότασης.
γ) Να αποφεύγουμε τα σβησίματα και τις μουντζούρες.
δ) Να προσέχουμε την ορθογραφία των λέξεων και μάλιστα εκείνων, που είναι συνηθισμένες στο λόγο μας. Τα ορθογραφικά λάθη που πρέπει να αποφεύγονται οπωσδήποτε είναι τα καταληκτικά (ρημάτων, ονομάτων) και τα λάθη τονισμού. Οι ανορθογραφίες, και μάλιστα οι σοβαρές, ζημιώνουν πολύ την έκθεσή μας.

Τελευταίες οδηγίες και συμβουλές

α) Ο χρόνος που έχεις στη διάθεσή σου, για να γράψεις, δεν είναι απεριόριστος. Να τον κατανείμεις λοιπόν σωστά.

β) Πριν αρχίσεις να γράψεις την έκθεσή σου, αυτοσυγκεντρώσου, σκέψου 2-3 λεπτά της ώρας, να κατανοήσεις καλά το θέμα (για ποιο πράγμα θα γράψεις;), να κάνεις τον πρόλογο με το μυαλό σου(πως θ’ αρχίσεις), ύστερα το σχεδιάγραμμα σε ένα πρόχειρο χαρτί και μετά να προχωρήσεις στην ανάπτυξή του, έχοντας δίπλα σου το σχεδιάγραμμα.

γ) Όταν γράφεις να μη διασπάς την προσοχή σου σε άλλα πράγματα. Η έκθεση θέλει αυτοσυγκέντρωση, προσοχή και ηρεμία.

δ) Μην απογοητεύεσαι, γιατί ο διπλανός άρχισε και προχώρησε γρήγορα στην ανάπτυξη του θέματος ή γιατί εσύ συναντάς κάποιες δυσκολίες στο ξεκίνημά σου. Χρειάζεται να έχεις υπομονή και επιμονή.

ε) Να έχεις πάντα μαζί σου όταν γράφεις έκθεση ένα μικρό ορθογραφικό λεξικό και να το συμβουλεύεσαι όταν έχεις πουθενά αμφιβολία.

στ) Φρόντισε, ώστε κάθε καινούρια σου έκθεση να είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.

ζ) Μόλις τελειώνεις την έκθεσή σου, να την διαβάζεις από την αρχή ως το τέλος. Κάτι θα βρεις να διορθώσεις. Μη δίνεις ποτέ το τετράδιό σου προτού ελέγξεις το περιεχόμενο του γραπτού σου.

η) Να κάνεις συχνή επανάληψη των οδηγιών που περιλαμβάνονται στα φυλλάδια, μιας και αυτές αποτελούν τον οδηγό για το γράψιμο μιας καλής έκθεσης.

Πηγή:e-didaskalia.blogspot.gr [5]

Διαβάστε επίσης:

Υπέροχη σαλάτα: Μάνγκο, σπανάκι, μύρτιλα, καρύδια και φέτα [6]

Ανασυνθέτοντας το παζλ της τετραετίας Κεραμέως στο υπ. Παιδείας [7]

School pass: Σκέψη για επιδοτούμενες σχολικές εκδρομές [8]