Σε ποια ηλικία αφήνουμε τα παιδιά μας να πάνε μόνα τους στο πάρκο; Οι επιστήμονες απαντούν

Σε ποια ηλικία νιώθετε έτοιμοι να αφήσετε το παιδί σας να πάει μόνο του στο κοντινό πάρκο, ή στην κοντινή πλατεία ή στις κούνιες της γειτονιάς, για να παίξει με τους φίλους τους; Είναι μια συζήτηση που κάνουμε συχνά εμείς οι γονείς, συμφωνώντας μάλιστα πως, όταν ήμασταν εμείς παιδιά παίζαμε έξω, χωρίς την επίβλεψη των γονιών ή των φροντιστών μας, από πολύ μικρή ηλικία! Σίγουρα μικρότερη, από αυτήν που αφήνουμε σήμερα τα παιδιά μας…

Και όπως φαίνεται, στη διαπίστωση αυτή καταλήγουν και οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, αφού σύμφωνα με νέα μελέτη που πραγματοποιήθηκε στη Μ. Βρετανία και δημοσιεύτηκε στο «International Journal of Environmental Research into Public Health», τα παιδιά ηλικίας Δημοτικού χάνουν όλο και νωρίτερα την ελευθερία του να παίζουν ανεξάρτητα, χωρίς την επίβλεψη των γονιών τους. Για την ακρίβεια, η μελέτη έδειξε, ότι οι γονείς αυτών των παιδιών έπαιζαν έτσι, ελεύθερα από πολύ μικρότερη ηλικία από αυτήν που αφήνουν τώρα να παίζουν τα παιδιά τους.

Ενώ, δηλαδή, οι γονείς τους μπορούσαν να παίζουν έξω χωρίς επίβλεψη από την ηλικία των 9 ετών, τα σημερινά παιδιά πρέπει να φτάσουν τα 11, για να αποκτήσουν το ίδιο προνόμιο. Αυτό, ωστόσο, προβληματίζει τους επιστήμονες, οι οποίοι λένε, ότι το μη επαρκές περιπετειώδες και ελεύθερο παιχνίδι μπορεί να επηρεάσει μακροπρόθεσμα την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών.

Ένας από του ειδικούς, μάλιστα, επισήμανε, ότι τα παιδιά στη Μ. Βρετανία υποβάλλονται σε ένα «διαρκές, ύπουλο lockdown τουλάχιστον εδώ και μία γενιά».

Οι επιστήμονες, λοιπόν, ρώτησαν περισσότερους από 1.900 γονείς παιδιών ηλικίας από 5 έως 11 ετών σχετικά με το παιχνίδι τους και ανακάλυψαν, ότι τα παιδιά παίζουν κατά μέσο όρο περί τις 3 ώρες ανά ημέρα σε βάθος έτους και από αυτές, περίπου τις μισές ώρες παίζουν έξω. Όταν οι ίδιοι αυτοί γονείς ήταν παιδιά, η μέση ηλικία κατά την οποία έπαιζαν έξω μόνα τους ήταν τα 8,9 έτη, ενώ οι ίδιοι αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο στα 10,7 έτη. Έτσι, τα παιδιά, όσο περνούν τα χρόνια, παίζουν όλο και λιγότερο.

Η επικεφαλής της μελέτης, της μεγαλύτερης που έγινε ποτέ στη Μ. Βρετανία επί του θέματος, καθηγήτρια παιδοψυχολογίας Helen Dodd, αναφέρει, ότι η ανησυχία που προκαλούν τα αποτελέσματα είναι δίπτυχη: «Αρχικά βλέπουμε τα παιδιά να πλησιάζουν στην προεφηβεία χωρίς να έχουν αρκετές ευκαιρίες να εκτιμήσουν και να διαχειριστούν το ρίσκο ανεξάρτητα. Δεύτερον, αν τα παιδιά έχουν λιγότερο χρόνο να παίζουν έξω με τρόπο περιπετειώδη, αυτό μπορεί να έχει επίδραση στην ψυχική τους υγεία και τη συνολική τους ευεξία.»

Απαντώντας στο γιατί συμβαίνει αυτό, ο Dr. Tim Grill αναφέρεται στις «κοινωνικές αλλαγές, τον φόβο στα ζητήματα ασφαλείας, την τεχνολογία και την αύξηση της κίνησης στους δρόμους». Ωστόσο, λέει, το αποτέλεσμα για όλο και περισσότερα παιδιά είναι ίδιο: Βαρεμάρα, απομόνωση, έλλειψη άσκησης, φτωχότερη σωματική και ψυχική υγεία. Οι επιπτώσεις αυτές καθώς μεγαλώνουν, δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν.

Η μελέτη βρήκε, επίσης, πως τα παιδιά που είναι λευκά, όχι πρωτότοκα και που οι γονείς τους έχουν ανώτερο επίπεδο μόρφωσης, έχουν την ελευθερία να παίζουν έξω μόνα τους σε μικρότερη ηλικία. Βρήκε, επίσης, ότι λίγο πιο μικρά παίζουν τα παιδιά έξω στις μικρότερες, επαρχιακές πόλεις.

Επισήμανε δε, ότι οι υπαίθριοι χώροι παιχνιδιού δεν είναι αρκετά διασκεδαστικοί και δεν δίνουν στα παιδιά ευκαιρίες για περιπετειώδες παιχνίδι, δίνοντας έμφαση αποκλειστικά στην ασφάλεια και τη μείωση του κόστους. «Το παιχνίδι έξω είναι θεμελιώδες αν θέλουμε τα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να αναπτύξουν σχέσεις με τον κόσμο γύρω τους. Τα προστατευτικά ένστικτα των ενηλίκων δεν βοηθούν, όταν περιορίζουν και ελέγχουν το φυσικό ένστικτο του παιδιού για αναζήτηση, δημιουργικότητα και ελεύθερη ενασχόληση με το περιβάλλον», καταλήγουν οι ειδικοί.

Πηγή: The Guardian.com