“Νομίζω ότι ήμουν πολύ εξαντλημένη για να αφεθώ και να απολαύσω πραγματικά το στάδιο που το μωρό μου ήταν νεογέννητο. [2]
Φαίνεται σχεδόν άδικο, δεν είναι;
Θυμάμαι αποσπασματικά κάποια χαμόγελα ή σκόρπια θραύσματα από συζητήσεις τα βράδια, μου φαίνεται ακόμα κάπως φριχτό, αναρωτιόμουν αν θα είναι πάντα έτσι.
Η αίσθηση του να είσαι μισοζωντανή. Αλλά είμαι ζωντανή, είμαι ακριβώς εδώ, αλλά είμαι και κάπου αλλού.
Κάπου με το ψυχικό φορτίο στον λαβύρινθο της μητρότητας. [3]
Σκέφτομαι συχνά εκείνες τις μέρες, ένα νήπιο που μαθαίνει να περπατά και ένα νεογέννητο μωρό.
Να είμαι εξαντλημένη και να προσπαθώ να κάνω ταχυδακτυλουργικά. Τα μάτια μου να μπορούν να δακρύσουν ανά πάσα στιγμή.
Η πραγματικότητα, μια σκιά στο μυαλό μου, που όμως έλαμπε ξεκάθαρα.
Όπως όλες οι μαμάδες, και οι μαμάδες με νεογέννητα έχουν μια απαλή δύναμη, ένα δυνατό ανάστημα, μια ντροπαλή αυτοπεποίθηση.
Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές που πίστευα ότι κάτι το έκανα μονάχα για τα παιδιά μου, όταν τα κρατούσα αγκαλιά και λικνιζόμασταν στην πολυθρόνα, τώρα βλέπω ότι ήταν και δικές μου στιγμές.
Τις χρειαζόμουν αυτές τις στιγμές, το πονεμένο μου σώμα παρακαλούσε για αυτές. [4]
Σκέφτομαι πάλι τη γέννα, το τάισμα, τα μικροσκοπικά χεράκια που με άρπαζαν, κάποιος πάντα να βρίσκεται πάνω μου, ο άντρας μου να θέλει ένα φιλί όταν γυρνούσε σπίτι και εγώ να μη θέλω κανένας να με αγγίξει ούτε δευτερόλεπτο, χαμογελώ γιατί το καταλαβαίνω.
Κι όμως η καρδιά μου «πιάνεται» στη σκέψη ότι με χρειάζονται λιγότερο τώρα. [5]
Σκέφτομαι τους πουρέδες, τα μπουκάλια, το χάος, τα πράγματα που μάθαινα να κάνω στην κουζίνα με το ένα χέρι. Το ότι μερικές φορές απλώς βγήκα από την πόρτα ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα και ότι έπρεπε να συμφιλιωθώ με αυτό.
Θυμάμαι να προσπαθώ να εξηγήσω στον σύζυγό μου πόσο εξουθενωμένη ήμουν μετά από μια δύσκολη μέρα, αλλά ποτέ δεν το έκανα σωστά, τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά για να περιγράψουν την πραγματικότητα και μετά απλά χαμογελούσα σαν να μην με πονούσε η πραγματικότητα αυτή.
Σκέφτομαι τις μέρες που έμοιαζαν με ριμέικ, αλλά τώρα βλέπω ότι ήταν όλα αυθεντικά, ειδικά για αυτούς.
Ο κόσμος τους επεκτείνεται με γρήγορους ρυθμούς, η πιο όμορφη μαγεία ξεδιπλώνεται, το είδα; Το έχασα μέσα στην ομίχλη;
Και σκέφτομαι τις μέρες που έλεγα «Απλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό», όταν πνιγόμουν. Αλλά το έκανα.
Έψαχνα απεγνωσμένα για αέρα, μάζευα τα κομμάτια μου και προσπαθούσα να τα καταφέρω.
Ίσως σκεφτείς όπως εμένα μια μέρα, ή ίσως χρειάζεται να σου το πω τώρα.
Κι εσύ τα καταφέρνεις. Ανεξάρτητα από το πώς φαίνεται.
Τα καταφέρνεις.
Γιατί αυτό κάνουν οι μαμάδες.”
*** Με αγάπη και τρυφερότητα για όλες εκείνες τις μαμάδες εκεί έξω που ελπίζουν μια μέρα να τα καταφέρουν. Το μόνο λάθος που έχετε κάνει, είναι ότι τα έχετε καταφέρει ήδη. Δεν είναι μια άλλη στιγμή στο μέλλον. Είναι το εδώ και τώρα. 🌺
⁂ Πρωτότυπο Κείμενο: Jess Urlichs, Writer • jessicaurlichs.com
⁂ Μετάφραση • Απόδοση Κειμένου:
Healing Stories – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια [6]
Διαβάστε επίσης:
5 αλμυρά σνακ για το ταπεράκι της παραλίας που θα ζήλευαν και τα beach bars [7]
Ανακαλούνται πασίγνωστο σπρεϊ σώματος για παιδιά και κρέμα σώματος – ΜΗΝ τα χρησιμοποιείτε [8]
Αγωνία για 45χρονη μητέρα δύο παιδιών που έφυγε για να πάει στη δουλειά της και δεν επέστρεψε [10]