Μία ανάρτηση στη σελίδα Ο Φιλόλογος στο Facebook μπορεί να μας βάλει σε σκέψεις σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών μας. Αντιγράφουμε και αναμένουμε τα σχόλιά σας.
«Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τα τέσσερα και αρχίζουν μαθήματα αγγλικών. Κάνουν μπαλέτο ή πολεμικές τέχνες δυο με τρεις φορές την εβδομάδα. Ενδιάμεσα τένις, μαθήματα υπολογιστών και κολυμβητήριο.
Στο νηπιαγωγείο είναι ήδη παιδιά θαύματα. Μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους πρώτους δύο μήνες. Γιατί οι δάσκαλοι είναι πολλοί. Και όχι μόνο πρωινοί. Το μεσημέρι αναλαμβάνουν μαμάδες και μπαμπάδες και τα απογεύματα γιαγιάδες και οι παππούδες. “Έλα να δούμε τι έμαθες σήμερα;”
Με τα πρώτα Α στους ελέγχους του δημοτικού γίνεται γιορτή, φιλιά, αγκαλιές, μπράβο. Τηλέφωνα σε όλους τους συγγενείς, εσωτερικού και εξωτερικού.
“Σκίζει.” Κι όσο σκίζει τόσο ξεσκίζεται, να και η δεύτερη ξένη γλώσσα, να και κανα ιδιαίτερο στην αριθμητική.
“Γιατί τεμπελιάζεις; Τέλειωσες το διάβασμα; Τι θα πει βαριέσαι να πας για πιάνο;”
Το δράμα όμως ξεκινά όταν μέσα στον έλεγχο τρυπώσει κανά Β. Και ήδη από τα σκαλιά του σχολείου, ακούγεται η ερώτηση εφιάλτης για κάθε μαθητή: “Τ’ άλλα παιδάκια τι πήραν; Η Αδαμαντία γιατί είχε σε όλα Α; Είναι πιο έξυπνη από σένα;” Φυσικά, αυτός ο έλεγχος τριμήνου εξαφανίζεται.
Η τηλεόραση κλειδώνει η βόλτα στο πάρκο απαγορεύεται, όπως και τα τηλεφωνήματα στην απέναντι κολλητή μικρούλα. Σε ακραίες ή όχι τόσο ακραίες περιπτώσεις εμφανίζονται και οι άσπρες, κίτρινες και κόκκινες πεταλουδίτσες της Αλίκης μετά το χαστούκι του Παπαμιχαήλ.
Τα παιδιά της τελειότητας δεν πηγαίνουν στις σχολικές εκδρομές. Κάθονται να διαβάσουν.
Αν τυχόν γράψουν σε κάποιο διαγώνισμα του γυμνασίου κάτω απο 20 βάζουν τα κλάματα. Ντρέπονται να κοιτάξουν τους καθηγητές στα μάτια και κοκκινίζουν όταν τους μιλάνε τα άλλα παιδιά.
Δεν κάνουν μεγάλες παρέες και πολλά απο αυτά, στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Τα καταλαβαίνεις ακόμα κι απ’ τον τρόπο που ντύνονται, ή χτενίζονται.
Τα παιδιά της τελειότητας δεν βγαίνουν τα Σάββατα, ούτε για μία βόλτα. Κι είναι ήδη 14, 15, 16 χρόνων. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια και έτσι όπως είναι το σύστημα, κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι.
Θα αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Βιβλία, πουέντ, ή μήπως το πυθαγόρειο θεώρημα;
Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Θα κλατάρουν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας.
Ή απλώς θα βαρεθούν, βρε αδελφέ, παιδιά είναι.
Γονείς ακούστε καλά και να το θυμάστε πάντα. Απέναντί σας βρίσκονται άνθρωποι, μικροί μεν, αλλά άνθρωποι.
Ναι, να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται. Να το απομακρύνεις από την τεμπελιά. Να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Μόνο τα απαραίτητα όμως.
Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα θελήσει να μάθει και τι όχι. Βγάλτο απ’ το δωμάτιό του. Πιάσε το χέρι του. Δείξε του τον κόσμο. Μάθε το να παίζει με άλλα παιδιά. Με όλα τα παιδιά, αγόpια και κοpίτσια. Μάθε το να είναι ξένοιαστο.
Δείξ’του εμπιστοσύνη.
Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο. Οι προσωπικότητες θέλουν πεζοδρόμια για να θωρακιστούν. Και κάτι ακόμα. Μάθε το να χάνει. Πώς; Άστο να χάνει. Να τρώει τα μούτρα του.
Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς από το παιδί σου την τελειότητα.
Να εύχεσαι μόνο να μπορεί να είναι χαρούμενο και να καταλάβει ότι στη ζωή του, ποτέ δεν θα είναι τέλειο.»
