Αχ, αστέρι μου!
Δεύτερη μέρα στη Λάρισα, δεν είχα ξαναρθεί σε αυτή την πόλη. Στεκόμαστε με τον πατέρα σου έξω από το παλιό νοσοκομείο, νεκροτομείο είναι, ας μην γελιόμαστε, μας πήραν ήδη δείγμα DNA. [2]
Ο μπαμπάς σου τα έχει χαμένα, καπνίζει το ένα τσιγάρο πάνω από το άλλο, ναι, χθες ξανάρχισε το κάπνισμα, παρά τα προβλήματα στην καρδιά του. Εγώ ψάχνω ψηλά, στον γκρίζο ουρανό μήπως και ξεχωρίσω τη μορφή σου [3]. Βιάστηκες πολύ να φύγεις πουλάκι μου, πριν ζήσεις καν όσα σου έπρεπαν, όσα σου άξιζαν. Κι έφυγες άδικα!
Ο χρόνος που πάντα πίστευα πως τρέχει γρήγορα τώρα λες και το κάνει επίτηδες, κυλάει βασανιστικά αργά, για να μας μπήγεται πιο βαθιά στην πληγή της καρδιάς μας το μαχαίρι του πόνου.
Έφυγες γελώντας την Παρασκευή, αγκαλιά με την κοπέλα σου. Με το ζόρι σου έβαλα στο σακίδιο δυο αλλαξιές κι ένα μπουφάν ακόμα.
Τώρα ούτε γαμπρό μπορώ να σε ντύσω για το τελευταίο σου ταξίδι. Τα πήρες όμως, δεν ήθελες όπως πάντα να με κακοκαρδίσεις
Τώρα περιμένω να σας απελευθερώσουν από τους τόνους λυγισμένα σίδερα που τσάκισαν το δικό σου και των άλλων παιδιών τα κορμιά. Άκουσα κάποιον, του ερυθρού σταυρού νομίζω, να λέει πως ήταν τόσο μεγάλη η σύγκρουση και η έκρηξη, που εσείς οι άτυχοι, τυχεροί ως προς αυτό,
δεν πονέσατε, δεν τρομάξατε, δεν προλάβατε να συνειδητοποιήσετε το κακό, περάσατε απευθείας από τη ζωή στο θάνατο.
Τουλάχιστον ήσασταν αγκαλιασμένα όπως πάντα με το Μαράκι σου; Όπως εκείνο το αρχαίο ζευγάρι από την Πομπηία; Ποιος ξέρει!
Λένε πως οι άντρες δεν κλαίνε, ο πατέρας σου όμως κάθε τόσο ξεσπά σε λυγμούς. εγώ πάλι δεν βγάζω ούτε δάκρυ, ίσως γιατί αδυνατώ να το πιστέψω πως σε έχασα για πάντα. [4]
Πως αποχαιρέτησα ένα παλικάρι στα ντουζένια του πριν λίγες μέρες και θα μας παραδώσουν τώρα ένα κλειστό φέρετρο που Θεός ξέρει τι θα έχει μέσα, ακόμη κι αν μου το επιτρέψουν, αρνούμαι να δω πως σε κατάντησε η ανικανότητα του κράτους που έχει χρέος του να μας προστατεύει.
Σε γεννήσαμε, σε αναθρέψαμε σωστά κι ονειρευόμασταν την ώρα εκείνη που εσύ και τα υπόλοιπα παιδιά της γενιάς σου θα φτιάχνατε τον κόσμο καλύτερο. Κι αντί για αυτό, αλλόφρονες, τρελοί από τον πόνο γονείς, παραλαμβάνουμε καρβουνιασμένα, διαμελισμένα πτώματα.
Είναι άδικο αγάπη μου, είναι βάρβαρο, είναι έγκλημα.
Αντί να προσφέρουν στα παιδιά μας τη δημόσια παιδεία, τη στήριξη που τους αξίζει να μας πετούν στα μούτρα σαν ξεροκόμματο την κηδεία τους δημοσία δαπάνη.
Βλέπω τον πατέρα σου να μου κάνει νόημα, να δεις πως έφτασε η ώρα να συναντήσουμε ότι απέμεινε από εσένα αστέρι μου. Ό,τι απέμεινε από εσένα…..
Πηγή: Niki Vikou [5]