- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Τι απαντάμε στο έφηβο παιδί μας όταν έρθει και μας δηλώσει ότι είναι γκέι;

Μπορεί να έχουμε εισπράξει κάποια σημάδια -μπορεί και όχι. Μπορεί να θεωρούμε, ότι είναι κάποιου είδους “μόδα”, μια “κακή” επιρροή των social media -η πραγματικότητα, όμως, είναι, ότι “η αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας είναι μία εξελικτική φάση, την οποία κάθε παιδί περνάει. Απλά στις παλαιότερες γενιές δεν είχαμε με ποιον να το συζητήσουμε”, όπως μας εξηγεί η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Δρ. Λίζα Βάρβογλη [2], με πολυετή συνεργασία με παιδιά, έφηβους και οικογένειες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο παιδιατρικό νοσοκοµείο Children’s Hospital του Harvard.

“Τα παιδιά στην εφηβεία ψάχνονται: Να βρουν ποιοι είναι, να γνωρίσουν το σώμα τους, τα ενδιαφέροντά τους, να ανακαλύψουν ποιος είναι ο άλλος… Και όλα αυτά μπορεί να ‘ντυθούν’ με ένα ερωτικό ενδιαφέρον, το οποίο φυσικά δεν σημαίνει, ότι είναι καθοριστικό για την σεξουαλική τους ταυτότητα. Τα περισσότερα κορίτσια, για παράδειγμα, στο Γυμνάσιο, περνούν μια φάση που κρατιούνται χέρι-χέρι με τις φίλες τους ή φιλιούνται ξανά και ξανά μέσα στη μέρα κάθε φορά που συναντιούνται, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι μια μέρα θα γίνουν ομοφυλόφιλα”, συνεχίζει η ίδια και συμπληρώνει:

Πρόκειται, λοιπόν, για μια κατάσταση φυσιολογική που τα περισσότερα παιδιά περνούν. Μάλιστα, όταν τα παιδιά αυτά καταλήγουν να το συζητήσουν όλο αυτό με έναν ψυχολόγο, το πρώτο πράγμα που αυτός θα τους πει είναι: Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, να το διερευνήσει, και θα αποφασίσεις στη συνέχεια”.

Σε ποια ηλικία είναι πιο σίγουρο το παιδί για την απόφαση αυτή

Σύμφωνα με την κ. Βάρβογλη η φάση αυτή ξεκινά στα 13 με 15 χρόνια. Στα 17-18 χρόνια έχει πλέον παγιωθεί. “Πολλά παιδιά που είναι πλέον ενήλικες λένε, ότι το ήξεραν όλοι τους τη ζωή. Που ένιωθα ξένα μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Πρόκειται για παιδιά που -όσο στερεοτυπικό κι αν ακούγεται αυτό- λειτουργούν συστηματικά και με επιμονή εντελώς αντίθετα από το φύλο τους, επιλέγοντας π.χ. παιχνίδια και ρούχα που παραδοσιακά προτιμά το αντίθετο φύλο.”

Τι να κάνει και τι όχι ο γονιός σε αυτή την περίπτωση

“Το παιδί συνήθως δεν λέει στον γονιό: Μου αρέσουν τα αγόρια ή τα κορίτσια. Όταν νιώσει έτοιμο, θα πάει και θα του πει: Είμαι γκέι”, λέει η κ. Βάρβογλη. Τι πρέπει να κάνει ο γονιός σε αυτή την περίπτωση;

“Να πάρει μια βαθιά ανάσα και να πει: ΣΕ ΑΚΟΥΩ – ΠΕΣ ΜΟΥ – ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ.

Να ανοίξει την αγκαλιά του, κυριολεκτικά και μεταφορικά και να πει: Σ’αγαπώ όποιος κι αν είσαι και σε ευχαριστώ που νιώθεις άνετα να έρχεσαι και να μου λες κάτι τέτοιο.

Στη συνέχεια να πει: Τι χρειάζεσαι από εμένα; Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;”

Η ψυχολόγος εξηγεί, ότι η διοχέτευση αγάπης, αποδοχής και στήριξης είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται το παιδί μας εκείνη τη στιγμή.

“Πρόκειται για μια ανακοίνωση που θα αναστατώσει ακόμα και τους προοδευτικούς γονείς. Οι πιο συντηρητικοί το αντιμετωπίζουν ως προσωπική αποτυχία -θεωρούν, ότι εκείνοι έφταιξαν κάπου. Υπάρχει, βέβαια, και το άγχος, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ανακοίνωση αυτή στην καθημερινότητα του παιδιού, στη σχέση του με τους άλλους: π.χ. ο φόβος μην πέσει θύμα bullying. Όμως το bullying έρχεται γιατί δεν υπάρχει αποδοχή από το σπίτι και την οικογένεια. Ένα παιδί που έχει τον γονιό ‘βράχο’ στο πλευρό του, θα έχει την απαραίτητη δύναμη και αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσει κάθε κριτική από τον περίγυρο”, λέει η κ. Βάρβογλη.

Το επόμενο βήμα, συμπληρώνει, είναι να μιλήσει τόσο ο γονιός όσο και το παιδί με κάποιον ειδικό. Ο μεν γονιός, για να δεχθεί οδηγίες σωστής αντιμετώπισης, αλλά και για να εκφράσει εκεί τους δικούς προβληματισμούς και τις αγωνίες, το δε παιδί για να λάβει την απαραίτητη στήριξης, αλλά και απαντήσεις σε ερωτήματα που πιθανώς να διστάζει να θέσει στον γονιό.

“Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Είναι μια διαδικασία που θέλει χρόνο, υπομονή και σεβασμό, όμως τα σωστά πρώτα βήματα είναι τα παραπάνω.”

Στον αντίποδα, αυτό που ΔΕΝ πρέπει να κάνει ο γονιός αν το παιδί του εξομολογηθεί κάτι τέτοιο είναι “να ΜΗΝ πει στο παιδί: Έλα μωρέ, φάση είναι θα περάσει’, γιατί το παιδί θα νιώσει απόρριψη, ότι δεν το σέβεται και δεν το υπολογίζει. Και να μην χρησιμοποιήσει θρησκείες, οικογενειακές αξίες κ.ο.κ. για να ντροπιάσει ή να υποβιβάσει το παιδί” λέει η κ. Βάρβογλη και τονίζει:

“Η διαφορετικότητα είναι μέρος της ζωής μας και ένας γονιός μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται αυτό με τις δικές του πεποιθήσεις, αλλά πρέπει να μπορεί να δεχτεί τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τα νόμιζε.

Ως γονείς πρέπει να θέλουμε το παιδί μας να είναι ένας προσαρμοσμένος, υγιής, ευτυχισμένος, παραγωγικός ενήλικας. Ένας καλός και σωστός άνθρωπος. Και πρέπει να καταλάβουμε, ότι η σεξουαλικότητά του δεν σχετίζεται με την ποιότητά του ως άνθρωπο.”