Από τους πολύ συχνούς τραυματισμούς των παιδιών μας εκτός σπιτιού, το διάστρεμμα είναι αρκετά επίπονο, αλλά τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζεται σχετικά απλά με περίδεση, πάγο και λίγη ξεκούραση.
Πώς μπορούμε, όμως, εμείς οι γονείς να καταλάβουμε, ότι πρόκειται απλά για ένα διάστρεμμα, τι πρέπει να κάνουμε όταν αυτό συμβεί και πώς ξεχωρίζει από το κάταγμα;
ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ
Σύμφωνα με τις οδηγίες Πρώτων Βοηθειών της Lifeguard Hellas [2], στο διάστρεμμα το πρήξιμο μπορεί να είναι έντονο και ο σύνδεσμος τραυματισμένος.
Οι συνδεσμικές κακώσεις, ανάλογα με το μέγεθος και τη σοβαρότητά τους κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες:
Α. Υπάρχει λίγος πόνος, οίδημα, δυσκολία στην κίνηση, δεν υπάρχει αστάθεια, παράγεται κίνηση στην άρθρωση.
Άμεση αντιμετώπιση: Πάγος, επίδεση με ελαστικό επίδεσμο, παραπομπή σε γιατρό. Ωστόσο, στην άρθρωση καλό είναι να μην «πέσει» βάρος.
Β. Είναι μερική η ρήξη του συνδέσμου ή και το θυλάκου (στο 50% των ινών περίπου). Υπάρχει έντονος πόνος, οίδημα, μικρή αστάθεια, αδυναμία στην κίνηση.
Άμεση αντιμετώπιση: Πάγος, επίδεση, αποφυγή κίνησης, παραπομπή σε γιατρό.
Γ. Πλήρης ρήξη συνδέσμων. Υπάρχει έντονος πόνος, μεγάλο οίδημα, μεγάλη αστάθεια.
Άμεση αντιμετώπιση: Πάγος, επίδεση, καμία κίνηση και άμεση παραπομπή στον γιατρό.
ΚΑΤΑΓΜΑ
Σύμφωνα με τον χειρουργό ορθοπαιδικό κ. Μάριο Σαλμά [3], υψηλής ενέργειας τραυματισμοί, όπως για παράδειγμα τα τροχαία ατυχήματα αποτελούν συχνές αιτίες καταγμάτων κνημιαίας διάφυσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις το οστό μπορεί να σπάσει σε πολλά τεμάχια (συντριπτικό κάταγμα). Οι αθλητικές κακώσεις, όπως για παράδειγμα μια πτώση κατά το τρέξιμο ή το σκι ή ακόμα μια σοβαρή σύγκρουση με συμπαίκτη στο ποδόσφαιρο, είναι χαμηλότερης ενέργειας κακώσεις που όμως προκαλούν κατάγματα διάφυσης της κνήμης.
Τα κατάγματα αυτά προκαλούνται από μια στροφική δύναμη και οδηγούν σε λοξό ή σπειροειδές κάταγμα.
Στο κάταγμα τα συχνότερα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
- Πόνο.
- Αδυναμία βάδισης ή φόρτισης του σκέλους.
- Παραμόρφωση ή αστάθεια του σκέλους.
- Τάση του σπασμένου οστού κάτω από το δέρμα ή προβολή του τελευταίου από μια σχισμή του δέρματος.
- Παροδική απώλεια αισθητικότητας του ποδιού.
Αναφορικά με την άμεση αντιμετώπιση του κατάγματος, στις πρώτες βοήθειες που μπορούμε να προσφέρουμε είναι να τοποθετήσουμε το μέλος σε ένα σημείο, πιο ψηλά από το υπόλοιπο σώμα, να τυλίξουμε πάγο σε μια πετσέτα και να την ακουμπήσουμε στο τραυματισμένο μέλος και στη συνέχεια να μεταφέρουμε το παιδί στα επείγοντα. Εκεί, ο γιατρός θα κρίνει την πορεία της αντιμετώπισης του κατάγματος, λαμβάνοντας υπ’όψιν του:
- Την αιτιολογία του τραυματισμού
- Την συνολική εικόνα της υγείας του ασθενούς
- Τη σοβαρότητα του τραυματισμού
- Την έκταση της βλάβης των μαλακών μορίων
Έτσι, θα αποφασίσει αν το κάταγμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί συντηρητικά, π.χ. με νάρθηκα, ή χειρουργικά (σε περίπτωση που έχει πολλά οστικά τεμάχια, τα οποία είναι αδύνατον να κολλήσουν).