- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Τι σημαίνει να νοσηλεύεται το 8χρονο παιδί σου σε ψυχιατρική κλινική

«Έχετε δει ποτέ το εσωτερικό ενός ψυχιατρικού [2] θαλάμου; Αν όχι επιτρέψτε μου να σας… ξεναγήσω.

Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε ένα μουντό, ουδέτερο, λευκό χρώμα. Κάθε δωμάτιο είναι παντελώς άδειο, αφού τα πάντα μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλο. Τα “πάντα” περιλαμβάνουν καλώδια, λεπτά σεντόνια και κουρτίνες, μολύβια, κουτάλια και πιρούνια και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Υπάρχει ένα κουτί καλυμμένο με μια παχιά στρώση πλαστικού σε μια γωνιά του δωματίου, πάνω στο οποίο βρίσκεται η τηλεόραση. Τα στρώματα είναι επίσης καλυμμένα με πλαστικό και στους ασθενείς δίνουν λεπτές στολές με αντάλλαγμα τα “καθημερινά” τους ρούχα.

Τώρα, σκεφτείτε ένα 8χρονο παιδί. Φανταστείτε ότι αυτό το παιδί μεγάλωσε μέσα σας για 9 μήνες. Αυτό το παιδί σας έκανε μητέρα. Ένα απόγευμα ο διακόπτης γύρισε και τη βλέπετε να στέκεται στην κορυφή του καναπέ κρατώντας ένα μαχαίρι στο μέγεθος της ωλένης σας.

Σε αντίθεση με το τι πιστεύουν πολλοί, το δικό μου το παιδί δεν βίωσε κάποια κακοποίηση. Δεν την αφήναμε να κλαίει μόνη της. Την αγκαλιάζαμε και τη φιλούσαμε. Μαγειρεύαμε τα αγαπημένα της φαγητά και δεν την πιέσαμε ποτέ να κάνει δουλειές στο σπίτι.

Η κόρη μου είναι έξυπνη. Η ενσυναίσθησή [3] τής είναι πολύ αυξημένη. Όταν ο υπέργηρος προ-πάππους της άρχισε να χάνει την όρασή του, τον φρόντισε σαν μεγάλος άνθρωπος.

Οπότε γιατί εγώ θα πρέπει να νιώθω τόσες τύψεις, που αναζητώ βοήθεια τη στιγμή που δεν μπορώ η ίδια να την προσφέρω; Αν ένα παιδί αρρωστήσει με πνευμονία ή ιλαρά, οι γονείς του δεν κρίνονται που το πήγαν στο νοσοκομείο. Γιατί τα πράγματα να είναι διαφορετικά με μία ασθένεια που δεν μπορούν οι άλλοι να δουν;

Οι μαμάδες δεν είναι προγραμματισμένες να αφήνουν τη φροντίδα των παιδιών τους σε άλλους. Αυτό είναι αντίθετο με το μητρικό τους ένστικτο. Οπότε, κάθε μέρα κοιτάζω το ρολόι και περιμένω για τις 3 ή 4 εκείνες φορές που θα μιλήσω μαζί της. Ανίκανη να ηρεμήσω, στριφογυρίζω στο σπίτι και αναρωτιέμαι με ποια εκδοχή της θα μιλήσω σήμερα. Θα είναι θυμωμένη και θα φωνάζει ή θα κλαίει ασταμάτητα για να την φέρω σπίτι; Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Να λες στο παιδί σου πως δεν μπορεί να έρθει στο σπίτι του; Ζω συνεχώς σε μια κατάσταση αναταραχής, χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο πέρα από αυτόν τον μικρό άνθρωπο που δεν μπορώ να βοηθήσω. Τρώει καλά; Της συμπεριφέρονται ευγενικά; Όχι μόνο την άφησα σε αγνώστους, αλλά δεν μπορώ και να τη βλέπω όποτε θέλω.

Η πίεση είναι τόσο μεγάλη που καμιά φορά δεν μπορώ να ανασάνω. Έχω τόσα πολλά που θα ήθελα να της πω. Βαραίνουν το στήθος μου. Τελικά, παίρνω μολύβι και χαρτί και γράφω τις σκέψεις μου. Διαλέγω κάθε λέξη σαν να ήταν ένα μαργαριτάρι στο πιο πολύτιμο περιδέραιο, μέχρι να φτιάξουν αυτό που θα ήθελα να πω. Η δύναμη επιστρέφει για λίγο, καθώς προσπαθώ να την καθησυχάσω στο τηλέφωνο. Της θυμίζω πόσο πολύ την αγαπάω και πως το μόνο που θέλουμε είναι να καταλαγιάσει αυτή η φλόγα που καίει μέσα της και την εξοργίζει.

Συγγενείς και φίλοι προτείνουν εξετάσεις επί εξετάσεων. Ξέρω ότι οι προθέσεις τους είναι καλές, αλλά οι συνεχείς ερωτήσεις για την πορεία της και την παραμονή της στην κλινική κάνουν τη λεπτή γραμμή πάνω στην οποία προσπαθώ να ισορροπήσω πολύ λεπτότερη και η κατάσταση δυσκολεύει.

Η ψυχική ασθένεια δεν είναι κάτι ξεκάθαρο.

Δεν υπάρχει πάντα λόγος που προκαλείται. Το να ψάχνεις για διάγνωση σε οδηγεί σε αδιέξοδα και σε κουράζει περισσότερο. Η θεραπεία δεν είναι ένα φάρμακο που μπορούν όλοι να πάρουν. Ακόμα και αν κάτι ταιριάζει σε πολλούς ανθρώπους, δεν παρέχει οριστική θεραπεία.

Αυτή η καταιγίδα χτυπά έντονα τα θεμέλια της ζωή μας και πολλές ρωγμές έχουν πλέον σχηματιστεί. Το έδαφος δεν είναι πια στέρεο και πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι μόνο η κόρη μου που παρασύρθηκε στο μάτι του κυκλώνα…».

πηγή: scarymommy.com