Η παιγνιώδης μορφή διδασκαλίας της γλώσσας [2], μπορεί να συμβάλει αποτελεσματικά στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού. Πράγματι, λόγω του βιωματικού,διαλογικού και διαδραστικού χαρακτήρα της, τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά και αποκομούνγνώσεις που εκπηγάζουν από τη δική τους κριτική σκέψη και φαντασία μέσω της εμπειρίας, του πειραματισμού, της δοκιμής και της εξερεύνησης. Επιπλέον, έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούνπως η γλώσσα δεν είναι μόνο ο παγιωμένος και τυποποιημένος «κώδικας» της γραμματικής και του συντακτικού αλλά είναι κάτι ζωντανό που αποκαλύπτει τα πράγματα καθώς τα ονομάζει· είναι οπολιτισμός, η παράδοση και η ταυτότητά μας· είναι τα όρια της σκέψης και του κόσμου μας (όπως θα έλεγε και ο L. Wittgenstein). Μπορούν, επίσης, να αντιληφθούν ότι η γλώσσα δεν είναι μόνο έναλεκτικό εργαλείο γραπτής ή προφορικής επικοινωνίας αλλά συνδέεται και συμπληρώνεται με το εξωλεκτικό μέρος κατά τη διαπροσωπική συναναστροφή. Η γλώσσα δεν είναι μόνο οι λέξεις πουσημαίνουν ένα νόημα, είναι οτιδήποτε σημαίνει ένα νόημα και αυτό το «οτιδήποτε» μπορεί να είναι μια χειρονομία, μια έκφραση ή ένα βλέμμα.
Η διδασκαλία της γλώσσας έχει τη δυνατότητα να γίνει προσιτή και διασκεδαστική όταν στηρίζεται σε εναλλακτικά εργαλεία μάθησης, όπως είναι το παιχνίδι, βάζοντας κατά μέρος τις παραδοσιακές μεθόδους.
Η γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών [3], μπορεί να επιτευχθεί πολύπλευρα με τα ανάλογα παιχνίδια, ορισμένα από τα οποία αναφέρονται ενδεικτικά. Συγκεκριμένα, για την εξάσκηση στο θέμα της φωνολογικής και ορθογραφικής σύστασης των λέξεων, η «κρεμάλα» είναι το κατάλληλο παιχνίδι.